Witraże Sztukę tworzenia witraży należy zawdzięczać epoce średniowiecza. Wiek czternasty i piętnasty to czas największego rozkwitu tej techniki. Szkło wykorzystywane w witrażach barwi się w procesie wytopu tlenkami metali. Uzyskane różnokolorowe szklane tafle rozcina się na małe fragmenty. Taką szklaną mozaikę oprawia się listwami ołowianymi, a potem dopiero przygotowany witraż wprawia się w otwory okienne. Na zdjęciu witrażowe okno i drzwi, przez które wpada światło do pomieszczenia. Światło jest kolorowe, podobnie jak witraż. Efekt widziany przez odbiorcę wynika z przenikania światła przez kolorowe fragmenty szkła. Znaczenie ma również zastosowanie płytek o różnej przepuszczalności światła (przezroczystych i matowych). Malowanie emalią Kiedyś częściej używano do malowania szkła farb emaliowych, które nanoszono pędzlem. Farba składa się z: sproszkowanego szkliwa (łatwo topliwe spoiwo), barwników (tlenków metali), terpentyny lub olejków eterycznych (rozcieńczanie farby). Na zdjęciu szklane naczynie ozdobione wypukłymi, różnokolorowymi kropeczkami farby. Po wyschnięciu emalii ogrzewano ją do temperatury mięknięcia podobrazia. Pozwalało to na stopienie spoiwa farby z podobraziem. Malowidła wykonane tą metodą często były innej tematyki niż sakralna. Barwione w masie Na zdjęciu szklany wazon z ornamentem w kształcie kwiatu. Ornament wydaje się wypukły. Szkło jest półprzezroczyste cieniowane. Szkło Gallé jest wielowarstwowe. W wierzchniej warstwie szkła barwnego wycinano ornamenty roślinne. Na zdjęciu szkiełko z różnokolorowymi kwiecistymi elementami. Wydają się być zanurzone w szkiełku. Millefiori to technika polegająca na układaniu z drobnych kolorowych płytek szklanych wzorów przypominających kwiaty. Na zdjęciu wysoki szklany wazon. W szkle zanurzone są w pionie nitkowate serpentyny. Przypominają delikatną koronkę. Zanfirico to włoska metoda zdobienia dmuchanego szkła, która oparta jest na wprowadzaniu skręconych mlecznych nitek. Na zdjęciu wazon z wąską szyjką i kulistą dolną częścią. Na wazonie wzór przypominający gęstą siatkę przecinających się grubszych i cieńszych linii. Wytwarzanie szkła sieciowego polega na łączeniu dwóch baniek szklanych z nićmi biegnącymi w różnych kierunkach. Na zdjęciu butelki stojące na parapecie przy oknie. Zbliżenie na pierwszą butelkę. Widoczne łuskowate zagłębienia na szkle. Szkło można ozdabiać ornamentami w postaci łusek, kropli i sopli. Nakłada się je jeszcze gorące na ciepłe szkło. Na zdjęciu szklane serce wiszące na haczyku z drutu. Powierzchni serca jest utworzona z różnokolorowych małych plam, jedna przy drugiej, które w górnej części serca są nieco rozmyte, rozmazane, więc kolory się nakładają na siebie. Barwna powierzchnia powstaje przez dowolne mieszanie mas szklanych.

Szlifowanie Szkło szlifowane. Caspar Lehmann (szlifierz cesarza Rudolfa II Habsburga w Pradze) na początku siedemnastego wieku opracował tę metodę ozdabiania szkła. Na zdjęciu kieliszki i szklanki do alkoholu ozdobione szlifowanymi elementami. Rytowanie Rytowanie pozwala uzyskać subtelne i delikatne wzory. Na zdjęciu szklana miska ozdobiona ukazanym w pędzie wizerunkiem koniem. Zdobienie sprawia wrażenie wypukłego elementu. Jest bardzo dokładne, widoczne umięśnienie zwierzęcia. Malowanie na szkle Malowanie na szkle jest najprostszą metodą dekorowania. Na zdjęciu pędzel dotykający szklanej powierzchni leżącej na stole. Na tafli szkła jest niedokończona ozdoba w postaci kwiatu róży. Płatki róży wypełniane są kolorem. W tle małe pojemniki z farbami. Złocenie Metoda złocenia. Już w szesnastym wieku złote szkła były odnajdywane w rzymskich katakumbach. Na zdjęciu antyczny talerz z wizerunkiem dwóch mężczyzn. Mężczyźni przypominają uczonych. Jeden z nich trzyma w dłoniach rulon. Zdobienia są złote. Églomisé Szkło podlepiano srebrną lub złotą folią. Na niej grawerowano igłą rysunek, odpowiadający malowidle pod szkłem. Na zdjęciu owalna ozdoba – portret - z wizerunkiem mężczyzny ukazanym z lewego profilu. Twarz jest czarna, ale długie włosy i ubranie wykonane jest z drobnych kresek i kropek. Portret dookoła ma ornament z elementów roślinnych. Fondi d’oro Na zielonym lub niebieskim lakierze układano płatki srebra lub złota, które były grawerowane w kompozycje figuralne. Przygotowane dzieło zalewano szkliwem. Na zdjęciu okrągła ozdoba. Na niej popiersie dwóch kobiet i młodego mężczyzny. Są obok siebie. Patrzą na wprost. Kolory są nieco wyblakłe. Powierzchnia ozdoby wydaje się być popękana. Witrochromia Szkło ozdabiano farbami olejnymi lub klejowymi. Pozwalało to uzyskać imitacje witraży. Na zdjęciu wizerunek patrzącego w niebo mężczyzny z wieńcem laurowym na głowie. Obraz przypomina witraż – elementy malowidła oddzielone są od siebie czarnymi kreskami.