Przeczytaj
Pod koniec lat sześćdziesiątych XX wieku zaczęło się w Polsce odradzać zjawisko grup literackich, charakterystyczne dla literatury międzywojennej. To wtedy pojawiła się jedna z najbardziej oryginalnych formacji poetyckich, którą początkowo nazywano Nową Falą. Z czasem upowszechniło się jednak określenie Pokolenie ’68. Zbigniew Jarosiński pisze, że w nowofalowcach:
Pokolenie ‘68[...] dostrzeżono poetycką reprezentację tych roczników, które zrodzone w latach czterdziestych, wychowane w szkole PRL, przeżyły wydarzenia lat 1968‑1969 jako najważniejszy swój wstrząs biograficzny. Byli oni zresztą taką reprezentacją również faktycznie: z tych bowiem roczników rekrutowali się w większości ich czytelnicy i w sposób wyjątkowo stanowczy identyfikowali się oni z rozumieniem świata, jakie wyrażali poeci Nowej Fali
Program artystyczny Pokolenia ‘68 znalazł swoją wykładnię przede wszystkim w krytycznychkrytycznych esejach Stanisława Barańczaka Nieufni i zadufani (1971) oraz Etyka i poetyka (1979), książce autorstwa Juliana Kornhausera i Adama Zagajewskiego Świat nie przedstawiony (1974), a także w szkicach innych poetów należących do tej generacji: Ryszarda Krynickiego, Jacka Bierezina, Leszka Szarugi czy Krzysztofa Karaska. Często z Nową Falą łączona jest także twórczość poetki Ewy Lipskiej, choć ona sama w jednym z wywiadów zauważyła:
Pokolenie ‘68Nigdy do Nowej Fali nie należałam, z Nową Falą łączą mnie jedynie przyjaźnie, metryki urodzenia i historia.
Poeci Nowej Fali
Dla twórców nowofalowych poezja była dominującym rodzajem wypowiedzi. Postulowali podporządkowanie poetyki wytycznym realizmu oraz społecznej i artystycznej odwagi. Obiektem krytyki poetów należących do Pokolenia ’68 stała się obojętność wobec rzeczywistości, nieumiejętność jej przedstawiania. Artyści ci negowali estetyzmestetyzm, stylizatorstwo, puste metafory. Głosili potrzebę powrotu do konkretu oraz przeświadczenie, że poezja jest działaniem o sensie moralnym oraz światopoglądowym, a jej podstawowy cel to krytyczna przebudowa świadomości.
Najważniejszym hasłem swojej twórczości poeci Nowej Fali uczynili sformułowanie ,,mówić wprost” z perspektywy politycznej, społecznej i obyczajowej rzeczywistości, w której toczyło się ich życie. Poeta został zobowiązany do przyjęcia postawy interwencyjnej. Stanisław Barańczak pisał:
Parę przypuszczeń na temat poezjiPoezja powinna być nieufnością. Krytycyzmem. Demaskatorstwem. Powinna być tym wszystkim aż do chwili, gdy z Ziemi zniknie ostatnie kłamstwo, ostatnia demagogiademagogia i ostatni akt przemocy.
Badacze twórczości Pokolenia ‘68 zwracają uwagę na sugestywną kreację podmiotu lirycznego w utworach nowofalowców. Zbigniew Jarosiński tak go charakteryzuje:
Pokolenie ‘68[...] w całości należy do współczesnej polskiej rzeczywistości: określony jest przez cechy osobowe, jakie wyodrębnia kwestionariusz statystyczny, obraca się w wyraźnie zarysowanej obywatelskiej scenerii życia i pośród powszechnych kłopotów codzienności, ze światem kontaktuje się za pośrednictwem gazety i telewizji. To konkretne tu i teraz ukazywało się w tej poezji jako jedyna realna przestrzeń duchowa współczesności, bo w niej dokonują się wszelkie ideowe wybory. Ale zarazem jako przestrzeń fantomów i zafałszowań – wypełniona stereotypami fabrykowanymi przez mass media, poddana ciśnieniu politycznej propagandy, opierająca swój myślowy i obyczajowy ład na zwyczajnym przywyknięciu do warunków realnego socjalizmu. Praktyka poetycka Pokolenia ’68 wchodziła w uporczywy konflikt z tymi zafałszowaniami. Dążyła do wydobycia treści życia pod względem moralnym istotnych, jakie zostały pod nim ukryte, i do odnowienia obywatelskiej wrażliwości przez metodyczną niezgodę na stereotypy i metodyczne wmówienia.
Poeci Nowej Fali za ważny element swojej poezji uznawali sam język. Chętnie wykorzystywali doświadczenia poezji lingwistycznejpoezji lingwistycznej. Stanisław Barańczak pytał w jednym z wierszy:
N.N. zaczyna zadawać sobie pytaniajak to się stało, żeśmy się zaczęli|
w to bawić? w te igraszki słów? w te kalambury,
przejęzyczenia, odwrócenia sensu
w tę lingwistyczną poezję?
Nie interesowały ich systemowe możliwości języka, ale realnie funkcjonujący w przestrzeni publicznej socjolektsocjolekt - gazetowy, telewizyjny, plakatowy czy przemówieniowy. Wykorzystywali typowe konstrukcje, posługiwali się kliszami językowymi, aby ukazywać jaskrawą rozbieżność między ich sensem skonwencjonalizowanym a tym, co naprawdę oznaczają. Wielokrotnie wykorzystywali w swoich utworach popularną w okresie PRL‑u zabawę polegającą na przypadkowym zestawianiu sformułowań zaczerpniętych z przemówień politycznych. Niezależnie od tego, w jaki sposób się je połączyło, sprawiały wrażenie autentycznych wystąpień. Wyraziste postawy ideowe i polityczne Nowej Fali sprawiły, że formacja stała się ważnym współtwórcą literatury niezależnej - po roku 1976 wielu należących do niej poetów znalazło się poza oficjalnym obiegiem, co wiązało się przede wszystkim z kontestacjąkontestacją kultury komunistycznej.
Słownik
(gr. aisthêtikós – postrzegany zmysłami) - skłonność do stosowania kryteriów wyłącznie bądź przede wszystkim estetycznych, np. w myśl haseł „sztuki dla sztuki”
(gr. dêmagôgós – przywódca ludu) - polityk, działacz głoszący hasła obliczone na łatwy efekt, poklask, schlebiający masom, szafujący próżnymi obietnicami, budzący nieziszczalne nadzieje
nowoczesna inscenizacja dramatu Mickiewicza wyreżyserowana przez Kazimierza Dejmka w 1967 roku. Spektakl został uznany przez władze komunistyczne za „antyradziecki”, co spowodowało zdjęcie go z afisza; w efekcie doszło do manifestacji studenckich, których uczestnicy wznosili patriotyczne i antyrządowe okrzyki (np. „niepodległość bez cenzury”)
(łac. contestari - powoływać świadków, świadczyć, protestować) - kwestionowanie czegoś, podawanie w wątpliwość, demonstrowanie, manifestowanie sprzeciwu, protestu
(łac. kritikós - umiejący rozróżnić, sądzić, oceniać) - postawa poznawcza polegająca na kontroli prawdziwości każdego stwierdzenia, gotowości do analizy i sprawdzania własnych poglądów w świetle nowych faktów
([wł. lingua - język) - poezja koncentrująca się na samym języku, traktowanym zarówno jako jedyne tworzywo, jak i jeden z ważnych wątków twórczości; dokonywana w wierszu analiza semantycznej wartości języka, odbywająca się przede wszystkim poprzez użycie i przekształcenie metafory, miała za zadanie wskazanie wieloznaczności języka, wspomaganej zarówno przez obiektywne konteksty, jak i subiektywne okoliczności odbioru; wieloznaczność języka budziła z kolei postawę podejrzliwości wobec możliwych zafałszowań, jakie wynikają z potencjalnego nadmiaru znaczeń. Do najwybitniejszych przedstawicieli poezji lingwistycznej w Polsce zalicza się: Mirona Białoszewskiego, Tymoteusza Karpowicza, Zbigniewa Bieńkowskiego, Edwarda Balcerzana
(także: socrealizm, realizm socjalistyczny) - zrodzony w Związku Radzieckim proklamowany na Zjeździe Pisarzy Radzieckich w 1934 roku kierunek w sztuce, którego podstawowe założenia sformułowali teoretyk literatury Andriej Żdanow oraz pisarz Maksym Gorki; naczelną zasadą socrealizmu był ścisły związek dzieła z rzeczywistością, która jednak miała odbijać się w literaturze z uwzględnieniem partyjności (zgodności wyrażonego w dziele światopoglądu z linią partii), ideowości (wierności zasadom marksizmu‑leninizmu) i ludowości (kreowania świata z perspektywy ludu pracującego miast i wsi); literatura realizmu socjalistycznego miała dodatkowo odznaczać się optymizmem, dydaktyzmem i typowością (przedstawienie typowego bohatera w typowych sytuacjach); rozwój socrealistycznej literatury w Polsce przypadał na lata 1949‑1955; reguły realizmu socjalistycznego obowiązywały nie tylko w literaturze, ale także innych dziedzinach sztuki: filmie, malarstwie, rzeźbie czy muzyce
(łac. socius - uczestnik, towarzysz, sprzymierzeniec) - odmiana języka charakterystyczna dla jakiejś grupy społecznej