O reżyserze

RrvZpIl9r2ZME1

Zdjęcie przedstawia starszego, szczupłego mężczyznę w kitlu lekarskim. Zwraca on głowę w swoją prawą stronę, patrzy na stojącego tuż za nim młodego mężczyznę. W tle inni ludzie.

Zygmunt Hübner (1930–1989) – polski reżyser, aktor, pedagog, publicysta i dyrektor teatrów. Ukończył wydział aktorski (1952) i reżyserski (1956) w PWST w Warszawie. Jego reżyserskim debiutem był Melodramat Janusza Warmińskiego, debiutem aktorskim – rola Lasoty w Karykaturze Jana Augusta Kisielewskiego. Do najbardziej cenionych przez krytykę sztuk Hübnera należą: Mizantrop Moliera (1966), Ulisses Joyce’a (1970), Lot nad kukułczym gniazdem Wassermana (1977) według powieści Keseya. Dla Teatru Telewizji zrealizował m.in.: Martwe dusze Gogola (1966), Poskromienie złośnicy Szekspira (1971), Czarownice z Salem Millera (1979) i Iwonę, księżniczkę Burgunda Gombrowicza (1987).

Andrzej Wajda powiedział o Zygmuncie Hübnerze, że to człowiek, który „miał absolutną świadomość, kim jest i do czego zmierza”. Michał Komar stwierdził, że w swoim życiu reżyser nie przypisywał złych intencji żadnemu przeciwnikowi. Określa się go mianem „człowieka prostych słów”, tego, „który nie poddał się szaleństwu czasów”. Był twórcą pewnym tego, co robi, korzystał z dotychczasowych doświadczeń i przemyśleń. Jego twórczość była dowodem na to, że uważnie patrzył na ludzi i nie śpieszył się z ich ocenianiem.

(Na podstawie filmu dokumentalnego Zygmunt Hübner – gra z rzeczywistością, reż. Edyta Wróblewska, 2017).

O autorze

RDkM25JPUlN3a1

Ilustracja przedstawia czarno‑białą fotografię mężczyzny. Ukazany jest jego lewy profil. Mężczyzna jest w sile wieku. Jego twarz jest spokojna. Oczy ciemne, nos prosty, duże uszy. Na głowie mężczyzny znajduje się czarny kapelusz. Mężczyzna ubrany jest w płaszcz.

Witold Gombrowicz (1904–1969) – polski powieściopisarz, nowelista i dramaturg. Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim i  uzyskał tytuł magistra praw. Potem przebywał w Paryżu, studiując w Institut des Hautes Études Internationales. Po powrocie do kraju rozpoczął aplikację sędziowską, ale ją porzucił i podjął pierwsze, początkowo nieudane, próby literackie. W 1933 roku ukazał się zbiór opowiadań pt. Pamiętnik z okresu dojrzewania, który uznawany jest za debiut Gombrowicza. W 1937 roku pisarz opublikował powieść Ferdydurke, która przyniosła mu sławę. Do najważniejszych utworów Gombrowicza należą: Iwona, księżniczka Burgunda, Opętani, Trans Atlantyk, Ślub, Dziennik, Pornografia, Kosmos. Witold Gombrowicz zaprezentował swój pierwszy dramat Iwona, księżniczka Burgunda w czasopiśmie „Skamander” w 1938 roku. We Wspomnieniach polskich autor pisze, że utwór miał być komedią i parodią sztuk szekspirowskich, natomiast w listach do przyjaciół wyraża się o swoim dziele nieprzychylnie, określając je jednym z najsłabszych. Mimo takiej opinii twórcy dramat zadomowił się na scenach teatrów.

O spektaklu – zarys fabuły

Książe Filip wraz ze swoimi przyjaciółmi z dworu spotyka w parku Iwonę. Na początku żartuje z niedojdy, jednak już po chwili, uwiedziony trudnym do rozszyfrowania milczeniem dziewczyny, postanawia się z nią zaręczyć. Zaślubinom przeciwni są rodzice Filipa – królewska para, jednak ich syn jest nieustępliwy. Iwona zostaje przyjęta w poczet dworzan. Jej zachowanie wprowadza zamęt. KonwenanskonwenansKonwenans i kulturowa poprawność, wyśmiana w Gombrowiczowskim duchu, nie wytrzymuje konfrontacji z milczącą innością Iwony. Pojawia się zatem szereg zabawnych podejrzeń zakrawających niekiedy na teorię spiskową. Bohaterka uwalnia skrywane przez dworzan demony, które starali się oni ukryć pod maskami i gębami, wykonując schematyczne gesty motywowane wyłącznie tradycją i kulturą. Król przypomina sobie o gwałcie i morderstwie dokonanym w młodości, a królowa podejrzewa, że Iwona pojawia się, aby wykpić nijakość jej młodzieńczej poezji. Dwórki widzą w niej aluzję do swych mankamentów fizycznych. Trudno zatem się dziwić, że z czasem wszyscy postanawiają zgładzić Iwonę.

O spektaklu – różne spojrzenia

Iwona, księżniczka Burgunda w reżyserii Zygmunta Hübnera pozostawiła niezapomniane wrażenia. Spektakl – zarówno na scenie Teatru Powszechnego w Warszawie, jak i w wersji telewizyjnej – zyskał wysoką ocenę krytyki i akceptację widzów. Oto co można przeczytać we fragmentach recenzji przedstawienia.

R1ad75SFS17vv

Zdjęcie przedstawia mężczyznę i kobietę znajdujących się obok siebie. Oboje są w średnim wieku. Mężczyzna jest szczupły, ma wąsy. Ubrany jest w koszulę, sweter i marynarkę, na głowie ma kaszkiet. Kobieta ubrana jest w kwiecistą bluzkę, na głowie ma kapelusz z niewielkim rondem.

RWWnVXIqVPJ9G

Zdjęcie przedstawia twarz dojrzałego mężczyzny. Mężczyzna ma na głowie królewską koronę wysadzaną kamieniami i perłami. Ma lekko otwarte usta.

Źródło recenzji: Wirtualne archiwum Zygmunta Hübnera.

Słownik