Ilustracja przedstawia drzewo genealogiczne Childeryka I. 1. Childeryk I urodzony około 437 roku, zmarły około 481 roku. Syn króla Franków Meroweusza. Skutecznie wspomagał Rzymian w walkach z germańskim plemieniem Wizygotów, którzy usiłowali osiedlić się nad Loarą. Za sprawą męstwa Childeryka, według legendy, żona króla Turyngów, Basina, opuściła męża i poślubiła Childeryka I. Jako sojusznik Rzymian Childeryk zdołał odnieść wielki sukces pokonując Sasów. Na mapie oznaczono Państwo Franków w ostatnim roku rządów Childeryka I, niewielki obszar na terenie obecnych, północnych Niemiec. 2. Chlodwig I urodzony około 466 roku, zmarły w 511 roku. Syn Childeryka I. Prowadził ekspansję w trzech kierunkach. Pokonał Alamanów, rozszerzając swoje panowanie na obszary znajdujące się na wschód od górnego Renu. Wizygotom odebrał część ziem posiadanych przez nich w Galii. Doprowadził do unifikacji królestwa Franków, likwidując niezależne państewka i mordując ich władców. Nakazał spisać zasady prawa salickiego oraz przyjął chrześcijaństwo. Podboje Chlodwiga uzyskały akceptację Konstantynopola. Sam Chlodwig przypisywał sobie rolę „nowego Konstantyna”, ponieważ Konstantyn przyczynił się do chrystianizacji Rzymian, a Chlodwig uczynił to samo w stosunku do Franków. Zgodnie z decyzją Chlodwiga państwo frankijskie po śmierci władcy zostało podzielone pomiędzy jego czterech synów. Na mapie ekspansja terytorialna państwa Franków pod rządami Chlodwiga. W 486 roku obszary Państwa Franków obejmowały północne obszary dzisiejszych Niemiec i Francji. W 506 roku obszary te pogłębiły się w kierunku centralnych rejonów Francji. 3. Teodoryk I urodzony w 484 roku, zmarły w 533/534 roku. Najstarszy syn Chlodwiga. Jego dzielnica była największą spośród wszystkich czterech należących do spadkobierców ojca. Obejmowała wschodnią część państwa (Austrazję) położoną po obu stronach Renu, z ważnymi ośrodkami miejskimi Metz i Reims, co jednak nie zaspokajało ambicji Teodoryka I, który usiłował nawet otruć swego brata Chlotara podczas uczty urządzonej na jego cześć. W 521 r. Teodorykowi udało się przejąć kontrolę nad częścią państwa Turyngów. Za namową brata, Chlotara, w 531 r. podjął dalsze boje z tym plemieniem. Wyprawa zakończyła się pełnym sukcesem i włączeniem królestwa Turyngów do państwa Franków. Mapy przedstawiają całe państwo Franków (bez podziału na części należące do każdego z synów). Od 531 roku, przez 532 do 536 roku obszar zagarniania obecnych terenów centralnej Francji poszerzał się. 4. Chlodomir urodzony w 495 roku, zmarły w 524 roku. Drugi z czterech synów Chlodwiga I. Po ojcu otrzymał w spadku część państwa, w której znajdowały się ważne ośrodki miejskie – Orlean, Tours i Poitiers, które były także siedzibami biskupów. W 523–524 towarzyszył swoim braciom w wyprawie przeciw Burgundom, których wsparli Ostrogoci, toteż wyprawa nie zakończyła się sukcesem. Mściwy Chlodomir zgładził króla Burgundów i jego dwóch synów, którzy wcześniej trafili do niewoli. Podczas kolejnej wyprawy przeciwko Burgundom sam poległ na polu walki. Jego dwaj synowie zostali zgładzeni przez Chlotara I. Ocalały z pogromu trzeci syn, Clodoald, wyrzekł się jednak ambicji politycznych i wstąpił do klasztoru. Mapy przedstawiają całe państwo Franków (bez podziału na części należące do każdego z synów). Od 531 roku, przez 532 do 536 roku obszar zagarniania obecnych terenów centralnej Francji poszerzał się. 5. Childebert I urodzony w 496 roku, zmarły w 558 roku. Childebert po śmierci Chlodwiga otrzymał w spadku ziemie położone na północ od rzeki Sommy po kanał La Manche i dzisiejszą Bretanię. Wspólnie z bratem Chlodomirem toczył w 523 r. wojnę z Burgundami. Po śmierci Chlodomira przejął kontrolę nad częścią jego ziem, m.in. Orleanem. W kolejnych latach prowadził dalsze wyprawy przeciwko Burgundii, zakończone włączeniem do państwa Franków części ich włości z Genewą i Lyonem. Na przełomie 536 i 537 r. anektował Prowansję. Oprócz swoich szeroko zakrojonych podbojów Childebert słynął z wielkiej pobożności. Mapy przedstawiają całe państwo Franków (bez podziału na części należące do każdego z synów). Od 531 roku, przez 532 do 536 roku obszar zagarniania obecnych terenów centralnej Francji poszerzał się. 6. Chlotar I urodzony w 497 roku, zmarły w 561 roku. Niezwykle ambitny Chlotar I odziedziczył po ojcu Chlodwigu Neustrię. Aby poszerzyć swoje wpływy, w 524 roku osobiście zamordował dwóch synów swojego brata Chlodomira. Wziął udział w kilku wyprawach przeciw Burgundii i po jej pokonaniu w 534 zyskał Grenoble i kilka innych miast. W udziale przypadła mu także część Prowansji. Po śmierci Childeberta w 558 został jedynym królem Franków. Prócz tego władał częścią Niemiec i podejmował wyprawy przeciw Saksonii, skąd pobierał coroczny trybut: 500 krów. Pod koniec panowania Chlotara doszło do ostrych sporów wewnętrznych, ponieważ o udział we władzy upomniał się jego syn, Chram. Aby poskromić ambicje syna, Chlotar kazał go pojmać i zamknąć razem z żoną i dziećmi w domku, który podpalił. Targany wyrzutami sumienia, pojechał do Tours błagać o przebaczenie przy grobie św. Marcina. Zmarł niedługo po tym, w 561 roku. Mapy przedstawiają całe państwo Franków (bez podziału na części należące do każdego z synów). Od 531 roku, przez 532 do 536 roku obszar zagarniania obecnych terenów centralnej Francji poszerzał się. 7. Charibert I urodzony w 520 roku, zmarły w 567 roku. Po śmierci Chlotara I otrzymał tereny położone wokół Paryża. Charibert słynął z gruntownego wykształcenia, wiadomo, że biegle władał łaciną. Po jego przedwczesnej śmierci w 567 roku podległe mu ziemie przypadły jego braciom. Od śmierci Chariberta I państwo Franków dzieliło się na cztery dzielnice: Akwitanię, Burgundię, Neustrię i Austrazję. Mapa przedstawia całe państwo Franków (bez podziału na części należące do każdego z synów). W 567 obszar Państwa Franków zajmował już całe tereny dzisiejszej Francji. 8. Guntram urodzony w 532 roku, zmarły w 592 roku. Po śmierci ojca, Chlotara I, odziedziczył Królestwo Burgundii. Starał się pełnić rolę rozjemcy w konfliktach pomiędzy braćmi. Bratobójcze walki Merowingów próbowali wykorzystać Bizantyjczycy, ingerując w sprawy wewnętrzne państwa Franków. Jednakże w 584 roku udało się Guntramowi odeprzeć zbrojną interwencję ze wschodu. W późniejszym czasie jednak sam nieomal padł ofiarą zamachu zorganizowanego przez krewnych. Po śmierci, jako pobożny i niezwykle hojny człowiek, został kanonizowany, czyli ogłoszony świętym. Mapa przedstawia całe państwo Franków (bez podziału na części należące do każdego z synów). W 567 obszar Państwa Franków zajmował już całe tereny dzisiejszej Francji. 9. Sigibert urodzony w 535 roku, zmarły w 575 roku. Syn Chlotara I, król Austrazji. Toczył zacięte walki o władzę z bratem przyrodnim Chilperykiem I. Po śmierci ojca Sigibert drogą losowania otrzymał największą dzielnicę, chociaż najbardziej narażoną na najazdy z zewnątrz. Podział ten wzbudził zawiść Chilperyka. Rywalizacja między braćmi przyjmowała czasami drastyczne formy, w tym morderstwa na tle politycznym. Ofiarą zamachu padł sam Sigibert. Chilperyk, zanim pochował brata, wystawił jego zwłoki na widok publiczny w miejscowości Lambres. Następcą Sigiberta został jego syn Childebert II, adoptowany przez Guntrama, który uznał go za swojego spadkobiercę. Mapa przedstawia całe państwo Franków (bez podziału na części należące do każdego z synów). W 567 obszar Państwa Franków zajmował już całe tereny dzisiejszej Francji. 10. Chilperyk I urodzony w 539 roku, zmarły w 584 roku. Król Neustrii, którą przejął w wyniku losowania po śmierci ojca. Niezadowolony z podziału w 562 roku zajął Reims położony w dzielnicy Sigberta, co zapoczątkowało wieloletni spór pomiędzy braćmi. Po śmierci Chariberta w 567 roku Chilperyk usiłował zająć także jego dzielnicę, co uniemożliwili pozostali bracia. Konflikt przerodził się ostatecznie w wojnę domową, która przez następne 50 lat pustoszyła królestwo Franków. We wrześniu 584 roku Chilperyk powracając z polowania został zabity przez nieznanych sprawców. Istnieją podejrzenia, że za morderstwem stała jego małżonka Fredegunda podejrzewana przez króla o romans z majordomusem Neustrii. Mapa przedstawia całe państwo Franków (bez podziału na części należące do każdego z synów). W 567 obszar Państwa Franków zajmował już całe tereny dzisiejszej Francji.