Przeczytaj
Funkcja to relacja, która każdemu elementowi z dziedziny przyporządkowuje dokładnie jeden element przeciwdziedziny. Dziedzina i przeciwdziedzina są określone po zdefiniowaniu przyporządkowania. Mówiąc nieformalnie – funkcja to „przepis” na przekształcenie elementu dziedziny. Rozważmy następujący przykład.
Poniższa tabela opisuje funkcję odwzorowującą zbiór liter w zbiór liczb:
Litera | Liczba |
---|---|
Przy pomocy tej tabeli zakodujemy słowo „funkcja”.
Rozwiązanie
Mamy liter i liczb. Słowo „, , , , , , ” w tym przyporządkowaniu będzie miało zapis: „, , , , , , ”.
Oczywiście kodowanie ma sens tylko wtedy, jeśli mamy gwarancję, że wtajemniczona osoba, która otrzyma zaszyfrowaną wiadomość, będzie w stanie ją jednoznacznie odczytać. Powyższy szyfr spełnia ten warunek. Korzystając z podanego układu liczb: „, , , , , , ” bez trudu sprawdzimy, że chodzi właśnie o słowo „funkcja”. W tej sytuacji w naturalny sposób stosujemy funkcję odwrotną – działa ona ze zbioru liczb w zbiór liter i po prostu argumentowi z dolnego wiersza przyporządkowuje wartość z górnego.
Mając tę intuicję przypomnijmy pojęcia związane z funkcją odwrotną:
Funkcja „na”
Funkcja jest „na” cały zbiór wtedy i tylko wtedy, gdy dla każdego istnieje takie , że .
Funkcja różnowartościowa
Funkcja jest różnowartościowa, jeśli dla dowolnych dwóch argumentów , z faktu, że wynika, że .
Bijekcja
Funkcja jest bijekcją, jeśli jest różnowartościowa i „na”.
Funkcja odwrotna
Niech funkcja : będzie bijekcjąbijekcją.
Funkcję : nazywamy funkcją odwrotną do funkcji wtedy i tylko wtedy, gdy dla każdego i .
Wyznaczymy funkcje odwrotne do kilku znanych nam funkcji.
Wyznaczymy funkcję odwrotną do funkcji , .
Rozwiązanie
Funkcja dla wskazanej dziedziny jest różnowartościowaróżnowartościowa i „na”, ponieważ przyjmuje jako swoje wartości wszystkie elementy przeciwdziedziny. Zatem istnieje funkcja odwrotna. Wyznaczymy zmienną z równania: . Oczywiście , więc .
Sprawdźmy:
, dla , : .
.
Wyznaczymy funkcję odwrotną do funkcji : .
Rozwiązanie
Aby dane przyporządkowanie było funkcją, która jest różnowartościowa i „na” w swej dziedzinie, musimy rozważać tylko sytuacje, gdy , ponieważ dla np. i mielibyśmy , a przecież nie istnieje taka liczba rzeczywista, która pomnożona przez samą siebie da nam liczbę ujemną.
Dla funkcja jest funkcją stałą. Dla takiej funkcji nie istnieje funkcja odwrotna, gdyż nie jest ona różnowartościowa.
Jeśli i , to funkcja jest rosnąca, a więc różnowartościowa i , czyli jest „na”.
Istnieje funkcja odwrotnafunkcja odwrotna do niej i jest to funkcja logarytmiczna:
: , gdzie i .
Sprawdźmy:
, :
, :
Sprawdzimy, czy funkcja jest odwrotna względem siebie.
Rozwiązanie
Dziedziną funkcji jest zbiór .
Jest to funkcja homograficzna, której wykresem jest hiperbola.
Przekształćmy wzór tej funkcji: .
Ze wzoru można odczytać, że wykres tej funkcji powstaje z wykresu funkcji w przesunięciu o wektor .
Zbiorem wartości funkcji jest zbiór .
Funkcja : jest bijekcją, ponieważ jest różnowartościowa i „na”.
Zatem istnieje funkcja odwrotna do niej.
Załóżmy, że jest to ta sama funkcja .
Sprawdźmy:
.
Zatem funkcja jest funkcją odwrotną do samej siebie.
Funkcje, które są odwrotne do samej siebie nazywamy inwolucjamiinwolucjami.
Wróćmy do kodowania, od którego zaczęliśmy rozważania w tym materiale. Następne przykłady potraktujmy jako zabawę.
Oczywiście kod przedstawiony w Przykładzie 1 jest bardzo prosty. Możemy skomplikować go używając działania zwanego „dodawaniem modulo ”.
Wybierzemy dowolną liczbę ze zbioru , niech to będzie
np. .
Zapiszemy ciąg liczb „, , , , , , ” stosując wzajemnie jednoznaczną funkcję liczbową:
:
Nasza funkcja zakodowała ciąg „, , , , , , ” w ciąg „, , , , , ”. Osoba trzecia, nieznająca funkcji kodującej, miałaby duże problemy z odkodowaniem tego zapisu
Funkcja dekodująca – odwrotna do kodującej – ma w naszym przykładzie postać:
.
To kodowanie można przedstawić również przy pomocy tabeli:
Korzystając z kodowania literkodowania liter i funkcji odkodowującej
odczytamy napis: „, , , , , ”.
Rozwiązanie
Posługując się tabelkątabelką odkodowujemy napis: „, , , , , ”.
Niech . Posługując się kodowaniem literkodowaniem liter zaszyfrujemy słowo „”.
Rozwiązanie
Zapis „” po zastosowaniu przyporządkowania z tabelkitabelki to:
„, , , , , , , , , , ”. Stosując funkcję kodującą dla otrzymujemy:
Zapis: „, , , , , , , , , , ” uzyskany po zakodowaniu to:
„, , , , , , , , , , ”.
Wybierz liczbę należącą do zbioru . Zakoduj dowolne słowo i poproś kolegę o rozkodowanie Twojego hasła nie znając liczby .
Dana jest funkcja : . Jest to funkcja liniowa, różnowartościowa i „na”„na”. Łatwo znaleźć funkcję odwrotną: . Rozważmy funkcję określoną tym samym wzorem, ale na okrojonej do liczb naturalnych (bez zera) dziedzinie. Wówczas zbiorem wartości funkcji jest zbiór , gdzie oznacza zbiór liczb parzystych dodatnich.
Pojęciem, które nas wszystkich bardzo intryguje jest nieskończoność. Filozofowie rozróżniają nieskończoność potencjalną i nieskończoność aktualną. Zbiór liczb naturalnych jest przykładem tej drugiej. Bardzo ciekawe jest określenie równoliczności. Mówimy, że dwa zbiory są równoliczne, gdy istnieje funkcja wzajemnie jednoznaczna przekształcająca jeden zbiór na drugi. Studenci pierwszego roku matematyki są zazwyczaj bardzo zaskoczeni, gdy dowiadują się, że zbiór liczb naturalnych jest równoliczny ze zbiorem liczb parzystych. Taką funkcją jest właśnie funkcja . Kiedy dwa zbiory są skończone, użycie sformułowania „tyle samo elementów” jest dla nas bardzo jasne. Jednak w przypadku zbiorów nieskończonych nie jest to już tak intuicyjne i właściwe. Wydaje się przecież, że liczb naturalnych jest dwa razy więcej niż liczb parzystych.
Funkcja : jest rosnąca, a więc różnowartościowa. Jest „na”. Istnieje zatem funkcja do niej odwrotna : , .
Słownik
funkcja jest „na” cały zbiór wtedy i tylko wtedy, gdy dla każdego istnieje takie , że
funkcja jest różnowartościowa jeśli dla dowolnych dwóch argumentów , z faktu, że wynika, że
funkcja jest bijekcją jeśli jest różnowartościowa i „na”
niech funkcja : będzie bijekcją; funkcję : nazywamy funkcją odwrotną do funkcji jeśli wtedy i tylko wtedy, gdy dla każdego i
funkcja, która ma funkcję odwrotną równą jej samej