Schemat przedstawia strukturę ONZ. Składa się z opisanych bloków. Elementy schematu: 1. Zgromadzenie Ogólne. Należą do niego przedstawiciele wszystkich państw członkowskich ONZ. Siedziba Zgromadzenia znajduje się w Nowym Jorku. Każdemu państwu przysługuje na forum Zgromadzenia równe prawo głosu. Zgromadzenie Ogólne powołuje inne organizacje Narodów Zjednoczonych, rozstrzyga o najważniejszych problemach międzynarodowych i uchwala budżet ONZ. Do podjęcia uchwały w ważniejszych sprawach wymagana jest większość 2/3 głosów. W pozostałych wystarcza zwykła większość., 2. Rada Bezpieczeństwa. Najważniejsza spośród instytucji ONZ. Bezpośrednio po wojnie w jej skład wchodziło dziesięciu członków, w tym pięciu stałych. Funkcję członków stałych pełniły główne mocarstwa koalicji antyhitlerowskiej: ZSRS, USA, Wielka Brytania, Francja i Chiny (w latach 1949–1971 Tajwan). Przysługuje im prawo weta, czyli możliwość zablokowania każdej decyzji. Kadencja pozostałych członków trwa dwa lata. Dla podjęcia decyzji potrzebna jest jednomyślność członków stałych oraz większość niestałych. Rada Bezpieczeństwa postanawia o użyciu sił międzynarodowych, może stosować sankcje, np. embargo, wobec państw, które występują przeciwko wartościom ONZ., 3. Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości. Organ sądowy Narodów Zjednoczonych z siedzibą w Hadze. W jego skład wchodzi 15 sędziów, ekspertów od prawa międzynarodowego. Działania trybunału ogranicza zasada, że wszystkie zainteresowane państwa muszą się zgodzić na arbitraż Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, w przeciwnym razie nie może on podejmować czynności sądowych., 4. Sekretariat i Sekretarz Generalny. Główny organ administracyjny ONZ z siedzibą w Genewie. Pracami Sekretariatu kieruje Sekretarz Generalny wybierany przez Zgromadzenie Ogólne na pięcioletnią kadencję. Czuwa on nad wykonywaniem uchwał organów ONZ. Może także pełnić funkcję mediatora w konfliktach międzypaństwowych. Duży wpływ na wybór sekretarzy generalnych miały czołowe mocarstwa. W latach 1946–1950 piastował ten urząd Norweg Trygve Lie, a następnie w latach 1953–1961 Szwed Dag Hammarskjöld., 5. Rada Powiernicza. Instytucja Narodów Zjednoczonych, która po wojnie sprawowała kontrolę nad terytoriami powierniczymi, czyli terytoriami niesamodzielnymi zarządzanymi przez państwo lub państwa pod nadzorem ONZ, na podstawie Karty Narodów Zjednoczonych. Stopniowo terytoria powiernicze uzyskiwały niepodległość i znaczenie Rady Powierniczej malało. Organizacja przestała istnieć na początku lat 90., 6. Rada Gospodarcza i Społeczna. Początkowo składała się z 18 członków wybieranych na trzyletnie kadencje. Jej zadaniem jest koordynowanie współpracy międzynarodowej w gospodarce, w zakresie spraw społecznych i kulturalnych oraz praw człowieka. Rada nadzoruje także programy ekonomiczne i społeczne realizowane przez ONZ.