Narządy czepne u tasiemców umieszczone są na ich główkach. Zmniejszają one prawdopodobieństwo usunięcia pasożyta przez gospodarza z jelita. Wyróżnia się:

• przyssawki właściwe;

• bruzdy przyssawkowe;

• bruzdy przylgowe.

Na krótkim ryjku osadzone są haki, które tworzą jeden lub więcej wieńców.

U form dorosłych nastąpiła całkowita utrata narządów ruchu, rzęski występują wyłącznie u form larwalnych.

Tasiemce nie mają układu pokarmowego. Odżywiają się, wchłaniając pokarm całą powierzchnią ciała. Pożywieniem jest strawiony pokarm żywiciela.

Oddychanie jest beztlenowe, tzn. dokonuje się poprzez fermentację niektórych związków organicznych (np. glikogenu) zawartych w parenchymie.

Układ nerwowy tasiemców jest uwsteczniony, złożony z parzystego zwoju głowowego i dwóch pni biegnących przez całe ciało. Narządy zmysłów są zredukowane. Funkcję narządów zmysłów pełnią zakończenia czuciowe komórek zmysłowych umieszczone w tegumencie.

U tasiemców występuje obojnactwo i zdolność do samozapłodnienia, co zwiększa sukces rozrodczy, gdyż istnieją niewielkie szanse, że cykl zostanie zamknięty i w związku z tym produkcja olbrzymiej ilości jaj jest konieczna.

Złożone cykle życiowe z żywicielami pośrednimi zwiększają szanse na zarażenie żywiciela ostatecznego.

Charakterystyczną cechą tasiemców jest ciągłe tworzenie nowych członów (proglotydów), które stopniowo dojrzewają. Ciągłe powstawanie nowych członów i ich nierównomierne, stopniowe dojrzewanie zapewniają pasożytowi możliwość nieustannego wytwarzania jaj. W szyjce tasiemca różnicują się nowe, niedojrzałe człony. W członach dojrzałych zlokalizowane są w pełni rozwinięte narządy rozrodcze. W członach macicznych całkowicie wypełnionych macicą znajduje się bardzo duża liczba zapłodnionych jaj – w każdym ok. 100 tys., co zwiększa prawdopodobieństwo dostania się osobników potomnych do ciała żywiciela. Końcowe człony tasiemca odpadają i są wydalane wraz z kałem, dzięki czemu mogą być rozprzestrzeniane w środowisku. Ich miejsce zajmują kolejne człony.

Przywry zaopatrzone są w narządy czepne – najczęściej dwie przyssawki: brzuszną i gębową. Niektóre gatunki mają pomocnicze narządy czepne, którymi są gruczoły wydzielające lepką ciecz.

RdBdk1t1xkIxG

Zdjęcie mikroskopowe przedstawia aparat czepny motyliczki wątrobowej. Jest on czerwony i ma owalny, wydłużony kształt.

Przywry nie mają właściwych narządów ruchu, co związane jest z pasożytniczym trybem życia. Larwy zaopatrzone są w rzęski lub wyrostki ogonowe. Ruchy przywr są zwykle powolne i związane z perystaltyką narządów, w których się znajdują, lub – w przypadku pasożytów krwi – ruchem cieczy. W wąskich przewodach, takich jak przewody żółciowe, przy poruszaniu się pomagają łuski pokrywające powłokę ciała, ponieważ zapobiegają one cofaniu się pasożyta.

Silne spłaszczenie ciała płazińców powoduje największe możliwe zwiększenie powierzchni wchłaniania substancji odżywczych pochodzących ze strawionego pokarmu z jelit żywiciela. Wiąże się to z brakiem układu pokarmowego u niektórych płazińców pasożytniczych i umożliwia wchłanianie substancji całą powierzchnią ciała.

Przywry odżywiają się różnym pokarmem, zależnie od tego, gdzie się osiedlają (krew, limfa, śluz, wewnętrzne płyny, komórki nabłonkowe). Pasożyty te wykształciły różne drogi prowadzące do trawienia wewnątrzjelitowego i pozajelitowego. Mają prosty układ pokarmowy. Zaczyna się on otworem gębowym prowadzącym przez gardziel do przełyku. U niektórych gatunków gardziel nie występuje. Przełyk, krótki lub długi, przechodzi w parzyste, ślepo zakończone, rozgałęzione jelito.

W świetle jelita odbywa się trawienie enzymatyczne pokarmu i wchłanianie do komórek ciała. Jelito przywr zbudowane jest z pojedynczej warstwy komórek nabłonkowych leżących na błonie podstawnej, którą w niektórych miejscach pokrywają włókna mięśniowe okrężne i podłużne. Od strony światła jelita na powierzchni komórek występują blaszki zwiększające powierzchnię sorpcyjną jelita.

Oprócz jelita również powłoki ciała mogą uczestniczyć we wchłanianiu pokarmu.

Niestrawione resztki pożywienia usuwane są przez otwór gębowy.

U przywr występuje oddychanie beztlenowe. Wymiana gazowa zachodzi całą powierzchnią ciała.

Układ nerwowy przywr ma budowę typową dla płazińców – tworzą go dwa zwoje głowowe. Od zwojów odchodzą trzy lub cztery pary pni nerwowych połączone spoidłami poprzecznymi. Najsilniej rozwinięte są pnie brzuszne. Przywry mają bardzo silnie rozwinięty aparat sensoryczny. Liczne zakończenia czuciowe są zróżnicowane. Należą do nich: mechanoreceptory, chemoreceptory, termoreceptory i fotoreceptory. Liczba i różnorodność komórek zmysłowych u pasożytniczych płazińców jest wyraźnie większa niż u wolno żyjących.

Układ rozrodczy przywr jest obojnaczy i składa się z narządów płciowych męskich i żeńskich. Przywry rzadko są rozdzielnopłciowe.

Układ rozrodczy męski tworzą najczęściej dwa lub liczne jądra. Od każdego z nich odchodzi przewód wyprowadzający. Przewody te łączą się w krótki wspólny nasieniowód, często zakończony pęcherzykiem nasiennym. Końcowym odcinkiem przewodów wyprowadzających jest przewód wytryskowy, który może się wynicowywać, tworząc stały lub czasowy narząd kopulacyjny.

Układ rozrodczy żeński składa się z jajnika, żółtnika, krótkiego jajowodu i macicy. Otwory płciowe: męski i żeński, położone są przeważnie obok siebie albo we wspólnym zagłębieniu o nazwie „przedsionek płciowy”, zwykle w pobliżu przedniego końca ciała.

Nieliczne gatunki przywr, np. przywra krwi, są rozdzielnopłciowe.

Przywry są bardzo płodne. Jedna samica może złożyć ok. 1 mln jaj. Przywry preferują zapłodnienie krzyżowe, choć w przypadku braku partnerów do kopulacji może wystąpić samozapłodnienie. W przypadku samozapłodnienia każdy osobnik może odgrywać rolę samca lub samicy.