Dla zainteresowanych

Aby dowiedzieć się więcej na temat francuskiego oświecenia, zapoznaj się z poniższymi materiałami:

Wolter i oświeceniowa krytyka

R1H1bzbenhs9P1
Sylwetka Woltera przedstawiona na okładce Słownika filozoficznego wydanego w 1843 roku.

Wolter, w oryginale Voltaire, właściwie: François‑Marie Arouet (1694–1778). Jeden z bardziej znaczących przedstawicieli oświecenia francuskiego. Jego największe dzieła to: Wiek Ludwika XIV (1751); Kandyd, czyli optymizm (1763); Traktat o tolerancji (1763); Słownik filozoficzny (1764).
Źródło: Wikimedia Commons, domena publiczna.

Najbardziej charakterystyczną cechą francuskiego oświecenia jest nieprzejednana walka z przesądami i ignorancją, skutkującymi najgorszymi plagami dręczącymi ludzkość: fanatyzmemfanatyzmfanatyzmem, tyraniątyraniatyraniądespotyzmemdespotyzmdespotyzmem. Filozofowie oświeceniowi wyznawali wręcz zasadę, że rozum ludzki jest lepiej przystosowany do śledzenia błędów niż do odkrywania pozytywnych prawd, co uwidacznia się szczególnie w absurdach metafizyki. Najbardziej reprezentatywnym wyrazicielem oświeceniowych poglądów, myśli i dążeń ówczesnej elity był Wolter. Goethe nazwał go cudem swej epoki. Był niezwykle wszechstronny (filozof, dramaturg, poeta, historyk, powieściopisarz) i jako twórca bardzo płodny, ale przy tym często powierzchowny − nie stronił od niewybrednych szyderstw kierowanych pod adresem Kościoła. Był więziony, prześladowany i... wielbiony. Można dopatrzyć się w nim jednak sprzeczności: choć uważał się za orędownika tolerancji, dał wyraz głębokiej satysfakcji, kiedy w 1761 r. antyklerykalny rząd portugalski spalił w Lizbonie trzech księży.

Wolter nie stworzył oryginalnego systemu filozoficznego, jego głównym narzędziem walki były dowcip i retoryka. Obnażał on ignorancję, absurdy i nadużycia w otaczającej go rzeczywistości społecznej i był niestrudzonym rzecznikiem rozumu, tolerancji i wolności. Nie opowiadał się wszak za demokracją we współczesnym rozumieniu: był raczej rzecznikiem oświeconej monarchii, o ludzie wyrażał się pejoratywnie (używał słowa „motłoch”) i nie wierzył w możliwość jego politycznego wyrobienia. Wierzył jednak w siłę opinii publicznej, oświeconej części społeczeństwa, i na jej kształtowaniu koncentrował wszystkie swoje wysiłki. W obszarze teorii poznania był orędownikiem Locke’a: podobnie jak Locke uważał, że nie ma wiedzy wrodzonej, a wszystkie nasze pojęcia mają swe źródło w doświadczeniu. Mówił: musimy obliczać, warzyć, mierzyć, obserwować, oto cała filozofia naturalna; prawie wszystko poza tym to mrzonki.

Ciekawostka

Absolutyzm a oświecenie

RcNcW09BWqWPL1
Adolph von Menzel, Spotkanie Fryderyka II z filozofami przy okrągłym stole, 1850. Pośród zaproszonych filozofów miejsce przy stole zajmował Wolter — przyjaciel Fryderyka.
Źródło: domena publiczna.

Absolutyzm (od łac. absolutus –zupełny, bezwzględny) w swej klasycznej postaci, rozpowszechnionej w Europie w XVII i XVIII w., był formą rządów monarchicznych przyznających władcy nieograniczone prawo ingerencji we wszelkie sfery życia. Oznaczał skupienie całej władzy w rękach króla, silną ingerencję państwa w gospodarkę, hierarchiczną strukturę społeczną. We Francji symbolem rządów absolutnych był Ludwik XIV. Słynne jest jego powiedzenie: Państwo to ja. Pod wpływem oświecenia w drugiej połowie XVIII w. absolutyzm w wielu krajach –zwłaszcza Austrii i Prusach – przekształcił się w monarchię oświeconą. Władca wciąż rządził niepodzielnie, lecz godził się na większe swobody obywatelskie (m.in. tolerancję religijną), przeprowadzał reformy państwa (np. kodyfikację prawa), wspierał rozwój nauki. W świetle nowych idei jego władza nie pochodziła od Boga, lecz od ludu, którego wolę i prawa miał respektować. Fryderyk II, król pruski, mówił, że władca jest pierwszym sługą państwa.

R1VtquQ31vuK61
Ilustracja interaktywna. Obraz przedstawia miasto w trakcie kataklizmu. Znajduje się tu duży plac otoczony zniszczonymi budynkami, część z nich płonie. Nad miastem unosi się ciemny dym. W powietrzy latają anioły. Na placu znajdują się grupy ludzi. Na ziemi leżą ranni, kilka osób się nimi zajmuje. Pośród ludzi przechadzają się mnisi. W tle widoczna jest grupa, której przewodniczy patrzący w niebo kapłan z szeroko rozstawionymi rękami. Po prawej stronie grupa ludzi niesie obraz, obok na postumencie stoi krzyż, który obejmowany jest przez dwie postaci. Opisane elementy ilustracji interaktywnej. 1. Częstym przedmiotem ataków Woltera był Leibniz i jego koncepcja teodycei. Najobszerniejszą polemikę z niemieckim filozofem Wolter przedstawił w powiastce filozoficznej Kandyd, czyli optymizm.Ilustracja przedstawia dwóch mężczyzn, którzy znajdują się w pomieszczeniu. Po lewej stronie na krześle przy biurku siedzi mężczyzna w długim surducie. Ma długie, ufryzowane w loki włosy, w prawej ręce trzyma pióro. Jest skierowany w stronę stojącego obok mężczyzna. Stojący obok mężczyzna ubrany jest w mundur wojskowy, ma krótkie włosy ufryzowane w loki i założoną czapkę. Jest lekko pochylony w stronę siedzącego mężczyzny. W rękach trzyma długą szpadę. Na biurku leżą dokumenty, książki oraz kałamarz z piórem. W tle pod ścianą stoi półka z książkami. Po prawej są otwarte drzwi. Widać za nimi wierzgającego konia, którego stara się ujarzmić mężczyzna w mundurze.
Pierre Charles Baquoy, Fryderyk II z Prus i Wolter. 1800.
2. Jeden z jej bohaterów, Pangloss – karykatura Leibniza – m.in. dowodzi: ponieważ wszystko istnieje dla jakiegoś celu, wszystko, z konieczności, musi istnieć dla najlepszego celu. Zważcie dobrze, iż nosy są stworzone do okularów; dlatego mamy okulary. [...] Kamienie są na to, aby je ciosano i budowano z nich zamki; dlatego Jego Dostojność pan baron ma piękny zamek: największy baron w okolicy musi mieć najlepsze mieszkanie. Świnie są na to, aby je zjadać; dlatego mamy wieprzowinę przez cały rok. Z tego wynika, iż ci, którzy twierdzili, że wszystko jest dobre, powiedzieli głupstwo; trzeba było rzec, że wszystko jest najlepsze.
Źródło: Wolter, Kandyd, czyli optymizm, tłum. T. Żeleński (Boy). Ilustracja przedstawia wysokiego, smukłego mężczyznę w czarnym, przylegającym do ciała stroju z niebieską peleryną i czapką z fioletowymi zdobieniami. Mężczyzna ma szeroko rozstawione ręce i nogi. Wokół znajdują się odręczne zapiski.
Pangloss w zielono-fioletowej pelerynie i czapce z białym Aiguillette.
Źródło:Jones Alexander, Borowsky Maxine, 1937.
3. Pangloss nie zmienia swojego optymistycznego zapatrywania pomimo strasznych nieszczęść, które go spotykają. Jego wizji rzeczywistości Wolter przeciwstawia poglądy innego bohatera powieści, Marcina, zdeklarowanego manichejczyka, dowodzącego, że zło jest nieusuwalną i niedającą się usprawiedliwić częścią świata. Ilustracja przedstawia schematyczne sylwetki dwóch postaci oraz dwóch dwunożnych stworzeń z łapami, które się przy nich znajdują. Sylwetki są narysowane czarnym kolorem na różowym tle. Ilustracja do powiastki filozoficznej Woltera Kandyd, czyli optymizm.
Źródło: Klee, Paul, 1879-1940.


[...] obejmując wzrokiem ten świat, albo raczej światek, myślę, że Bóg wydał go na łup jakiejś złośliwej istocie − deklaruje Marcin. 4. Ilustracja przedstawia otwartą książkę. Widoczne są dwie strony książki. Po prawej znajduje się tekst w języku angielskim. Po lewej znajduje się rysunek. Przedstawia on dwie kobiety i mężczyznę z zaskoczonymi minami, którzy stoją naprzeciwko mężczyzny w długiej todze. Na ziemi leży martwe ciało. W tle widoczny jest budynek. Strona tytułowa i pierwsza strona książki Kandyd, czyli optymizm.


Zderzenie tych dwóch postaw pozwala Wolterowi ukazać własne, pośrednie stanowisko: jego zdaniem zło stanowi nieodłączny element rzeczywistości i fakt ten trzeba zaakceptować. Bóg, ograniczony deterministycznymi prawami przyrody, nie mógł stworzyć innego świata. Ludzie zamiast oddawać się metafizycznym spekulacjom i roztrząsać kwestie, na które rozum ludzki nie jest w stanie dać odpowiedzi, powinni próbować zło jakoś ograniczyć: przeciwstawić mu się w praktyczny sposób, na drodze racjonalnego postępu, zgodnie z zasadą uprawiaj własny ogródek. Tak więc praca, przyjaźń i sprawiedliwość, rozum i oświecenie są w stanie zaradzić złu i naprawić świat. 5. Z podobnych pozycji atakował Wolter Pascala, nazywając go wzniosłym mizantropem: stanowisko Pascala i jego egzaltowana rozpacz wynika ze stawiania człowiekowi nadmiernych wymagań − trzeba brać człowieka takim, jakim jest w rzeczywistości, ze wszystkimi jego słabościami. Ostatecznie przeciwstawia Wolter Pascalowi zasadę: wszystko jest znośne. W polemice z LeibnizemPascalem stoi na stanowisku deizmu: Bóg istnieje, ale nie ingeruje w rzeczywistość − stworzył świat według określonych zasad, zgodnie z którymi wszystko dalej się samo toczy. Ilustracja przedstawia kamienny stół, który stoi w ogrodzie. Przy stole znajdują się trzej mężczyźni w eleganckich surdutach oraz z włosami ufryzowanymi w loki. Dwóch z nich siedzi, jeden stoi. Przed jednym z siedzących mężczyzn leży otwarta książka. Po prawej stronie ilustracji na ławce siedzą dwie kobiety w sukniach i z upiętymi włosami. W tle widoczne są krzaki, kwiaty oraz drzewa ogrodu. Dalej znajduje się pokaźny pałac. Ilustracja Kandyda, czyli optymizmu.
João Glama Ströberle, Alegoria trzęsienia ziemi z 1755 r., ok. 1760
Trzęsienie ziemi w Lizbonie stało się inspiracją dla Woltera do napisania Kandyda.
Źródło: https://commons.wikimedia.org/, licencja: CC BY-SA 3.0.

Tezę, że świat jest taką uruchomioną przez Boga godną podziwu maszyną Wolter przyjmuje jako konieczne dla rozumu i nauki założenie; uznaje też, że w świecie panuje ład fizyczny oparty na przyczynowo‑skutkowym ciągu zdarzeń. Założenie to prowadzi do ukazania człowieka jako istoty, która jest częścią natury i podlega jej rozumnemu prawu. Prawo to, dane przez Boga, stanowi podstawę moralności i etyki. Jego główna zasada to: czyń drugiemu, co chciałbyś, by tobie czyniono. Właśnie to przekonanie o ładzie świata, jedności porządku fizycznego i moralnego, prowadzi Woltera do stwierdzenia, że wszystko jest znośne.

Słownik

deizm
deizm

(łac. deus - bóg, bożek) nurt religijno‑filozoficzny, którego cechą wspólną jest przekonanie, iż racjonalnie uzasadnić można istnienie jedynie Boga bezosobowego, który jest konstruktorem świata ( mechanizmu) oraz źródłem praw, według których ten świat (mechanizm) działa. Tak rozumiany Bóg nie ingeruje w stworzony przez siebie świat

despotyzm
despotyzm

forma rządów charakteryzujących się niczym nieograniczonymi uprawnieniami władczymi

encyklopedyści
encyklopedyści

(gr. enkyklopaideia;od enkỷklios – tworzący krąg, całkowity, paideía - wykształcenie) grupa myślicieli francuskich okresu oświecenia; nazywali siebie Stowarzyszeniem Ludzi Nauki; do najwybitniejszych przedstawicieli należeli: Jean Le Rond d’Alembert, Denis Diderot, Monteskiusz, Jean‑Jacques Rousseau, Wolter; w latach 1751‑1780 wydali Encyklopedię albo Słownik rozumowany, nauk, sztuk i rzemiosł; praca składała się z 27 tomów z tekstem, 11 tomów z tablicami i diagramami, oraz 5 tomów uzupełnień i 2 tomy indeksów

fanatyzm
fanatyzm

(łac. fanaticus – zagorzały, szalony) postawa przejawiająca się w pozbawionym krytycznego dystansu i umiaru przywiązaniu do wyznawanych idei i zasad, bezgranicznej i bezwarunkowej identyfikacji, nietolerancji wobec jakichkolwiek przekonań lub rozwiązań alternatywnych, braku gotowości do dyskusji i dialogu, odmowie przyznania nawet częściowej słuszności zwolennikom poglądów odmiennych i rzecznikom dążeń przeciwstawnych

krytycyzm
krytycyzm

(gr.kritikós – osądzający) nurt filozoficzny ograniczający naukowe roszczenia maksymalistyczne do stwierdzeń raczej minimalistycznych, lecz pewnych; zgodnie z doktryną Immanuela Kanta teoria poznawcza musi poprzedzać wszelkie inne dociekania

manicheizm
manicheizm

system religijny utworzony przez Maniego w III w.  Był syntezą wielu religii: staroirańskiego zoroastryzmu, buddyzmu i chrześcijaństwa;  objął swoim zasięgiem znaczne obszary Azji, północnej Afryki i Europy

monarchia
monarchia

(gr. monarchía - jedynowładztwo) ustrój polityczny, w którym reprezentantem władzy suwerennej jest monarcha sprawujący tę władzę z reguły dożywotnio, samodzielnie lub wspólnie z innymi organami

teodycea
teodycea

(gr. theós – bóg,  díkē – słuszny, sprawiedliwy) koncepcja wprowadzona przez Leibniza, której zasadniczym celem jest usprawiedliwienie Boga z zarzutu istnienia zła i niesprawiedliwości na świecie

tyrania
tyrania

(gr. tyrannía, od týrannos – tyran) model struktury społecznej, w której władca używa władzy dla własnego pożytku, a nie dla dobra ogółu. Ma również nieograniczoną władzę, często zdobytą niezgodnie z prawem