Kolorowy mural przedstawia Karola Łysego siedzącego na tronie. Jest on ubrany w żółto-czerwone szaty, a na głowie ma koronę. Obok niego stoją żołnierze i doradcy. Przed nim stoi grupa dyskutujących mnichów. W górnej części muralu znajdują się dwie postacie przypominające anioły. Opisano: 1. Król Po upadku rządów Merowingów władza króla była bardzo silna. Władca na mocy tzw. bannum miał prawo wydawać rozkazy wszystkim mieszkańcom swojego kraju. Był też najwyższym sędzią, do którego można było się odwołać jako najwyższej i ostatecznej instancji. Wydawał akty prawne (tzw. kapitularze). Był obrońcą Kościoła i jego dobroczyńcą, a także dbał o biednych i uciśnionych, spełniając chrześcijański ideał miłosierdzia.
Karoliński monarcha stał na czele armii, a do jego obowiązków należały rozszerzanie imperium i walka z poganami. Znaczenie funkcji wojskowej najlepiej oddaje fakt, że w latach 714–814 roczniki odnotowały jedynie siedem lat pokoju., 2. Dworzanie Wśród ważnych urzędników na dworze królewskim byli najwyższy kapelan (łac. summus capellanus), główny doradca monarchy w sprawach kościelnych, oraz kapelan (łac. capellanus), odpowiedzialny za sprawy kościelne; funkcję tę pełnili ważni opaci bądź arcybiskupi., 3. Komes palatyn Najwyższym urzędnikiem świeckim był komes palatyn (łac. comes palatii), przed którym odpowiadali wszyscy inni dworzanie. Jego głównym zadaniem było sprawowanie sądów w imieniu króla oraz zarządzanie dworem i urzędnikami, do których należeli szambelan, seneszal, koniuszy. Wszyscy oni odpowiadali za zapewnienie wyżywienia, odzienia, a przede wszystkim kwaterunku dla dworu władcy, który był w ciągłym ruchu., 4. Hrabiowie Hrabia stał na czele hrabstwa i sprawował tam władzę sądowniczą. Do jego zadań należało dostarczanie wojska i obrona terytorium. Godność hrabiego w pierwszych 150 latach rządów Karolingów nadawał sam król, który w każdym momencie mógł usunąć niesprawdzającego się urzędnika. Hrabiowie do pomocy otrzymali wikariuszów, którzy zajmowali się mniejszymi sporami sądowymi. Niekiedy powoływano księcia, który zarządzał większym obszarem niż hrabstwo, jego władza była tymczasowa i skupiona głównie na zadaniach wojskowych. Przy granicach tworzone były marchie - większe jednostki zarządzane przez margrabiów, zdolne do samodzielnej obrony., 5. Missus dominicus (łac., wysłannik pana) Funkcja ta istniała już w okresie merowińskim, jednak niezwykle istotna stała się za czasów Karolingów. Missus dominicus był specjalnym wysłannikiem do wykonywania ważnych i delikatnych misji (np. wysłannik do papieża Zachariasza to właśnie missus). W czasach Karola Wielkiego missi dominici stali się dużo ważniejszymi urzędnikami, dzięki którym król mógł sprawować władzę nad swoim państwem, uczyniwszy z nich nadzorców innych urzędników.