Podsumowanie analizy sceny 6 aktu V dramatu

Przestrzeń

Morze jest przestrzenią nacechowaną negatywnie, związaną ze śmiercią – ginie w nim samobójczo Enona, a morski potwór jest przyczyną śmierci Hipolita. Ma to związek z Neptunem, którego przyzywa Tezeusz. Śmierć spowodowana przez potwora jest przemyślną zemstą boga na rodzinie Tezeusza, który słynął z ich zabijania.

Postacie

Hipolit

Śmierć Hipolita ma charakter symboliczny – śmierć, której sprawcą był potwór morski, jest karą za odwrócenie się od Neptuna, któremu bohater był bliższy, na rzecz Wenery (miłość do Arycji).

Teramenes
Jest świadkiem śmierci Hipolita, pełni funkcję posłańca relacjonującego wydarzenia, które ze względu na zasadę stosowności nie mogą być bezpośrednio przedstawione na scenie (podobnie jak w tragedii greckiej). Opowiadanie Teramenesa jest rozbudowane i kunsztowne; wykracza poza funkcję dramatyczną – ma na celu ukazanie niszczycielskiego działania Neptuna.

RwC6MQe4qiU2Z

Zdjęcie przedstawia dwóch aktorów w trakcie wykonywania roli. Po lewej stronie sceny klęczy mężczyzna. Ma krótkie, ciemne włosy oraz ciemnozielony strój z długim naszyjnikiem. Ma wyciągnięte przed siebie ręce i otwarte usta. Po prawej stronie sceny stoi mężczyzna, który trzyma miecz wycelowany w stronę klęczącego mężczyzny. Ma krótkie, jasne włosy oraz ciemny płaszcz w kratkę. Za aktorami widoczna jest niebieska kurtyna.

Podsumowanie analizy sceny 7 aktu V dramatu

Postacie

Tezeusz
W jego świadomości rozgrywa się wewnętrzny konflikt. Odgrywa w sztuce podwójną rolę: jest zarazem sprawcą nieszczęść całej rodziny i jednocześnie ich ofiarą. Bezpośredni wpływ na bieg wypadków ma Tezeusz tylko raz, w momencie lekkomyślnego rzucenia klątwy na Hipolita. W zakończeniu Tezeusz uznaje swój błąd.

Warstwa językowa

Barokowe obrazowanie, oksymoronyoksymoronoksymorony („złowrogie fawory”, „niecne modlitwy”) ukazują dwuznaczny stosunek bogów do człowieka. Na tym gruncie klasycystyczne dążenie do harmonii, które znalazło swój wyraz w rygorystycznej formie, spotyka się tu z barokową wizją człowieka i świata. Widzimy tu zarówno dbałość o przejrzysty, elegancki i klarowny styl, jak i żywiołowe, zawiłe opisy stanów emocjonalnych bohaterów. Ta dychotomia czyni z Fedry dzieło epoki przejściowej pomiędzy barokiem i oświeceniem.

Cechy gatunku

Zasada stosownościzasada stosownościZasada stosowności: główna bohaterka jako królowa nie może popełnić niskiego czynu; na scenie została przedstawiona śmierć Fedry, ale wydarzenie to nie ma charakteru drastycznego.

RTs47W8cbIlEq

Zdjęcie przedstawia aktora i aktorkę w trakcie wykonywania roli. Obydwoje stoją. Mężczyzna trzyma w obu rękach prawą dłoń kobiety, która stoi naprzeciwko niego. Aktor jest pochylony w stronę kobiety, ma jasne, krótkie włosy oraz ciemny płaszcz w kratkę. Aktorka ma ciemnoczerwoną suknię z krótkimi rękawkami oraz długie, ciemne włosy. Za postaciami widoczna jest niebieska kurtyna.

R17PfFoB8rsL4

Zdjęcie przedstawia cztery aktorki w trakcie wykonywania roli. Jedna kobieta leży na ziemi z zamkniętymi oczami, obok niej leży pusta fiolka. Za kobietą klęczą dwie inne kobiety, jedna z nich dotyka ramienia leżącej. Po lewej stronie klęczy ostatnia kobieta, która prawą ręką łapie się za brzuch, a lewą dotyka ziemi. Leżąca kobieta ma długą, ciemnoczerwoną suknię i ciemne włosy. Pozostałe aktorki mają upięte włosy oraz ciemne suknie. Z tyłu widoczna jest niebieska kurtyna.

Słownik