Przeczytaj
Definicje klasycyzmu
Klasycyzm, czyli prawdziwy koniec Królestwa PolskiegoWyrazem classicus określano w dawnym Rzymie człowieka, który należał do pierwszej klasy obywateli i miał bardzo wysoki dochód. Kiedy ze sfery administracyjno‑majątkowej słowo to przeniesiono do piśmiennictwa, zaczęło ono oznaczać pisarza najwyższego lotu, który w swoim rodzaju stał się doskonały do tego stopnia, że można go było podać jako wzór dla innych. Uważa się, że w takim właśnie znaczeniu użył tego słowa po raz pierwszy Aulus GeliuszAulus Geliusz w zbiorze Noce attyckie (II w. n.e.) […]
W nowożytnej Europie przez długi czas słowo »klasyk« oznaczało z jednej strony wzorowego i doskonałego pisarza antycznego, z drugiej zaś pisarza współczesnego, który naśladował wzory starożytne. Na przełomie wieku XVIII i XIX pojawiły się terminy pochodzące od tego wyrazu, takie jak „klasyczność” i „klasycyzm”. Wówczas też przestano je wiązać z naśladowaniem antyku i zaczęto używać jako wyrazów określających pewną postawę estetycznąestetyczną. Z terminu oceniającego, klasycyzm stał się wówczas terminem systematyzacyjnym [...]
Wspomniana zmiana z terminu oceniającego na systematyzacyjny nie oznacza, że pojęcie „klasycyzm” stało się jednoznaczne. W naukowych opracowaniach pojawia się kilka głównych znaczeń tego wyrazu:
Cechy klasycyzmu
Mimo tego, że klasycyzm jest różnie definiowany, wskazuje się na kilka cech charakteryzujących go niezależnie od tego, które z wyjaśnień zostanie przyjęte.
Klasycyzm w różnych epokach
Klasycyzm, czyli prawdziwy koniec Królestwa PolskiegoSłowo „klasycyzm” oznacza określony styl literacki. Ten styl obywa się czasem bez tematów antycznych, chociaż akurat związki polskiego klasycyzmu doby porozbiorowej z antykiem były bardzo silne. [...] Władysław TatarkiewiczWładysław Tatarkiewicz wylicza cztery zasadnicze cechy tego stylu: harmonię, umiar, równowagę i spokój. Ale nie są to wszystkie cechy przypisywane dzisiaj temu stylowi. Jest on bowiem częścią antytezyantytezy, która odzwierciedla głęboko zakorzeniony w świadomości antynomicznyantynomiczny charakter nowożytnej kultury europejskiej. [...]
Z biegiem lat wykształcił [się] system opozycji, obejmujący różne sfery działalności człowieka: filozofię, estetykę i politykę. Oto ich spis: racjonalizm – mistycyzmmistycyzm, skończoność – nieskończoność, rozum – uczucie, równowaga – niepokój, ład – chaos, tradycjonalizm – nowatorstwo, duch antyku – kult średniowiecza, oziębłość – namiętność, opanowanie – ekspresja, naśladowanie – fantazja, stabilizacja – rewolucja. Po stronie klasycyzmu możemy zatem wynotować: racjonalizm, ideę skończoności, rozum, równowagę, ład, tradycjonalizm, duch antyku, chłód, umiar, naśladowanie natury i stabilizację społeczną.
Z tekstu Ryszarda Przybylskiego wynika, że klasycyzm może być postrzegany jako „nadprąd” – zjawisko występujące w różnych epokach i wyróżniane na zasadzie opozycji np. wobec baroku, romantyzmu czy nurtów awangardowych obecnych w literaturze w XX w. Plastycznym odzwierciedleniem tego procesu jest tzw. sinusoida Juliana KrzyżanowskiegoJuliana Krzyżanowskiego, prezentująca następstwo epok literackich i ukazująca naprzemienne występowanie tendencji klasycznych i nieklasycznych.
Klasycyzm po drugiej wojnie światowej
Doświadczenia II wojny światowej skłoniły część twórców i krytyków do zwrotu ku wartościom wyrażanym przez klasycyzm. Obecnie rozumie się go bardziej jako określenie postawy (wobec świata i sztuki) niż przynależność do określonej grupy. Tym, co wydaje się łączyć autorów określanych jako klasycy, jest:
opozycja względem poetyki awangardowej,
szacunek dla tradycji,
odrzucenie (uznawanej za naiwną) wiary w możliwości poznawcze człowieka,
krytycyzm wobec bezwarunkowego zaufania intelektowi,
pamięć o ideale harmonii między pięknem a dobrem, połączona ze świadomością, że to ideał nie do osiągnięcia,
poezjocentryczność (przewaga stosowania wiersza nad prozą – w tym: wiersza wolnego – nad prozą),
przedstawianie uniwersalnych problemów człowieka.
Słownik
(gr. antíthesis – przeciwstawienie) – środek stylistyczny polegający na zestawieniu w jedną całość dwóch znaczeniowo przeciwstawnych elementów
(fr. décadence – chylenie się ku upadkowi, łac. decadentia – schyłek) – tendencja, która ukształtowała się pod koniec XIX wieku, charakteryzująca się pesymistycznym podejściem do rzeczywistości, przekonaniem o zmierzchu kultury i poszukiwaniem sposobów na zapełnienie odczuwanej pustki. Duży wpływ na rozwój dekadentyzmu miała filozofia Artura Schopenhauera
(gr. ethos – zwyczaj) ogół norm, powinności i zasad moralnych uznawanych za dobre dla danej społeczności; dział filozofii, który zajmuje się badaniem moralności i tworzeniem systemów myślowych będących źródłem zasad moralnych
(gr. aísthēsis – wrażenie zmysłowe) 1. nauka o pięknie, dział filozofii, którego głównym przedmiotem są wartości artystyczne związane z pięknem; 2. teoria sztuki badająca treść i formę dzieł artystycznych; 3. pot. ładny wygląd czegoś; estetyka otoczenia, estetyczny wygląd; 4. poczucie piękna
zjawisko literackie polegające na naśladowaniu form, tematów i elementów filozofii typowych dla twórczości Horacego
(gr. kalós kai agathós – piękny i dobry) – funkcjonująca w greckiej filozofii idea zakładająca, że należy dążyć równocześnie do rozwoju duchowego (moralnego) i cielesnego
(łac. colloquium – rozmowa) potocyzm, wyraz lub wyrażenie używane w języku potocznym, nadające wypowiedzi charakter nieoficjalny
(gr. mystikós – tajemny) 1. prąd religijno filozoficzny, występujący w różnych kulturach, uznający możliwość bezpośredniej relacji człowieka z rzeczywistością pozamaterialną (Bogiem, Absolutem), najwyższymi formami poznania są intuicja i objawienie; 2. postawa, stanowisko wyrażające poglądy oparte na uczuciu i intuicji
postawa filozoficzna, obecna też w literaturze, ukształtowana pod wpływem niemieckiego myśliciela Fryderyka Nietzschego, odrzucająca uleganie słabości duchowej i cielesnej (ta pierwsza miałaby objawiać się np. w postaci altruizmu) i propagująca prawo nadczłowieka do nierespektowania zasad moralnych, którymi kierują się zwyczajni ludzie; postrzegany jako przeciwieństwo dekadentyzmu nurt filozoficzno‑literacki, bazujący na poglądach, który odrzucał pesymizm (i wszelką słabość, którą dostrzegał m.in. w chrześcijańskich zasadach moralnych) i propagował kult nadczłowieka
realizm socjalistyczny, metoda twórcza, istniejąca od 1934 r. w sztuce Związku Sowieckiego, a po II wojnie św. – w innych krajach o ustroju komunistycznym, zakładająca, że dzieło powinno mieć formę realistyczną, natomiast treść z godną z ideami socjalizmu