Przeczytaj
grupa kationów
Do grupy kationów należą: , , .
Odczynnikiem grupowym dla tych jonów jest wodny roztwór węglanu amonu, w obecności buforubuforu amonowego. Z kolei przy anionach węglanowych w roztworze wodnym dochodzi do wytrącenia się osadów:
Zastosowanie dodatkowo, prócz węglanu amonu, buforu amonowego ma na celu zahamowanie hydrolizy anionów węglanowych. Dzięki temu powstają aniony wodorowęglanowe , a ich sole – wodorowęglany baru, strontu i wapnia – są rozpuszczalne w wodzie.
Jony
H2SO4 + Ba2+ + 2H2O → BaSO4 ↓ + 2H3O+, Reakcja z wodą gipsową CaSO4 (aq) Nasycony roztwór CaSO4 strąca biały osad siarczanu(VI) baru. Osad powstaje natychmiast po dodaniu wody gipsowej.
CaSO4 + Ba2+ → BaSO4 ↓ + Ca2+
Podobnie zachowuje się Sr2, lecz SrSO4 strąca się dopiero po pewnym czasie., Reakcja z K2CrO4 lub K2Cr2O7 Roztwór chromianu(VI) lub dichromianu(VI) potasu strąca żółty osad chromianu(VI) baru, który roztwarza się w kwasach mineralnych.
CrO42- + Ba2+ → BaCrO4 ↓
Reakcję należy prowadzić w obecności kwasu octowego lub octanu sodu, bowiem chromian(VI) baru jest nieroztwarzalny w kwasie octowym (w odróżnieniu od jonów Sr2+).
Niezależnie od użytego substratu (chromian(VI) czy dichromian(VI)) powstaje ten sam produkt końcowy w postaci BaCrO4.
Jony
CaSO4 + Sr2+ → SrSO4 ↓ + Ca2+
Podobnie zachowuje się Ba2, lecz BaSO4 strąca się natychmiast po dodaniu wody gipsowej., Reakcja z K2CrO4 Roztwór chromianu(VI) potasu strąca żółty osad chromianu(VI) strontu, który jest roztwarzalny w kwasach mineralnych i kwasie octowym.
CrO42- + Sr2+ → SrCrO4 ↓
Roztwarzanie osadu SrCrO4 w kwasie octowym pozwala na odróżnienie Sr2+ od jonów Ba2+, bowiem BaCrO4 jest nieroztwarzalny w kwasie octowym., Reakcja ze szczawianem amonu (NH4)2C2O4 Roztwór (NH4)2C2O4 strąca biały osad szczawianu strontu, który jest roztwarzalny w kwasach mineralnych i kwasie octowym w wyniku długotrwałęgo ogrzewania.
(NH4)2C2O4 + Sr2+ → SrC2O4 ↓ + 2NH4+
Jony
H2SO4 + Ca2+ + 2H2O → CaSO4 ↓ + 2H3O+
osad CaSO4 jest łatwo rozpuszczalny w kwasach oraz w siarczanie(VI) amonu, co pozwala na odróżnienie go od osadów siarczanu(VI) baru i siarczanu(VI) strontu., Reakcja z heksacyjnożelazianiem(II) potasu K4[Fe(CN)6] Roztwór K4[Fe(CN)6] w obecności NH4Cl i NH3 (aq) strąca biały, krystaliczny osad Ca(NH4)2[Fe(CN)6], który nie roztwarza się w kwasie octowym, ale jest roztwarzalny w rozcieńczonych kwasach mineralnych.
Ca2+ + 2NH4+ + [Fe(CN)6]4- → Ca(NH4)2[Fe(CN)6] ↓
Wykonanie:
Do niewielkiej porcji próbki dodać roztwór chlorku amonu i amoniaku. Dodać około 0,5 cm3 roztworu K4[Fe(CN)6], a następnie ogrzewać. W obecności Ca2+ po kilku minutach strąci się osad Ca(NH4)2[Fe(CN)6]., Reakcja ze szczawianem amonu (NH4)2C2O4 Roztwór (NH4)2C2O4 strąca biały osad szczawianu wapnia, który nie roztwarza się w 6M kwasie octowym nawet podczas długotrwałego ogrzewania, ale roztwarza się w kwasach mineralnych.
(NH4)2C2O4 + Ca2+ → CaC2O4 ↓ + 2NH4+
Wykonanie: Do niewielkiej porcji próbki dodawać kroplami roztwór szczawianu amonu aż do wytrącenia osadu. Dodać 2 krople amoniaku, a następnie ponownie 2 krople szczawianu amonu. Osad odwirować i zadać 6M kwasem octowym. Jeżeli osad pozostanie nieroztworzony, wskazuje to na obecność jonów Ca2+.
Podsumowanie grupy
Odczynnik | |||
|---|---|---|---|
|
|
| |
|
|
| |
|
|
| |
| brak reakcji |
| |
woda gipsowa |
|
| - |
|
| - | |
barwa płomienia | zielona | karminowa | pomarańczowa |
grupa kationów
Do grupy kationów należą: , , , .
Nie ma odczynnika grupowego, ponieważ jest to ostatnia grupa – oddzielone zostały już wszystkie jony wcześniejszych grup. Wszystkie kationy grupy tworzą bezbarwne roztwory wodne, a ewentualne zabarwienie roztworu pochodzi od anionu. Większość soli sodu, potasu i kationu amonu jest bardzo dobrze rozpuszczalna w wodzie. Kation magnezu tworzy słabo rozpuszczalny w wodzie wodorotlenek, w przeciwieństwie do pozostałych kationów tej grupy.
Jony
W wyniku reakcji z i strąca się biały, bezpostaciowy osad, roztwarzalny w kwasach i solach amonowych.
Obecność soli amonowych w znacznym stężeniu utrudnia, a czasem uniemożliwia wytrącenie wodorotlenku magnezu.
, w obecności chlorku amonu i amoniaku, wytrąca biały, krystaliczny osad ortofosforanu amonu i magnezu .
Jony
NH3+ + H2O ⇌ NH4+ + OH-
< Sole amonowe są dobrze rozpuszczalne w wodzie, a podczas ogrzewania rozkładają się z wydzieleniem amoniaku.
W wyniku ogrzewania roztworu soli amonowych z NaOH lub KOH wydziela się gazowy amoniak.
NH4Cl + KOH → NH3 ↑ + KCl + H2O, Reakcja z odczynnikiem Nesslera K2[HgI4] W obecności kationów NH4+ strąca się czerwonobrunatny osad.
NH4Cl + K2[HgI4] → KCl + 3H2O + 7KI + NH2Hg2OI
Jony
Na3[CO(NO2)6] + 2K+ → K2Na[CO(NO2)6] ↓ + 2Na+
Reakcji przeszkadzają jony NH4+ wytrącając żółty osad heksanitrokobaltanu(III) amonu, a także wodorotlenki, które powodują rozkład K2Na[CO(NO2)6] do brunatnego Co(OH)3., Reakcja z kwasem winowym lub wodorowinianem sodu Wytrąca się biały, krystaliczny osad wodorowinianu potasu, rozpuszczalny w gorącej wodzie.
NaHC4H4O6 + K+ → KHC4H4O6 ↓ + Na+
Reakcji przeszkadza znaczne stężenie kationów NH4+, gdyż może wytrącać się biały osad wodorowinianu amonu NH4HC4H4O6.
Jony
Nawet bardzo niewielkie ilości sodu (mogące być zanieczyszczeniem próbki) barwią płomień, lecz dowodem na zawartość sodu w badanej próbce jest utrzymywanie się intensywnie żółtej barwy płomienia przez kilkanaście sekund., Reakcja z heksahydroksoantymonianem(V) potasu K[Sb(OH)6] Biały, krystaliczny osad heksahydroksyantymonianu(V) potasu strąca się ze stężonych roztworów kationów Na+
K[Sb(OH)6] + Na+ → Na[Sb(OH)6] ↓ + K+
Analizę należy prowadzić w roztworze obojętnym lub alkalicznym, gdyż w roztworach kwaśnych wydziela się biały, bezpostaciowy osad kwasu metaantymonowego HSbO3 · H2O, co może prowadzić do mylnych wniosków.
Słownik
roztwór buforowy, którego pH pozostaje prawie bez zmian, pomimo dodawania do niego substancji kwasowych lub zasadowych
dział chemii, który zajmuje się analizą związków chemicznych i mieszanin; dzieli się na analizę ilościową, jakościową i strukturalną; posiada duże znaczenie również w naukach, takich jak geologia, mikrobiologia, medycyna itd.
analiza, której celem jest ustalenie składu ilościowego próbki, np. zawartości procentowej poszczególnych składników próbki; poprzedza ją analiza jakościowa, ponieważ w pierwszej kolejności należy stwierdzić, jakie pierwiastki wchodzą w skład analizowanej próbki
analiza, której celem jest identyfikacja składników związków chemicznych lub mieszanin; w tym celu wykonuje się reakcje chemiczne, dzięki czemu wydzielają się osady trudno roztwarzalnych związków, powstają barwne związki lub wydzielają się gazy
analiza, której celem jest ustalenie struktury badanego związku chemicznego – składu atomów i sposobu ich połączenia między sobą
analiza wykrywania wybranych jonów w roztworach, polegająca na wykorzystaniu reakcji charakterystycznych dla danego jonu; za jej pomocą nie jest możliwa analiza każdego z jonów, ponieważ reakcji charakterystycznych jest niewiele
analiza, której celem jest rozdzielenie i zaszeregowanie jonów obecnych w roztworze do poszczególnych grup analitycznych, a następnie przeprowadzenie odpowiednich reakcji charakterystycznych
reakcja chemiczna stosowana w chemii analitycznej, umożliwiająca stosunkowo prostą identyfikację określonego indywiduum chemicznego (np. jon, grupa funkcyjna); przykładem reakcji charakterystycznej jest zmiana zabarwienia substancji , powstająca w wyniku działania na nią substancją
grupa, w której dane jony (kationy, aniony) zachowują się podobnie w obecności danego odczynnika w określonych warunkach eksperymentalnych
roztwór zawierający albo jedną sól, albo jeden kwas, albo zasadę
roztwór zawierający więcej niż jedną sól lub jeden kwas, lub zasadę
reakcja chemiczna przechodzenia substancji do roztworu; w przeciwieństwie do rozpuszczania, nie jest możliwe odzyskanie substancji wyjściowej w wyniku procesu odparowania rozpuszczalnika
związek chemiczny zawierający atom lub jon centralny otoczony ligandami (grupy lub jony związane z atomem lub jonem centralnym)
chemik, niemiecki twórca podwalin jakościowej analizy chemicznej; opracował własną metodę systematycznej identyfikacji i oddzielania poszczególnych metali (kationów) i niemetali (anionów), wybierając spośród wielu reakcji te, które uznał za najbardziej charakterystyczne, a zastosowanie niewielkiej liczby odczynników doprowadziło do tego, że system ten był prosty i łatwy do nauczenia
Bibliografia
Bartynowska‑Meus Z., Analiza jakościowa jonów, wersja popr. P. Miśkowiec, B. Krajewska, Kraków 1994.
Dąbrowska B. E., Ćwiczenia z podstaw chemii i analizy jakościowej, pod. red. A. Reizer, Kraków 2000.
Kocjan R., Chemia analityczna. T. 1. Analiza jakościowa. Analiza ilościowa klasyczna, Warszawa 2000, wyd. 1.
Minczewski J., Marczenko Z., Chemia analityczna. T. 1. Podstawy teoretyczne i analiza jakościowa, Warszawa 2009, wyd. 10.
Paśko J. R., Sitko R., Ćwiczenia laboratoryjne z chemii ogólnej i analitycznej. Skrypt dla studentów kierunku biologii, Kraków 1996.