O autorze

R14jfY0zxfYL91

Zdjęcie portretowe mężczyzny w średnim wieku. Postać ma kilkucentymetrową brodę i wąsy, włosy lekko uniesione i zaczesane do tyłu. Jego wzrok skierowany jest na wprost. Ubrany jest w marynarkę, koszulę i muszkę.

Anton Pawłowicz Czechow – był rosyjskim nowelistą i dramatopisarzem zaliczanym do klasyków literatury rosyjskiej. Urodził się w 1860 r. w Taganrogu. Po ukończeniu gimnazjum studiował medycynę w Moskwie. Dyplom zdobył w 1884 r., jednak zawód lekarza nie leżał w kręgu jego zainteresowań, gdyż już podczas studiów opublikował swoje pierwsze utwory literackie, np. Śmierć urzędnika i Kameleona. Początkowo jego dzieła nie cieszyły się zainteresowaniem czytelników, a trudnych sztuk nikt nie chciał wystawiać. Dopiero w 1898 r. Konstantin Stanisławski, twórca MChAT‑uMChATMChAT‑u, wystawił Mewę i od tego czasu Czechow cieszył się popularnością. Inne jego ważne dramaty to: Płatonow, O zgubnym wpływie palenia tytoniu, Iwanow, Niedźwiedź – jednoaktowa komedia, Oświadczyny, Wujaszek Wania, Trzy siostry, Wiśniowy sad. Czechow zmarł w 1904 r. na skutek wyniszczenia gruźlicą. Pochowano go w Moskwie.

O reżyserze

RmOZFvBpylMZs1

Aleksander Bardini był polskim aktorem, reżyserem teatralnym i filmowym oraz pedagogiempedagogikapedagogiem. Urodził się w 1913 r. w Łodzi. Przed wojną studiował aktorstwo i reżyserię w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej w Warszawie. Już wtedy występował w Teatrze Polskim w Warszawie. Okupację spędził we Lwowie, pracując jako aktor i reżyser w Polskim Teatrze Dramatycznym we Lwowie. Po zajęciu miasta przez wojska niemieckie trafił do lwowskiego getta, z którego uciekł i ukrywał się w prywatnym mieszkaniu. W 1945 r. przeniósł się z lwowskim zespołem aktorów do Katowic. Tam realizował pierwsze przedstawienia. Po pogromie kieleckimpogrom kieleckipogromie kieleckim w 1946 r. wyemigrował z Polski. Powrócił w 1950 r. i nawiązał współpracę z warszawskimi teatrami: Wielkim i Polskim. W latach 50. Bardini rozpoczął także współpracę z telewizją. Pracował w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie, a w 1953 r. uzyskał tytuł profesora. Związany był z Teatrem Ateneum w Warszawie, Teatrem im. Stefana Jaracza w Łodzi, Teatrem Współczesnym w Warszawie, Teatrem Starym w Krakowie. Wystąpił w takich filmach, jak: Sprawa Gorgonowej, Polskie drogi, Spirala, Bez końca, Dekalog, Korczak, Podwójne życie Weroniki, Trzy kolory. Biały. Do najbardziej znanych przedstawień Teatru Telewizji w reżyserii Aleksandra Bardiniego zalicza się: Trzy siostry i Wujaszka Wanię Antoniego Czechowa, Samoobsługę Harolda Pintera i Pokój na godziny Pavla Landovskiego. Aleksander Bardini zmarł w Warszawie w 1995 r. Jest pochowany na Starych Powązkach.

Zarys fabuły dramatu

Pewnego dnia w domu, w którym mieszkają Iwan Wojnicki, jego siostrzenica Sonia i matka, pojawia się profesor Aleksander Sieriebriakow wraz ze swoją młodą, piękną i wykształconą żoną Heleną. Sieriebriakow był mężem nieżyjącej już siostry Iwana i jest ojcem Soni. Dziewczyna jest już dorosła, ale prawdopodobnie ojciec niespecjalnie zajmował się nią i jej wychowaniem. Okazuje się, że zarówno córka, jak i inni domownicy nie obchodzą Sieriebriakowa. Do majątku przyjechał, aby odpocząć, ale w rezultacie nudzi się, terroryzuje rodzinę prawdziwymi lub wyimaginowanymi chorobami, zamęcza nieszczęśliwą żonę, nie potrafi nawiązać kontaktu z nikim. Sieriebriakow jest skupiony wyłącznie na sobie. Uważa się za wybitnego naukowca i człowieka, który sam do wszystkiego doszedł.

RzePEur5rrGvB

Tymczasem okazuje się, że wykształcenie i objęcie wysokich stanowisk uniwersyteckich zapewniły mu pieniądze przesyłane przez wiele lat przez Iwana, ciężko pracującego w gospodarstwie. Przez lata bowiem cała rodzina skupiała się na tym, żeby Sieriebriakow mógł kształcić się i wygodnie pracować w mieście. Iwan i Sonia wielokrotnie odmawiali sobie przyjemności, by każdą kopiejkę oddać profesorowi. Łatwo się domyśleć, że Sieriebriakow nie jest miłym gościem dla Iwana, który już na początku sztuki drwi z niego, kpi i mówi o swojej nienawiści. Sytuacja dramatyczna komplikuje się, gdy wychodzi na jaw, że Helena jest obiektem pożądania i Iwana, i Astrowa – lekarza, przyjaciela domu. Helena jednak jest wierna mężowi, choć otwarcie przyznaje, że małżeństwo z dużo starszym mężczyzną okazało się rozczarowaniem. Ponieważ Sieriebriakow jest na emeryturze i niekoniecznie stać go na życie w mieście na wysokim poziomie, postanawia sprzedać posiadłość zmarłej żony. Nie zważa przy tym na to, gdzie podzieją się domownicy, jak oni zapatrują się na tę sytuację i czy w ogóle zgadzają się na ten pomysł. Rozgoryczony Iwan wytyka szwagrowi wszystkie „winy”, po czym w gniewie próbuje go zastrzelić. Do zabójstwa nie dochodzi, a Sieriebriakow wraz z Heleną opuszczają dom, pogodziwszy się z Iwanem. Sztuka kończy się, gdy zawiedziony życiem, zmęczony, mający poczucie straty i klęski życiowej Iwan płacze, słuchając rzewnej piosenki wygrywanej przez Ilję Telegina.

RiGgaZI6VatG3

Zdjęcie przedstawia kobietę i mężczyznę. Kobieta stoi za mężczyzną przytulając się i trzymając za jego ramiona. Ma związane chustą włosy i koszulę na krótki rękaw. Mężczyzna jest w pozycji skulonej, ma opuszczoną głowę. Ubrany jest w podkoszulek, ma okulary na nosie i kręcone włosy.

Słownik