Plansza interaktywna z trzema zdjęciami. W lewym górnym rogu znajduje się zdjęcie cielęcia. Ma dłuższą, ciemnobrązową sierść, krótkie nogi oraz małą głowę z odstającymi, owalnymi uszami po obu stronach. Oczy są szeroko rozstawione. Na planszy znajdują się punkty z informacjami. Punkt pierwszy. Cielęta. Najważniejszym składnikiem pasz, który musimy zapewnić cielętom jest białko. Na początku najlepszą przyswajalność wykazuje białko zawarte w mleku, w późniejszym etapie rozwoju może to być białko pochodzenia roślinnego. Ze względu na intensywny rozwój tkanki kostnej należy zapewnić również odpowiednią ilość składników mineralnych, w tym wapnia i fosforu, oraz pełny zestaw witamin. Okres żywienia mlekiem trwa do osiemdziesiątego, dziewięćdziesiątego dnia życia. Cielęta powinny otrzymywać pełne mleko (osiem litrów dziennie do dziesiątego dnia, dziewięć litrów do piętnastego, dwudziestego dnia do dwóch litrów do sześćdziesiątego dnia). Stopniowo można wprowadzać mleko chude (od dwóch litrów w czterdziestym dniu do dziesięciu litrów w osiemdziesiątym, dziewięćdziesiątym dniu). Zastępnikiem pełnego mleka mogą być preparaty sproszkowane zawierające mleko odtłuszczone, tłuszcz, suszone maślanki, skrobie, składniki mineralne, witaminy i inne. Punkt drugi. Ważne! Przy żywieniu preparatami mlekozastępczymi należy stosować się ściśle do receptury producenta. Od dziesiątego dnia życia, a najpóźniej po ukończeniu dwóch tygodni, przyucza się cielęta do jedzenia siana. Powinno być ono najwyższej jakości. Podaje się też pasze treściwe, śrutę owsianą lub mocno rozgnieciony owies. Zarówno siano, jak i paszę treściwą podaje się cielętom bez ograniczeń. Wiosną i latem od czwartego, a nawet trzeciego tygodnia życia można podawać cielętom zielonki dobrej jakości, a zimą czerwoną marchew. Kiszonki podaje się tylko bardzo dobrej jakości i na początek w minimalnych ilościach (od trzeciego miesiąca). W prawym górnym rogu planszy znajduje się zdjęcie cielęcia starszego. Ma krótszą, brązowo-beżową sierść. Uszy podłużne, odstające po obu stronach głowy, a oczy szeroko rozstawione. Na planszy znajduje się punkt z informacją. Punkt trzeci. Żywienie cieląt starszych. Pomiędzy trzecim a szóstym miesiącem życia cieląt podaje się pasze pochodzenia roślinnego, w tym również pasze treściwe. Podstawą żywienia są zielonki oraz kiszonki. Od czwartego lub piątego miesiąca można również podawać okopowe pastewne. Około piątego miesiąca przestaje się żywić cielę „do woli”, a przechodzi na żywienie normowane. Latem podstawą żywienia cieląt powyżej szóstego miesiąca życia powinno być pastwisko uzupełnione dawkami paszy treściwej (jeden kilogram paszy dziennie). Cielętom powyżej pierwszego roku życia powinno wystarczyć dobre pastwisko. Zimą cielęta powinny dostawać najlepsze siano, rośliny okopowe, np. buraki cukrowe, kiszonkę oraz jeden, dwa kilogramy paszy treściwej dziennie. Po osiągnięciu pierwszego roku życia cielętom – przy dostatecznej ilości siana i kiszonki – można ograniczyć stosowanie pasz treściwych do pół kilograma dziennie, a nawet z nich zrezygnować. Na dole planszy znajduje się zdjęcie krowy mlecznej. Ma kanciastą budowę ciała, wąską klatkę piersiową i duże wymię zakończone czterema strzykami. Kończyny są mocne, a głowa i szyja wydłużone. Ciało pokryte jest krótką, czarno-białą sierścią. Na planszy znajdują się punkty z informacjami. Punkt czwarty. Krowy mleczne. Ilość i jakość produkowanego przez krowę mleka zależy bezpośrednio od żywienia. O efektywności żywienia bydła mlecznego decyduje: typ żywienia, jakość i skład stosowanych pasz, wysokość dawek paszowych. Przed ustaleniem dawek paszowych należy określić zapotrzebowanie na składniki pokarmowe krowy, a więc: energię metaboliczną, białko ogólne i suchą masę. Na ogólne zapotrzebowanie składa się: zapotrzebowanie bytowe i produkcyjne. Zapotrzebowanie bytowe zależy od wagi ciała i wynosi około jednej jednostki owsianej i stu gramów białka na każde sto kilogramów wagi żywej. Zapotrzebowanie produkcyjne to pół jednostki owsianej i osiemdziesięciu gramów białka na jeden litr mleka. Zapotrzebowanie na suchą masę wynosi około dwa i pół procenta wagi ciała krowy. Punkt piąty. Przykład pierwszy. Zapotrzebowanie dla krowy o wadze sześćset kilogramów, produkującej dwadzieścia litrów mleka, wyniesie: Zapotrzebowanie bytowe: sześćset kilogramów podzielone : sto kilogramów równa się sześć jednostek owsianych, sześć jednostek owsianych razy sto gramów białka równa się sześćset gramów białka. Zapotrzebowanie produkcyjne: dwadzieścia litrów razy pół równa się dziesięć jednostek owsianych dwadzieścia litrów razy osiemdziesiąt gramów białka równa się tysiąc sześćset gramów białka. Zapotrzebowanie suchej masy: dwa i pół procenta razy sześćset kilogramów równa się piętnaście kilogramów. Razem wyniesie szesnaście jednostek owsianych i dwa tysiące dwieście gramów białka. Dodatkowo podaje się: w czasie pierwszej laktacji plus dwadzieścia procent zapotrzebowania bytowego, w czasie drugiej laktacji plus dziesięć procent zapotrzebowania bytowego. Punkt szósty. Letnie żywienie krów. W zależności od warunków pogodowych letnie żywienie krów trwa około sto sześćdziesiąt dni. Podstawą żywienia w tym okresie powinny być zielonki, które są paszą zdrową i najtańszą. Najbardziej polecane, bo zapewniające zwierzętom ruch na świeżym powietrzu, jest żywienie pastwiskowe. Przy żywieniu alkierzowym, to jest prowadzonym w oborach, skoszoną zielonkę dowozi się do obór i tam podaje krowom w korytach. Zielonka (z dodatkiem słomy na zakładkę celem uzupełnienia w paszy suchej masy i włóknika) powinna zaspokoić potrzeby bytowe krowy i zapewnić produkcję dwunastu, piętnastu litrów mleka. Przy wyższej produkcji konieczny jest dodatek paszy treściwej. Punkt siódmy. Zimowe żywienie krów Zimowe żywienie krów trwa około dwustu dni. Bydło mleczne karmione jest w oborze. Zimą głównymi paszami są kiszonki, rośliny okopowe, siano, produkty uboczne przemysłu cukrowego (wysłodki, wywar) oraz pasze treściwe. Najprostsze jest żywienie jedną podstawową paszą, np. kiszonką. Monodieta nie jest zalecana ze względów zdrowotnych oraz smakowych i powinna być uzupełniana dodatkiem innych pasz. Niezbędnym składnikiem zimowych dawek pokarmowych powinno być siano. Przykład drugi. Przykładowy zestaw pasz w urozmaiconym żywieniu zimowym krów: kiszonka, siano z koniczyny, plewy zbożowo-motylkowe, wywar ziemniaczany, śruta jęczmienna, otręby pszenne. Zimą karmi się krowy dwa razy dziennie, po udoju porannym i po południu, rozkładając dawkę żywieniową mniej więcej na pół. Ważne! Przy przechodzeniu z żywienia zimowego na letnie oraz z letniego na zimowe zalecana jest stopniowa zmiana sposobu żywienia, inaczej może nastąpić spadek mleczności. Punkt ósmy. Pojenie bydła. Dorosła krowa pobiera dziennie w paszach i w trakcie pojenia pięćdziesiąt, sześćdziesiąt litrów wody, latem, podczas upałów nawet sto litrów). Krowy trzeba poić kilka razy dziennie, najlepiej, gdy mają stały, wolny dostęp do wody w oborze i na pastwisku. W przypadku braku stałego dostępu do wody zimą poimy krowy przynajmniej dwa razy, a latem kilka razy dziennie. Zwierzęta należy poić po podaniu pasz soczystych. Na jeden litr mleka krowy potrzebują przynajmniej cztery litry wody. Punkt dziewiąty. Opas ekstensywny. Stosuje się w gospodarstwach z dużymi pastwiskami; jest oparty na paszach zielonych. Żywienie jest obfitsze latem, a ograniczone zimą. Przyrosty dzienne nie są wysokie, około pół kilograma. Opas półintensywny to najpopularniejszy w Polsce rodzaj opasu. Odbywa się w podziale na dwa okresy. Okres pierwszy, przygotowawczy, trwa od czterech do dwunastu miesięcy. W tym czasie podaje się pasze gospodarskie, a więc zielonki i żywienie pastwiskowe w lecie, a kiszonkę i okopowe w zimie. Pasze treściwe stosuje się przez pierwsze trzy miesiące tuczu (do szóstego miesiąca życia), a później tylko w przypadku braku dobrych pasz objętościowych. Przy tym systemie żywienia przyrosty dzienne w zasadzie nie przekraczają sześciuset, siedmiuset gramów. Okres drugi opasania właściwego zaczyna się po ukończeniu przez cielęta pierwszego roku życia. Podaje się wartościowe kiszonki, uzupełnione sianem z zastosowaniem tuczących dawek pasz treściwych w trybie dwukrotnego dziennego odpasu i trzykrotnego pojenia.W tym opasie ruch zwierząt powinien być ograniczony, by większość energii z paszy przeznaczyć na odpas. W trakcie opasania właściwego przyrosty dzienne nie powinny być mniejsze niż tysiąc gramów. Opas intensywny. Opas intensywny polega na podawaniu głównie pasz treściwych, uzupełnianych sianem i kiszonką. Jest to opas najszybszy, o największych dziennych przyrostach (powyżej tysiąca gramów). Jest też opasem o najwyższych kosztach. Przy opasie intensywnym nie stosuje się zielonek ani karmienia na pastwiskach. Karmienie prowadzi się dwa razy dziennie i maksymalnie ogranicza ruch zwierząt. Opas bydła dorosłego. Na opas bydła dorosłego przeznacza się tylko te krowy, które są zdrowe. W żywieniu opasowym krów stosuje się najczęściej: zielonkę uzupełnioną np. suchymi wysłodkami, słomą, paszą treściwą (latem), wywar z plewami czy sieczką, wysłodki, kiszonkę, okopowe pastewne (najlepiej ziemniaki), pasze treściwe (zimą). Dzienne przyrosty opasanych krów powinny wynosić do tysiąca gramów. Gdy spadają poniżej pięciuset gramów, należy opas przerwać.

Grafika przedstawiająca schemat żywienia krowy. Schemat jest podzielony na trzy części. Każda z nich przedstawia tak samo wyglądającą krowę, ale różniącą się wielkością. Krowa po lewej stronie jest mała, w środku przedstawiona została średnia krowa, a po prawej stronie znajduje się największa krowa. Krowy są białe w czarne łaty. Mają kanciastą budowę ciała, wąską klatkę piersiową i duże wymię zakończone czterema strzykami. Kończyny są mocne, a głowa i szyja wydłużone. Punkty z informacjami wyświetlane są od lewej do prawej strony. Na pierwszej grafice znajduje się punkt z informacjami: Punkt pierwszy. Krowa mięsna - masa ciała pięćset kilogramów. Energia (JPM) = cztery przecinek cztery. Białko (gram) = trzysta czterdzieści pięć. Wapń (gram) = trzydzieści. Na drugiej grafice znajduje się punkt z informacjami: Punkt drugi. Krowa mięsna - masa ciała sześćset kilogramów. Energia (JPM) = pięć. Białko (gram) = trzysta dziewięćdziesiąt pięć. Wapń (gram) = trzydzieści sześć. Na trzeciej grafice znajduje się punkt z informacjami: Punkt trzeci. Krowa mięsna - masa ciała siedemset kilogramów. Energia (JPM) = pięć przecinek sześć. Białko (gram) = czterysta czterdzieści. Wapń (gram) = czterdzieści dwa.

Plansza interaktywna przedstawia pięć zdjęć. Na górze znajduje się zdjęcie karmiącej lochy z prosięciem ssącym. Ciało lochy jest krępe, obrośnięte szczeciną. Ma dużą, klinowatą głowę i długi ryj. Uszy są trójkątne i wysoko osadzone, a nogi oraz ogon są krótkie. Prosię ssie pokarm od lochy za pomocą sutków. Na planszy znajdują się punkty z informacjami. Punkt pierwszy. Lochy. Żywienie lochy zależy od fazy cyklu reprodukcyjnego. Najbardziej wymagającym momentem jest laktacja, kiedy brak odpowiednio zbilansowanej diety wywołuje wychudnięcie lochy oraz osłabienie miotu, z kolei źle żywiona locha prośna staje się pobudzona, niespokojna a nawet agresywna. Pasza dla loch powinna być wysokowartościowa. W okresie ciąży dodatkowo sycąca, o podwyższonej zawartości włókna. Przy ustalaniu dawek żywieniowych lochy w czasie laktacji należy wziąć pod uwagę: - ilość karmionych prosiąt i czas trwania laktacji, - wiek, wagę, rasę oraz kondycję lochy. Ważne. Każda locha powinna być prowadzona i żywiona indywidualnie. Pasza przeznaczona dla loch powinna być bezwzględnie świeża i bezpieczna pod względem mikologicznym oraz bakteriologicznym. Nie wolno podawać pasz nadpsutych, fermentujących. W żywieniu loch należy też unikać stosowania składników antyżywieniowych obecnych na przykład w roślinach strączkowych, które obniżają strawność paszy, zaburzają proces trawienia i pogarszają smak. Nowe pasze należy wprowadzać stopniowo i ostrożnie, podobnie należy postępować przy zmianie dawki żywieniowej. Żywienie lochy wpływa bezpośrednio na stan zdrowia prosiąt, zarówno w czasie ciąży, jak i laktacji. Z lewej strony planszy znajduje się zdjęcie tucznika. Jest to świnia od czwartego miesiąca życia, tuczona do określonej masy ciała. Ciało tucznika jest krępe, obrośnięte szczeciną. Ma dużą, klinowatą głowę i długi ryj. Uszy są trójkątne i wysoko osadzone, a nogi oraz ogon są krótkie. Na planszy znajdują się punkty z informacjami. Punkt drugi. Tuczniki. Pasza o wysokiej zawartości energii wzbogacona tłuszczami: porafinacyjnymi kwasami tłuszczowymi, makuchami, olejami, śrutą z całych roślin oleistych. Warto przemyśleć rozdzielenie tuczników według płci, co może przyczynić się do zaoszczędzenia paszy i lepszego wyrównania zwierząt. W zależności od wartości pokarmowej paszy możemy wyróżnić: tucz jednofazowy – podczas całego cyklu podawana jest pasza o jednakowym składzie, której wartość pokarmowa jest uśredniona. Dzięki temu unika się zmian paszy. tucz dwufazowy – podawane są dwa rodzaje paszy: w okresie od trzydziestu do siedemdziesięciu kilogramów masy ciała tucznika mieszanka o podwyższonej zawartości białka, w okresie końcowego tuczu, czyli siedemdziesięciu jeden do stu dziesięciu kilogramów masy ciała pasza z mniejszą zawartością energii i białka, dzięki czemu jest tańsza. Punkt trzeci. Ze względu na czas trwania tuczu i jakość stosowanych w nim pasz można wyróżnić: tucz ekstensywny (wolny) jest oparty głównie na tanich paszach gospodarskich, daje mięso gorszego gatunku, znacznie otłuszczone oraz grubą słoninę, czyli aktualnie mało popularne produkty na rynku. Z tych względów ma obecnie znikome znaczenie gospodarcze, tucz intensywny (szybki) wykorzystuje maksymalne możliwości genetyczne świń do odkładania białka, wyrażonego przyrostem masy mięśniowej. Przez cały okres trwania tuczu zwierzęta są intensywnie żywione odpowiednio zbilansowaną paszą. Tuczniki charakteryzują się wysoką mięsnością i słabym otłuszczeniem tusz, a masę ciała stu piętnastu kg osiągają w około piątego miesięcy od urodzenia. Z prawej strony planszy znajduje się zdjęcie warchlaków. Są to młode świnie w wieku od dwunastu do osiemnastu tygodni, o masie ciała od dwudziestu pięciu do czterdziestu pięciu kilogramów. Są znacznie mniejsze od lochy czy tuczników. Ich ciało jest krępe, obrośnięte delikatną szczeciną. Mają klinowatą głowę i długi ryj. Uszy trójkątne i wysoko osadzone, a nogi oraz ogon krótkie. Na zdjęciu większość warchlaków ma różową barwę ciała, ale na środku widoczny jest jeden o brązowo-rudym umaszczeniu. Na planszy znajduje się punkt z informacją. Punkt czwarty. Warchlaki. Warchlaki mogą być karmione bez ograniczeń mieszanką o wartości pokarmowej typu grower. Mieszankę tę można kupić lub przygotować we własnym gospodarstwie, wykorzystując: jęczmień, pszenicę, otręby pszenne, śrutę sojową i rzepakową oraz mączkę rybną. Do odpowiedniego zbilansowania dawek pokarmowych niezbędne jest również wykorzystanie dodatków mineralno-witaminowych oraz zakwaszaczy i w razie potrzeby aminokwasów syntetycznych. W lewym dolnym rogu znajduje się zdjęcie knura. Knur to dorosły osobnik męski świni domowej. Jest znacznie większy od lochy i ma grubą skórę, którą porasta szczecina. Umaszczenie ciemniejsze, różowo-brązowe. Kończyny mocne, tylna część tułowia dobrze rozwinięta. Knur ma bardzo krępe ciało, dużą, klinowatą głowę, długi ryj, a uszy trójkątne i wysoko osadzone. Na planszy znajduje się punkt z informacją. Punkt piąty. Knury. Odpowiednio karmione knury muszą charakteryzować się dobrą kondycją rozpłodową. Nie wolno dopuścić do ich nadmiernego otłuszczenia, które powoduje obniżenie ich sprawności, niechęć do krycia i obniżenie skuteczności zapłodnień. Przy bilansowaniu dawki pokarmowej należy uwzględnić: libido, intensywność użytkowania rozpłodowego, zapotrzebowanie na nasienie odpowiedniej jakości oraz warunki utrzymania. Mieszanki powinny się charakteryzować wysokim poziomem aminokwasów egzogennych, odpowiednią ilością witamin (A, D, E) i składników mineralnych (wapń, fosfor, sód, cynk i mangan). Niedobór witaminy A prowadzi do zmniejszenia popędu płciowego knura, obniżenia liczby i ruchliwości plemników oraz częstego ich zwyrodnienia. Niedobór manganu i cynku również prowadzi do obniżenia popędu płciowego oraz może powodować zwyrodnienie jąder. W prawym dolnym rogu znajduje się zdjęcie prosiąt. Prosięta to młode świnie w wieku od urodzenia do dwunastego tygodnia życia. Na zdjęciu widać moment karmienia prosiąt przez lochę. Locha leży, odsłaniając brzuch. Prosięta karmione są za pomocą sutków. Siedzą i opierają się na przednich racicach lub leżą. Prosięta mają jasną, różową barwę, niewielką głowę z trójkątnymi, odstającymi uszami, a nogi i ogon są krótkie. Na planszy znajduje się punkt z informacją. Punkt szósty. Prosięta. Pasza dla prosiąt powinna mieć wysoką zawartość białka, energii i składników biologicznie czynnych. Przed odsadzeniem i po odsadzeniu od lochy stosujemy tę samą paszę.

Grafika przedstawia schemat żywienia świń. Schemat podzielony jest na pięć grafik. Grafiki przedstawiają świnie różniącą się wielkością. Po lewej stronie znajduje się najmniejsza świnia, która w każdej kolejnej grafice zwiększa swój rozmiar. Ciało świń jest krępe. Mają dużą, klinowatą głowę i długi ryj. Uszy są trójkątne i wysoko osadzone, a nogi oraz ogon są krótkie. Punkty z informacjami wyświetlane są od lewej do prawej strony. Na pierwszej grafice znajduje się punkt z informacjami: Punkt pierwszy. Prosięta. Dzienne pobranie paszy (kilogram) = zero przecinek czterdzieści dziewięć. Energia metaboliczna (MJ) = czternaście przecinek pięć. Białko ogólne (gram) = dwieście cztery. Na drugiej grafice znajduje się punkt z informacjami: Punkt drugi. Warchlaki. Dzienne pobranie paszy (kilogram) = jeden przecinek dwadzieścia jeden. Energia metaboliczna (MJ) = trzynaście przecinek sześć. Białko ogólne (gram) = sto siedemdziesiąt. Na trzeciej grafice znajduje się punkt z informacjami: Punkt trzeci. Tuczniki (od trzydziestu do sześćdziesięciu kilogramów). Dzienne pobranie paszy (kilogram) = jeden przecinek osiemdziesiąt dwa. Energia metaboliczna (MJ) = trzynaście przecinek dwa. Białko ogólne (gram) = sto sześćdziesiąt. Na czwartej grafice znajduje się punkt z informacjami: Punkt czwarty. Tuczniki (od sześćdziesięciu do dziewięćdziesięciu kilogramów). Dzienne pobranie paszy (kilogram) = dwa przecinek czterdzieści dwa. Energia metaboliczna (MJ) = dwanaście przecinek osiem. Białko ogólne (gram) = sto czterdzieści siedem. Na piątej grafice znajduje się punkt z informacjami: Punkt piąty. Tuczniki (powyżej dziewięćdziesięciu kilogramów). Dzienne pobranie paszy (kilogram) = dwa przecinek siedemdziesiąt sześć. Energia metaboliczna (MJ) = dwanaście przecinek pięć. Białko ogólne (gram) = sto czterdzieści.

Plansza interaktywna przedstawia cztery zdjęcia. W lewym górnym rogu znajduje się zdjęcie brojlerów. Widocznych jest kilka brojlerów siedzących na trawie. Mają białe upierzenie. Głowa jest stosunkowo mała, a w okolicach czoła znajduje się czerwony, nieduży grzebień oraz korale umiejscowione pod gardłem. Dziób jest jasnożółty i zakrzywiony ku dołowi. Na planszy znajduje się punkt z informacją. Punkt pierwszy. Żywienie brojlerów. Odpowiednio zbilansowana pasza zapewnia osiągnięcie masy około dwóch kilogramów w zaledwie pięć, sześć tygodni. Brojlery kurze żywione są mieszanką pełnoporcjową podawaną bez ograniczeń, której skład jest uzależniony od wieku i masy ptaka. Pasza jest do dyspozycji brojlerów w karmidłach przez dwadzieścia cztery godziny. Mieszankami pełnoporcjowymi żywi się również brojlery indycze i kacze, jednak z wykorzystaniem w okresie odchowu różnej ilości typów. W żywieniu gęsi rzeźnych wykorzystuje się mieszanki pełnoporcjowe w pierwszych czterech, pięciu tygodniach ich życia, następnie są zastępowane śrutą zbożową i zielonką, a na koniec od około piętnastego tygodnia podaje się im do woli ziarno owsa. W prawym górnym rogu znajduje się zdjęcie ptaków – samica i samiec kury domowej. Kogut na zdjęciu stoi prosto, patrzy w bok, a kura jest schylona ku ziemi. Samica ma brązowe upierzenie, tułów jest krępy, a skrzydła niewielkich rozmiarów. Kogut jest większy i barwniejszy od samicy. Ma silnie rozwinięty grzbiet, dłuższe dzwonki i łukowato wygięte pióra na ogonie. Dziób jasnożółty i zakrzywiony ku dołowi. Na planszy znajduje się punkt z informacją. Punkt drugi. Żywienie ptaków w okresie wychowu powinno zapewnić prawidłowy wzrost, wyrównanie masy ciała w stadzie i przygotowanie ptaków do nieśności. Ptaki wymagają paszy o dużej wartości odżywczej, głównie ze względu na intensywny wzrost i na wysiłek związany ze wzrostem piór. Ptaki żywi się bez ograniczeń, jednak w celu utrzymania wzrostu charakterystycznego dla danego rodu czy rasy niezbędna jest stała kontrola masy ciała i w razie potrzeby korekta ilości podawanej paszy. W prawym dolnym rogu znajduje się kury wysiadującej jaja. Ma brązowo-rude upierzenie. Głowa jest stosunkowo mała, a w okolicach czoła znajduje się czerwony grzebień oraz korale umiejscowione pod gardłem. Dziób jest jasnożółty i zakrzywiony ku dołowi. Tułów krępy, a skrzydła małe. Dookoła kury znajdują się jajka. Na planszy znajduje się punkt z informacją. Punkt trzeci. Okres nieśności. Żywienie kur w okresie nieśności zależy od masy ciała, temperatury otoczenia, systemu chowu oraz poziomu produkcji nieśnej, tzn. liczby i masy produkowanych jaj. Jeżeli nie zaspokoimy tych potrzeb, spowoduje to spadek masy ciała i produkcyjności kur, dlatego podajemy paszę bez ograniczeń. Mieszanki paszowe są dostosowane pod względem wartości odżywczej do wieku ptaka i produkcji. Istotna jest zawartość wapnia oraz białka i aminokwasów egzogennych, np. metioniny, lizyny czy treoniny, które organizm kury musi otrzymać z zewnątrz. Wapń jest wykorzystywany przez ptaki głównie do budowania skorupy jaj. Jego zawartość w paszy wpływa na grubość skorupy oraz decyduje o owulacji niosek. Co ważne, wraz z wydłużaniem się okresu nieśności spada wykorzystanie wapnia w paszy, dlatego zawartość wapnia musi rosnąć wraz z postępującą nieśnością. Za tworzenie skorupy jaj odpowiedzialny jest również fosfor, dlatego jego zawartość w mieszankach paszowych jest istotna również ze względu na odpowiedni stosunek do wapnia. W prawym dolnym rogu znajduje się zdjęcie kilkorga kurcząt. Kurczęta stoją w progu kurnika. Są niewielkich rozmiarów. Mają beżowo-białe upierzenie w postaci miękkiego puchu. Dziób oraz nogi są żółte. Mają szeroko rozstawione małe, okrągłe oczy. Skrzydła niewielkie i schowane. Na planszy znajduje się punkt z informacją. Punkt czwarty. W żywieniu kurcząt stosuje się pasze o określonym składzie wraz ze wzrostem zwierząt: - starter do czternastego dnia życia, bogaty w białko, wapń i lizynę - grower od piętnastego dnia życia do tygodnia przed ubojem, zwiększana jest ilość źródeł energii, a zmniejszana ilość białka, - finiszer --- ostatni tydzień przed ubojem, podobnie jak w growerze zmniejszana jest ilość białka, a zwiększana wartość energetyczna mieszanki. Pasze dla kurcząt najczęściej składają się z kukurydzy, pszenicy, śruty sojowej i słonecznikowej, olejów roślinnych oraz mączki rybnej. Stosuje się również dodatek aminokwasów syntetycznych, głównie lizyny, metioniny i treoniny oraz witamin i minerałów w postaci kredy lub soli pastewnej.

llustracja interaktywna przedstawia kaczki, gęsi i indyki. Na planszy ukazane są trzy zdjęcia. W lewym, górnym rogu znajduje się zdjęcie pierwsze, to biała kaczka z małym, żółtym kaczątkiem. Na planszy znajduje się punkt z informacją. Punkt pierwszy. Żywienie kaczek. Kaczki powinny mieć nieograniczony dostęp do wody oraz do paszy (przynajmniej do trzeciego tygodnia życia). Kaczki powinny dostawać pasze wilgotne, dostosowane do ich trybu życia nad zbiornikami wodnymi oraz budową dzioba. Wraz ze wzrostem w dawce pokarmowej należy zmniejszać zawartość białka ogólnego i wapnia, a podnosić zawartość włókna. Od czternastego dnia życia kaczęta mogą otrzymywać zielonki, powinny być świeże i pełnowartościowe. W okresie reprodukcji wzrasta zapotrzebowanie na pasze wysokoenergetyczne. W zależności od stosowanego systemu żywienia kaczki żywi się „do woli” lub z ograniczeniem. Kaczka w okresie aktywności reprodukcyjnej potrafi zjeść ponad jeden kilogram paszy pełnoporcjowej. Ważne! Nie należy zmieniać systemu żywienia i paszy w trakcie nieśności. W prawym, górnym rogu znajduje się zdjęcie drugie przedstawiające gęś. Ma ona czerwony dziób, beżowo-czarne pióra na głowie, szyi oraz skrzydłach i udach. Reszta jej ciała pokryta jest jasnoszarymi piórami. Na planszy znajduje się punkt z informacją. Punkt drugi. Żywienie gęsi. Podstawą żywienia są pasze zbożowe na bazie ziaren pszenicy, żyta, jęczmienia, pszenżyta, kukurydzy i owsa, a także nasion roślin strączkowych, takich jak groch, bobik czy łubin, oraz świeżych zielonek. Żywienie gęsi zmienia się wraz ze wzrostem młodych: przez pierwsze cztery tygodnie podaje się pełnowartościową mieszankę, do której stopniowo dodaje się delikatne zielonki, od piątego do ósmego tygodnia należy zwiększyć ilości wysokowartościowych zielonek, od dziewiątego do czternastego tygodnia dieta powinna być rozszerzana o rośliny okopowe oraz śruty i poślady zbożowe, przy czym nadal podstawą żywienia powinny być wysoko wartościowe zielonki, od piętnastego. tygodnia zaczyna się tzw. tucz właściwy – podaje się wtedy jedynie całe ziarno owsa, w ilościach, jakich gęsi potrzebują, nawet do jednego kilograma dziennie. Dietę gęsi powinny uzupełniać dostępna czysta woda oraz dodatki mineralno-witaminowe, np. kreda pastewna. Na dole ilustracji znajduje się zdjęcie trzecie przedstawiające indyka na trawie. Głowa ptaka jest czerwono-biała, Pióra wielobarwne, biało, beżowo-brązowe. Ptak ma rozłożony ogon. Na planszy znajduje się punkt z informacją. Punkt trzeci. Żywienie indyków. Indyki mają wyższe zapotrzebowanie pokarmowe na pełnowartościowe białko oraz niższe na energię niż u pozostałych gatunków drobiu. Ich przewód pokarmowy jest krótszy, dlatego jedzą mniejsze porcje, za to częściej. Ich żywienie powinno uwzględniać system chowu (intensywny, półintensywny lub ekstensywny), wiek oraz stan fizjologiczny. Dieta indyków opiera się na ziarnach zbóż oraz nasionach roślin strączkowych - do siedemdziesięciu procent dziennej dawki. Uzupełnieniem powinny być warzywa okopowe (do piętnastu procent), zielonki (do pięciu procent) oraz dodatki zawierające wapń i inne minerały takie jak mączki, drożdże paszowe i śruty. Dla rozwoju indyków kluczowy jest udział białka w diecie, zalecany jest dobór pasz zapewniający udział tego składnika wg schematu: do trzeciego tygodnia - dwadzieścia siedem i pół procenta; do szóstego tygodnia - dwadzieścia pięć procent; do jedenastego tygodnia - dwadzieścia jeden procent; do piętnastego tygodnia - siedemnaście procent; od szesnastego tygodnia - piętnaście procent.

Plansza interaktywna przedstawia trzy zdjęcia. W lewym górnym rogu znajduje się zdjęcie jagnięcia. Leży ono na trawie. Jagnię pokryte jest białą, krótką wełną. Ma podłużne, odstające uszy. Oczy okrągłe, rozmieszczone szeroko, a pysk wąski i niewielki. Na planszy znajdują się punkty z informacjami. Punkt pierwszy. Jagnięta. Tradycyjny odchów. Jest to najczęściej stosowany sposób odchowu ssących jagniąt. W czasie jego trwania podstawą wyżywienia jest mleko matki. Do trzeciej, piątej doby jagnięta przebywają wraz z matkami w kojcach poporodowych. Następnie przez dwa tygodnie w grupach, po kilka matek z jagniętami, potem tworzy się większe grupy wiekowe. W drugim tygodniu życia rozpoczyna się dokarmianie jagniąt najlepszym sianem (podawanym do woli) i niewielkimi porcjami gniecionego owsa. Dawki owsa stopniowo się zwiększa aż do końca pierwszego miesiąca życia. W tym czasie dokarmiane jagnięta należy oddzielić od matek, dopuszczając je na czas ssania. W drugim miesiącu życia można dodatkowo podać rośliny okopowe, a pod koniec tego miesiąca pasze treściwe. W trzecim miesiącu życia owies zastępuje się paszami treściwymi dla jagniąt. Siano i okopowe podaje się do woli. Punkt drugi. Skrócony odchów. Stosuje się go, gdy hodowca chce uzyskać trzy wykoty w ciągu dwóch lat. Okres ssania matek skraca się wtedy do czterdziestu dni i zastępuje mleko paszami treściwymi. Wychów sztuczny. To inaczej wychów bezmatkowy stosowany wyjątkowo, gdy chcemy uzyskać u jednej matki dwa wykoty w ciągu roku. Jagnięta odsadza się od matek po odkarmieniu siarą po trzech, czterech dniach. Do wychowu w pierwszym miesiącu używa się mleka krowiego lub tańszych pasz mlekozastępczych, później przechodzi się na żywienie wysokowartościowymi paszami roślinnymi, uzupełnionymi paszami treściwymi. W prawym górnym rogu znajduje się zdjęcie tryka. Tryk jest krępy, ma niski tułów i krótką, mocną szyję. Ma duże rogi (ślimy) w kształcie litery C, rozstawione po obu stronach głowy, stosunkowo krótki pysk oraz odstające, podłużne uszy umiejscowione pod rogami. Ma beżowo-białe umaszczenie i krótką sierść. Na planszy znajduje się punkt z informacją. Punkt trzeci. Tryki. Podstawą wyżywienia tryków jest dobre pastwisko latem (ew. uzupełnione bardzo dobrą zielonką z motylkowych), a zimą – owies i siano. Przyjmuje się, że przez cały rok tryk rozpłodowy powinien otrzymywać podstawową dawkę dzienną w wysokości pół kilograma dobrego siana i do pół kilograma owsa. W żywieniu tryków rozpłodowych konieczne jest uwzględnienie sezonowości ich użytkowania, utrzymanie właściwej kondycji przez cały rok i odpowiednio wysoka produkcja wełny. Największe zapotrzebowanie tryki mają w okresie przygotowania do stanówki i w czasie samej stanówki. Należy zwiększyć porcje siana do jednego, dwóch kilogramów oraz podawać dodatkową porcję pół kilograma paszy treściwej. W okresie spoczynku dawkę podstawową uzupełnia się dwoma, trzema kilogramami zielonki (latem) i jednym kilogramem słomy, natomiast zimą zamiast zielonki podaje się około trzech kilogramów okopowych. Na dole planszy znajduje się zdjęcie maciorki z jagniętami. Maciorka ma bardzo krępy i niski tułów oraz masywną budowę ciała. Porośnięta jest gęstą, białą wełną. Uszy podłużne i odstające, a oczy szeroko rozstawione. Ma krótkie nogi i stosunkowo małą głowę z wysuniętym pyskiem. Na planszy znajdują się punkty z informacjami. Punkt cztery. Maciorki. Żywienie maciorek dorosłych jest zależne od fazy rozrodu i żywienia jagniąt: Okres przygotowania do stanówki i stanówka. Podstawą żywienia jest pastwisko, gdzie maciorki pobierają paszę (pięć, sześć kilogramów), uzupełnianą niewielkimi dawkami siana i słomy. Na dwa tygodnie przed stanówką przepędza się owce na lepsze pastwisko lub dodatkowo podaje zielonkę z motylkowych. Przy stanówce w okresie zimowym podaje się pół kilograma dobrego siana, pół kilograma marchwi, dwa, trzy kilogramy kiszonki i niewielką ilość paszy treściwej. Punkt piaty. Okres żywienia ciążowego. Pierwszy okres ciąży (od dwóch do dwóch i pół miesiąca) nie wymaga żywienia zbyt intensywnego. Latem wystarcza pastwisko z niewielkim dodatkiem słomy, zimą podstawą wyżywienia są kiszonki (do trzech kilogramów) i niewielka (pół kilograma) dawka siana. W drugim okresie ciąży silnie rozwijający się płód wymaga zwiększenia dawki składników pokarmowych. Latem poza pastwiskiem i słomą z motylkowych lub sianem podaje się porcje paszy treściwej, natomiast zimą wraz z rozwojem ciąży zmniejsza się dawki słomy, a zwiększa dobrego siana. Zmniejsza się też stopniowo dawki kiszonki, wprowadza niewielkie dawki okopowych oraz stopniowo zwiększa się dawki pasz treściwych (do zero przecinek cztery kilograma) kilka dni przed porodem. Przez pierwsze dni po wykocie podaje się matkom jedynie dobre siano (do woli). Punkt szósty. Okres karmienia jagniąt. W tym okresie żywienie matek jest bardzo intensywne. Latem jest to dobre pastwisko, słoma, siano, natomiast zimą podajemy łącznie cztery, pięć kilogramów pasz soczystych (kiszonki i okopowe), od półtora do dwóch kilogramów łącznie siana, słomy i plew, a ponadto do pół kilograma pasz treściwych. Ważne: na tydzień przed odsadzeniem jagniąt, aby umożliwić prawidłowe zasuszanie, żywienie należy znacznie ograniczyć. Punkt siódmy. Okres jałowości. W tym czasie maciorki żywi się możliwie najtańszymi paszami. Latem są to zwykle dość ubogie pastwiska i słoma, natomiast podstawą żywienia zimowego w tym czasie są kiszonki i słoma, uzupełnione niewielkimi dawkami okopowych i siana. Punkt ósmy. Opas dorosłych owiec. Ten opas stosuje się ze względu na wiek lub wady w rozrodzie i ma on na celu poprawę wartości rzeźnej. Najbardziej ekonomiczny jest opas oparty na pastwisku (latem). W okresie zimowym podaje się kiszonki, ziemniaki, słomę z niewielką ilością siana, ewentualnie tańszej paszy treściwej pochodzenia gospodarskiego.

Grafika przedstawia schemat żywienia jagniąt. Schemat podzielony jest na pięć grafik. Każda z nich przedstawia tak samo wyglądające jagnię, ale różniące się wielkością. Po lewej stronie znajduje się najmniejsze jagnię, które w każdej kolejnej grafice zwiększa swój rozmiar. Jagnię pokryte jest białą, krótką wełną. Ma podłużne, odstające uszy. Oczy okrągłe, rozmieszczone szeroko, a pysk wąski i niewielki. Punkty z informacjami wyświetlane są od lewej do prawej strony. Na pierwszej grafice znajduje się punkt z informacjami: Punkt pierwszy. Zero dni, jagniątko z matką. Pożywienie: siara, mleko matki. Na drugiej grafice znajduje się punkt z informacjami: Punkt drugi. Czternaście dni, jagniątko z matką. Pożywienie: gniecione ziarno owsa i jęczmienia; pastwisko lub siano. Na trzeciej grafice znajduje się punkt z informacjami: Punkt trzeci. Trzydzieści dni, jagniątko z matką tylko na czas karmienia. Pożywienie: owies, jęczmień; pastwisko lub siano; rośliny okopowe. Na czwartej grafice znajduje się punkt z informacjami: Punkt czwarty. Sześćdziesiąt dni, jagniątko z matką tylko na czas karmienia. Pożywienie: owies, jęczmień; pastwisko lub siano; rośliny okopowe; pasze treściwe. Na piątej grafice znajduje się punkt z informacjami: Punkt piąty. Dziewięćdziesiąt dni, jagnię. Pożywienie: pastwisko lub siano; rośliny okopowe; pasze treściwe.

Plansza interaktywna przedstawia trzy zdjęcia. Na górze planszy znajduje się zdjęcie kilkunastu kolb kukurydzy. Zdjęcie podpisane jako: pasze treściwe. Kolby są żółte i podłużne. Składają się z małych, ciasno ułożonych obok siebie ziaren, a z górnej części wyrastają cienkie włoski. Na planszy znajdują się punkty z informacjami. Punkt pierwszy. Skład. Pasze o wysokiej zawartości składników pokarmowych i energii – bogate źródło białka, choć z pewnymi ograniczeniami; – ziarna zbóż nie zawierają wszystkich niezbędnych aminokwasów, z kolei rośliny strączkowe bywają ciężkostrawne i zawierają substancje antyżywieniowe. Punkt drugi. Przechowywanie i podawanie. Przechowywanie i podawane w formie świeżej, łamanej, suszonej, również wartościowych kiszonek. Punkt trzeci. Przykłady – ziarna zbóż: często stosowane ziarno jęczmienia, owsa, pszenżyta, kukurydzy oraz rzadziej stosowane: ziarno pszenicy, żyta, prosa i sorga, – nasiona roślin motylkowych takich jak łubin, bobik, groch, peluszka, – otręby zbóż, mąka pastewna, – śruty poekstrakcyjne (pozostałość nasion roślin oleistych po wyekstrahowaniu z nich tłuszczu), - ekspellery i makuchy (pozostałość po wyciśnięciu z nasion oleju), – wysłodki buraczane (produktem uboczny przy produkcji cukru z buraków cukrowych), – drożdże i kiełki słodowe (produkty uboczne produkcji piwa), – susz buraczany i ziemniaczany. W lewym dolnym rogu planszy znajduje się zdjęcie kilkudziesięciu ułożonych na sobie beli siana. Zdjęcie podpisane jako: pasze objętościowo suche. Bele znajdują się na pastwisku. W oddali widać drzewa. Na planszy znajdują się punkty z informacjami. Punkt czwarty. Skład. Pasze o znikomej zawartości wody – wartości odżywcze zależą od składu zielonki, która zostaje ususzona oraz momentu ścięcia – najbogatsze są zielonki uzyskiwane w czasie kwitnienia. Punkt piąty. Zastosowanie – źródło energii, białka, karotenów, ksantofili i tokoferoli oraz witamin E, K i z grupy B, – przydatne w żywieniu zimowym. Punkt szósty. Przykłady – siano i susze (skoszone zielonki, a następnie ususzone naturalnie lub w suszarni),– słoma (skoszone i zebrane, a następnie ususzone łodygi i liście roślin uprawnych, np. zbóż), – plewy i strączyny, czyli odpady młócenia ziaren zbóż i roślin strączkowych. W prawym dolnym rogu planszy znajduje się zdjęcie buraka. Zdjęcie podpisane jako: pasze objętościowo soczyste. Burak znajduje się częściowo pod ziemią. Widoczna jest górna część bulwy oraz rozłożyste, zielone liście z łodygami. Na planszy znajdują się punkty z informacjami. Punkt siódmy. Skład i zastosowanie pasze o wysokiej zawartości wody – łatwo dostępne, tanie i wartościowe pożywienie, chętnie zjadane przez zwierzęta, – wysoka wartość biologiczna białka (zielonki) oraz energetyczna (rośliny okopowe). Punkt ósmy. Przykłady. – dostępne sezonowo (zielonki, okopowe) lub w postaci kiszonek przydatnych w żywieniu zmimowych – zielonki, czyli zielone części roślin z upraw polowych takich jak kukurydza, rzepak, marchew, buraki, roślin strączkowych takich jak lucerna, łubin, ale również trawy czy koniczyna, – kiszonki, czyli pasze uzyskane w procesie fermentacji z zielonek lub roślin okopowych, ale też zbóż, np. kukurydzy, – rośliny okopowe czyli ziemniaki, buraki, marchew, brukiew, rzepa, topinambur i kapustę pastewną.

Wykres kolumnowy. Zielonki – zawartość podana na 1 kg. Lista elementów: 1. zestaw danych:Pasza: Burak pastewny liście świeżeSucha masa (g): 93,1Białko ogólne (g): 19,4Tłuszcz surowy (g): 3,5Włókno surowe (g): 10,22. zestaw danych:Pasza: Koniczyna czerwona zielonka pierwszy pokos na początku kwitnieniaSucha masa (g): 206,7Białko ogólne (g): 29,8Tłuszcz surowy (g): 3,4Włókno surowe (g): 633. zestaw danych:Pasza: Kukurydza zielonka cała roślinaSucha masa (g): 315,8Białko ogólne (g): 36Tłuszcz surowy (g): 14Włókno surowe (g): 61,9

Wykres kolumnowy. Kiszonki – zawartość podana na 1 kg. Lista elementów: 1. zestaw danych:Pasza: Burak pastewny liście kiszonkaSucha masa (g): 203,6Białko ogólne (g): 30,2Tłuszcz surowy (g): 0Włókno surowe (g): 302. zestaw danych:Pasza: Jęczmień całe rośliny kiszonka faza mleczna ziarnaSucha masa (g): 251,6Białko ogólne (g): 23,6Tłuszcz surowy (g): 6,7Włókno surowe (g): 80,13. zestaw danych:Pasza: Lucerna kiszonka wilgotna 1 pokosSucha masa (g): 291,8Białko ogólne (g): 58Tłuszcz surowy (g): 9,7Włókno surowe (g): 85,7

Wykres kolumnowy. Susze – zawartość podana na 1 kg. Lista elementów: 1. zestaw danych:Pasza: Kukurydza słoma po zbiorze ziarnaSucha masa (g): 890,3Białko ogólne (g): 54,3Tłuszcz surowy (g): 9,8Włókno surowe (g): 359,42. zestaw danych:Pasza: Siano z łąki pierwszy pokos w fazie kłoszeniaSucha masa (g): 900,3Białko ogólne (g): 181,1Tłuszcz surowy (g): 14,7Włókno surowe (g): 255,4

Wykres kolumnowy. Treściwe (rośliny strączkowe) – zawartość podana na 1 kg. Lista elementów: 1. zestaw danych:Pasza: Bobik nasionaSucha masa (g): 889,9Białko ogólne (g): 264,8Tłuszcz surowy (g): 11,8Włókno surowe (g): 81,52. zestaw danych:Pasza: Fasola nasionaSucha masa (g): 900,8Białko ogólne (g): 234Tłuszcz surowy (g): 13,6Włókno surowe (g): 40,13. zestaw danych:Pasza: Groch nasionaSucha masa (g): 881,3Białko ogólne (g): 209,7Tłuszcz surowy (g): 11,4Włókno surowe (g): 56,8

Wykres kolumnowy. Treściwe (ziarno) – zawartość podana na 1 kg. Lista elementów: 1. zestaw danych:Pasza: Jęczmień ziarnoSucha masa (g): 881,3Białko ogólne (g): 110,8Tłuszcz surowy (g): 18,5Włókno surowe (g): 46,62. zestaw danych:Pasza: Kukurydza ziarno dosuszoneSucha masa (g): 886,6Białko ogólne (g): 90,6Tłuszcz surowy (g): 41,2Włókno surowe (g): 22,8

Wykres kolumnowy. Pasze treściwe – zawartość podana na 1 kg. Lista elementów: 1. zestaw danych:Pasza: Burak cukrowy wysłodki świeżeSucha masa (g): 191,5Białko ogólne (g): 20,3Tłuszcz surowy (g): 1,3Włókno surowe (g): 34,82. zestaw danych:Pasza: Jęczmień otrębySucha masa (g): 874,7Białko ogólne (g): 122,7Tłuszcz surowy (g): 40,6Włókno surowe (g): 110,43. zestaw danych:Pasza: Drożdże pastewne suszoneSucha masa (g): 916,1Białko ogólne (g): 392,1Tłuszcz surowy (g): 6,7Włókno surowe (g): 2,5

Wykres kolumnowy. Rośliny okopowe – zawartość podana na jeden kilogram. Lista elementów: Pierwszy zestaw danych: Pasza: Burak pastewny korzenie. Sucha masa (g): 135,5. Białko ogólne (g): 11,6. Tłuszcz surowy (g): 1,3. Włókno surowe (g): 8,2.