W lecznictwie stosowany jest kwiat chmielu (Lupuli flos), zawierający olejek eteryczny i gorzkie kwasy. Surowiec zalecany jest w przypadku niepokoju i w napadach lęku oraz w zaburzeniach zasypiania. Można go także łączyć z innymi środkami działającymi nasennie. W nadpobudliwości kwiat chmielu stosowany jest w formie naparu w dawce 0,5–2 g 2–4 razy dziennie. W trudnościach w zasypianiu zalecane jest przyjmowanie surowca w dawce 1–2 g  godzinę przed snem.

W lecznictwie stosowany jest korzeń kozłka (Valerianae radix). Surowiec ten to skuteczny lek przeciwlękowy, pozbawiony takich działań niepożądanych jak senność, zaburzenia koncentracji i pamięci. Polecany jest w objawach lęku i łagodnych zaburzeniach lękowo‑depresyjnych. W przypadku trudności w zasypianiu korzeń kozłka zalecany jest w jednorazowej dawce 1–3 g przyjmowanej pół godziny lub godzinę przed snem. W napięciach, silnych stanach lękowych i nadpobudliwości dopuszczalne jest zastosowanie dwóch dodatkowych dawek w ciągu dnia.

R1OwVOB46LLbc

Grafika przedstawiająca melisę lekarską, po łacinie melissa officinalis. Z pojedynczej cienkiej zielonej łodygi wyrastają bezpośrednio duże szeroko jajowate liście o ząbkowanych brzegach. Są siedzące, czyli wyrastają bezpośrednio z łodygi oraz przeciwległe, a więc wyrastają parami po dwóch stronach łodygi. Im wyżej łodygi, tym mniejsze liście, przy czym na wierzchołku wyrastają trzy młode liście. Kolejne pary wyrastających liści są od siebie oddalone. Przy każdej z par wyrasta kilka kielichowych białych kwiatów. Występują one tylko w miejscach połączeń liści z łodygą.

W lecznictwie stosowany jest liść melisy (Melissae folium), zawierający olejek eteryczny i flawonoidy, które warunkują jego działanie przeciwlękowe i spazmolityczne w obrębie przewodu pokarmowego. Surowiec ma zastosowanie w trudnościach w zasypianiu (na tle nerwowym), w dolegliwościach żołądkowo‑jelitowych (nerwowy żołądek), polecany jest także w pediatrii. Liść melisy najlepiej przyjmować w formie naparu w dawce 2–3 g 3 razy dziennie.

W lecznictwie wykorzystuje się ziele serdecznika (Leonuri cardiacae herba), wykazujące działanie przeciwlękowe. Surowiec jest polecany w nerwicy serca, nadciśnieniu, w łagodnej tachykardii i jako lek kardiotoniczny. Wspomagająco może być także wykorzystywany przy nadczynności tarczycy. Ziele serdecznika zalecane jest do stosowania w formie naparu w dawce jednorazowej 1,5–4,5 g. Dawka dobowa surowca wynosi 3–10 g.