Kazimierz Przerwa-Tetmajer. Danae Tycjana. Na miękkim puchu białego posłania promienna cała od słońca pozłoty, Danae, Zeusa spragniona pieszczoty, z osłon swe ciało dziewicze odsłania. Z niebios się ku niej świetlny obłok słania i nagle deszcz zeń na nią spada złoty: to bóg, miłosnej czując żar tęsknoty, zwisł nad cichego pełną pożądania. Nagie jej ciało widzi i błękitu jej wielkich cudnych źrenic blask przymglony, senny, wśród boskiej rozkoszy zachwytu. Przed złotym deszczem, od słonecznej strony, u stóp jej białych, podobny do świtu, gdy dnieje: Amor uchodzi spłoniony. Fragment tekstu: Na miękkim puchu białego posłania promienna cała od słońca pozłoty, Danae, Zeusa spragniona pieszczoty, z osłon swe ciało dziewicze odsłania. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Pierwsza strofa ma charakter opisowy – przedstawia spoczywającą na łożu Danae. Poeta opisuje zarówno piękno jej ciała, jak i stan psychiczny/uczucia – oczekiwanie na kochanka, Zeusa. Fragment tekstu: Z niebios się ku niej świetlny obłok słania i nagle deszcz zeń na nią spada złoty: to bóg, miłosnej czując żar tęsknoty, zwisł nad cichego pełną pożądania. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 2. Strofa druga to moment przybycia Zeusa, który pod postacią złotego deszczu unosi się nad Danae, aby kontemplować piękno jej ciała. Za chwilę zmieni się perspektywa i Danae będziemy oglądać oczami Zeusa. Fragment tekstu: Nagie jej ciało widzi i błękitu jej wielkich cudnych źrenic blask przymglony, senny, wśród boskiej rozkoszy zachwytu. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 3. Strofa trzecia przynosi zmianę perspektywy, z jakiej widziana jest Danae. O ile w 1. i 2. części była to perspektywa oglądającego obraz/scenę z zewnątrz, o tyle teraz jest to punkt widzenia Zeusa. Podziwiający urodę kochanki bóg kontempluje jej nagie ciało i piękne, przymglone rozkoszą oczy. Fragment tekstu: Przed złotym deszczem, od słonecznej strony, u stóp jej białych, podobny do świtu, gdy dnieje: Amor uchodzi spłoniony. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 4. Bohaterem strofy czwartej jest Amor, niemy obserwator miłosnych uniesień kochanków, który o świcie, zawstydzony, odchodzi z komnaty Danae.

Kazimierz Przerwa-Tetmajer. Danae Tycjana. Na miękkim puchu białego posłania promienna cała od słońca pozłoty, Danae, Zeusa spragniona pieszczoty, z osłon swe ciało dziewicze odsłania. Z niebios się ku niej świetlny obłok słania i nagle deszcz zeń na nią spada złoty: to bóg, miłosnej czując żar tęsknoty, zwisł nad cichego pełną pożądania. Nagie jej ciało widzi i błękitu jej wielkich cudnych źrenic blask przymglony, senny, wśród boskiej rozkoszy zachwytu. Przed złotym deszczem, od słonecznej strony, u stóp jej białych, podobny do świtu, gdy dnieje: Amor uchodzi spłoniony. Fragment tekstu: Na miękkim puchu białego posłania promienna cała od słońca pozłoty, Danae, Zeusa spragniona pieszczoty, z osłon swe ciało dziewicze odsłania. Z niebios się ku niej świetlny obłok słania i nagle deszcz zeń na nią spada złoty: to bóg, miłosnej czując żar tęsknoty, zwisł nad cichego pełną pożądania. Opisy punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Duża liczba epitetów odnoszących się do kolorów: złotego, białego, błękitnego. Funkcja zdobnicza, ornamentacyjna, epitety pobudzają wyobraźnię, uplastyczniają obraz. 2. Nagromadzenie epitetów, np. dziewicze, świetlany, które służą budowaniu plastycznego obrazu. 3. Instrumentacja głoskowa (osłon, odsłania, słania) nadaje wierszowi szczególny walor brzmieniowy, podkreśla wyodrębnione słowa, łączy na poziomie językowym Danae i Zeusa, ma więc także funkcję znaczeniową. 4. na miękkim puchu posłania – metonimia (zamiennia), rodzaj metafory polegającej na zamianie wyrazów powodujących przesunięcie znaczenia. Danae leży na posłaniu z puchu. 5. obłok słania – personifikacja oddaje przemianę Zeusa w obłok, a następnie w deszcz. Fragment tekstu: To bóg, miłosnej czując żar tęsknoty, zwisł nad cichego pełną pożądania. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 6. Elipsa, polegająca na pominięciu dopełnienia, które dzięki temu zabiegowi staje się szczególnie znaczące, nadaje frazie kunsztowność. Fragment tekstu: Na miękkim puchu białego posłania promienna cała od słońca pozłoty, Danae, Zeusa spragniona pieszczoty, z osłon swe ciało dziewicze odsłania. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 7. Inwersja umieszcza Danae na pierwszym miejscu, czyniąc z niej główną bohaterkę utworu; nadaje wierszowi kunsztowność. Fragment tekstu: Danae Tycjana. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 8. Tytuł wiersza odnosi się do obrazu Tycjana i osoby malarza, wskazuje źródło poetyckiej inspiracji, „podpowiada”, że wiersz jest ekfrazą. Fragment tekstu: Przed złotym deszczem, od słonecznej strony, u stóp jej białych, podobny do świtu, gdy dnieje: Amor uchodzi spłoniony. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 9. Porównanie nadaje utworowi kunsztowności.