Przeczytaj

W Polsce oświeceniowej bajki tworzyli m.in. Stanisław Trembecki, Adam Naruszewicz, Franciszek Karpiński, Jan Ursyn Niemcewicz. W powszechnej świadomości czytelników późniejszych epok utrwaliły się jednak przede wszystkim utwory autorstwa Ignacego Krasickiego, uznawanego za najwybitniejszego pisarza tego okresu.
Artyści oświeceniowi widzieli w bajkach gatunek szczególnie predestynowanypredestynowany do pełnienia roli wychowawczej, którą wówczas powszechnie przypisywano literaturze. Bajki miały opisywać relacje pomiędzy ludźmi oraz przynosić dotyczące ich uogólnienia. Ukazywały obraz świata nieumiejącego się wyzwolić od zjawisk uważanych za niepożądane czy wręcz patologiczne, z którymi twórcy literatury oświeceniowej chcieli skutecznie walczyć.

Prawda moralna była przedstawiana w bajkach w postaci przypowieści jednoznacznej w swojej wymowie. Przykłady zawarte w utworach tego gatunku miały charakter alegorycznyalegoryczny.
Ze względu na duże zróżnicowanie bajek powstających w okresie oświecenia przyjmuje się podstawowy podział na utwory epigramatyczne oraz narracyjne. Rozróżniano też paraboleparabole – fikcyjne zdarzenia z udziałem ludzi – oraz apologiapologi, często będące opowieściami o zwierzętach obdarzonych cechami ludzkimi, roślinach lub przedmiotach martwych.
Bajki narracyjne, których model kompozycyjny stworzył w XVIII wieku Jean de La FontaineJean de La Fontaine, charakteryzują się rozbudowaną akcją i prezentują perypetie bohaterów prowadzące do rozwiązania niosącego określoną naukę dla czytelnika. Bajki epigramatyczne to teksty lapidarnelapidarne, rezygnujące z elementów epickich. Ich konstrukcja opiera się na paralelizmachparalelizmach oraz kontrastach mających służyć precyzyjnemu, retorycznemu wypunktowaniu przesłania moralnego.
Słownik
(gr. allēgoría < allēgoreín – mówić w przenośni, obrazowo) – element kompozycji utworu, który poza swoim dosłownym znaczeniem posiada również sens przenośny. Alegoria może być odczytywana tylko w sposób jednoznaczny, np. lis to alegoria przebiegłości, sowa to alegoria mądrości
(gr. apólogos – opowieść) – odmiana bajki, krótki utwór dydaktyczno‑moralizatorski o charakterze alegorycznym, w którym występują schematyczne postacie ludzkie lub zwierzęce, reprezentujące typowe postawy wobec świata
(łac. lapis – kamień) – krótki, zwięzły, lakoniczny
(gr. parabole – porównanie) – alegoryczne opowiadanie o treści moralnej i dydaktycznej lub religijnej
(gr. parállēlos – równoległy) – tożsamość lub podobieństwo treściowe, kompozycyjne lub składniowe kilku części utworu, zdań, wersów
(gr. polemikós – wojowniczy, wrogi, od gr. pólemos – wojna, spór) – publiczna dyskusja dotycząca istotnych tematów
(łac. praedestinare – ustalać z góry, zawczasu) – przeznaczony, ustalony dla, pasujący
(łac. replica – ponowna odpowiedź) – odpowiedź na czyjeś uwagi, zarzuty