Ilustracja interaktywna przedstawia tabelę zatytułowaną Kazimierz Tetmajer, W pustce . Warstwa formalna. Rodzaj wiersza. tekst wiersza: Ciche leżą kamienie pod skał ciemnym murem. / Noc – wśród żlebu się świeci wąski smug księżyca, / jak ogromna, stężała w locie błyskawica, / zamarznięta na skale w pustkowiu ponurem. // Cicho... W złomach jezioro czarne i zlodniałe; / taka głusza, że słychać szelest kropel z śniegu / sączących się w toń wodną po kamieniach z brzegu; / śnieg pokrył ciemnym płatem ochmurzoną skałę. // Chmury się dotykają prawie mego czoła; / zimne, oślizgłe głazy ręce moje ziębią... / Nad jeziora lodową, przepaścistą głębią / zasłuchałem się w przestrzeń... Idźmy... ,,Nikt nie woła...’’ Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 1. Wiersz sylabotoniczny (w trzech miejscach jego tok zostaje zachwiany), stroficzny, zbudowany z trzech strof 4-wersowych (tetrastychów), 13-zgłoskowiec (7 + 6), układ rymów: abba, cdda, effe. Warstwa formalna. Tytuł: W pustce. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 2. Tytuł określa temat utworu, ale w sposób ogólnikowy, dwuznaczny, co koresponduje z wymową całego wiersza. Warstwa treściowa. Fragmenty tekstu: „leżą kamienie pod skał ciemnym murem”, „na skale w pustkowiu”, „jezioro czarne i zlodniałe”, „głusza”, „toń wodną po kamieniach z brzegu”, „ochmurzoną skałę”, „zimne, oślizgłe głazy”, „jeziora lodową, przepaścistą głębią”. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 3. Podmiot liryczny opisuje górski krajobraz, w jakim się znajduje.
Najważniejszymi elementami w tym krajobrazie są skały i jezioro, a także cisza. Warstwa treściowa. Fragment tekstu: Cicho... W złomach jezioro czarne i zlodniałe; / taka głusza, że słychać szelest kropel z śniegu / sączących się w toń wodną po kamieniach z brzegu; / śnieg pokrył ciemnym płatem ochmurzoną skałę. Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 4. Sceneria jest nieprzyjazna, prowokuje podmiot liryczny do refleksji, które wypełniają drugą część wiersza. Warstwa treściowa. Fragment tekstu: Idźmy... ,,Nikt nie woła...’’ Opis punktu znajdującego się na ilustracji: 5. Zakończenie wiersza to cytat z wiersza Mickiewicza. Słowa te zostały wykorzystane do wyrażenia samotności podmiotu lirycznego.

Mapa interaktywna przedstawia utwór Kazimierza Tetmajera pod tytułem W pustce. Treść utworu: Ciche leżą kamienie pod skał ciemnym murem. / Noc – wśród żlebu się świeci wąski smug księżyca, / jak ogromna, stężała w locie błyskawica, / zamarznięta na skale w pustkowiu ponurem. // Cicho... W złomach jezioro czarne i zlodniałe; / taka głusza, że słychać szelest kropel z śniegu / sączących się w toń wodną po kamieniach z brzegu; / śnieg pokrył ciemnym płatem ochmurzoną skałę. // Chmury się dotykają prawie mego czoła; / zimne, oślizgłe głazy ręce moje ziębią... / Nad jeziora lodową, przepaścistą głębią / zasłuchałem się w przestrzeń... Idźmy... ,,Nikt nie woła...’’ Mapa interaktywna. Lista elementów:

• Tło
• Tekst
• Powtórzenia:
• Animizacja: Definicja użytego środka stylistycznego: (łac. animare – ożywiać), zwana także ożywieniem – rodzaj metafory, w której martwym przedmiotom, zjawiskom lub pojęciom abstrakcyjnym przypisuje się cechy i zachowania istot żywych. Tak opisywana rzecz albo np. idea nabiera swoistej autonomii, jest postrzegana jako samodzielny byt, istniejący podobnie jak cała ożywiona przyroda.
• Epitety: Definicja użytego środka stylistycznego: (gr. epítheton – przydawka) – wyraz określający cechy rzeczownika. W funkcji epitetu najczęściej występują: przymiotniki – np. „żółte tulipany”, imiesłowy – np. „rumianolice dziewczęta”, rzeczowniki – np. „ptak- świat”. Jednym z rodzajów epitetów jest epitet złożony, który powstaje po złożeniu dwóch wyrazów; np. „kwiat purpurowolśniący”. Epitet najczęściej uwydatnia charakterystyczne cechy przedmiotów lub te, które autor wypowiedzi zamierza podkreślić. Bywa stosowany dla upiększenia i wzbogacenia stylu wypowiedzi zarówno artystycznej, jak i publicznej. Jego zakres użycia jest więc bardzo szeroki, znajduje swoje zastosowanie zarówno w literaturze, jak i języku codziennym, mającym jednak charakter bardziej odświętny lub usiłującym oddziałać na odbiorcę np. w przemówieniach, sloganach reklamowych itp.
• Porównanie: Definicja użytego środka stylistycznego: – zestawienie przedmiotu lub zjawiska z innym na zasadzie podobieństwa, które zachodzi między nimi pod jakimś względem, co prowadzi do uwydatnienia określonej cechy tego przedmiotu lub zjawiska. Porównanie jest połączeniem wyrazowym, którego człony są związane za pomocą takich wyrażeń: „jak”, „jako”, „niby”, „na kształt”, „jak gdyby”, „podobny”.
• Metafora: Definicja użytego środka stylistycznego: (gr. metaphorá – przeniesienie), nazywana także przenośnią – środek stylistyczny (trop), polegający na 1) zastąpieniu tzw. słowa właściwego (nazwy rzeczy) zwrotem zbudowanym z wyrazów o ustalonych rozbieżnych znaczeniach, które po połączeniu nazywają daną rzecz nie wprost, lub 2) wytworzeniu zupełnie nowego znaczenia poprzez zestawienie dwóch myśli – sprzecznych i zarazem podobnych.
• Neologizm: Definicja użytego środka stylistycznego: (gr. neos – nowy + logos – słowo) – nowy wyraz, który został utworzony zgodnie z zasadami słowotwórczymi obowiązującymi w danym języku, zwykle na bazie słów już istniejących. Neologizmy powstają zarówno w języku potocznym, jak i w literaturze. W tym pierwszym przypadku ich tworzenie jest podyktowane koniecznością nazwania nowych przedmiotów, pojęć i sytuacji. W języku poetyckim spełniają one funkcję artystyczną. W przeciwieństwie do neologizmów stosowanych w języku potocznym, neologizmy poetyckie mają charakter jednorazowy i nie stają się powszechnie używanymi.
• Zdanie niedopowiedziane, urwane:
• Instrumentacja głoskowa: Definicja użytego środka stylistycznego: Instrumentacja głoskowa, nazywana także eufonią (z gr. euphonía – przyjemny dźwięk) – szczególne ukształtowanie głoskowej warstwy wypowiedzi (najczęściej poezji). Instrumentacja głoskowa polega na takim dobraniu słów, by tworzące je głoski dobrze współbrzmiały lub też sugerowały jakieś dodatkowe znaczenia.