Ilustracja interaktywna przedstawiająca w tabeli logotypy i nazwy partii parlamentarnych działających w latach 1989-2013 oraz deklarowanie przez te partie ideologie: Ruch Palikota (lewica), Polska Jest Najważniejsza (centroprawica), Polskie Stronnictwo Ludowe (centrolewica), Platforma Obywatelska (centroprawica), Prawo i Sprawiedliwość (prawica), Sojusz Lewicy Demokratycznej (lewica), Lewica i Demokraci (centrolewica), Samoobrona (lewica), Liga Polskich Rodzin (prawica), Partia Demokratyczna – demokraci.pl (centrolewica), Socjaldemokracja Polska (lewica), Unia Pracy (lewica), Akcja Wyborcza Solidarność (centroprawica), Unia Wolności (centrum), Ruch Odbudowy Polski (prawica), Unia Demokratyczna (centrum), Konfederacja Polski Niepodległej (centroprawica), Kongres Liberalno-Demokratyczny (centroprawica), NSZZ Solidarność (prawica), Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe(prawica), Porozumienie Centrum (prawica), Unia Polityki Realnej (prawica), Polska Zjednoczona Partia Robotnicza (lewica), Stronnictwo Demokratyczne (centrolewica), Polski Związek Katolicko-Społeczny (prawica), Kukiz (centroprawica), Zieloni (lewica), Kongres Nowej Prawicy (prawica), Twój Ruch (centrolewica), Prawica Rzeczypospolitej (prawica), Solidarna Polska (prawica), Ruch Narodowy (prawica), Bezpartyjny Blok Wspierania Reform (prawica), Partia Chrześcijańskich Demokratów (prawica), Porozumienie Ludowe (prawica), Zjednoczone Stronnictwo Ludowe (lewica), Unia Chrześcijańsko Społeczna (prawica), Obywatelski Klub Parlamentarny (prawica), Klub Parlamentarny PAX (prawica), Ruch Obywatelski Akcja Demokratyczna (centrum), Socjaldemokracja Rzeczypospolitej Polskiej (lewica). Opis punktów znajdujących się w tabeli: 1. Platforma Obywatelska Rzeczypospolitej Polskiej Powstała w 2001 r. po kryzysie Unii Wolności. Jej genezę można łączyć z wysokim wynikiem Andrzeja Olechowskiego w wyborach prezydenckich. Platforma Obywatelska od początku deklarowała przynależność do rodziny partii liberalno-konserwatywnych. Jej członkowie identyfikowali się z centrum sceny politycznej. Byli oni zwolennikami reżimu parlamentarno-gabinetowego, wzmocnionego decentralizacją państwa i oddaniem kompetencji w ręce samorządów lokalnych. Opowiadali się za liberalizmem gospodarczym. W sferze kulturowej deklarowali przyjazny rozdział Kościoła od państwa. Partia była zwolenniczką bliskiej współpracy z Unią Europejską., 2. Prawo i Sprawiedliwość Powstało w 2001 r. z inicjatywy Jarosława i Lecha Kaczyńskich. Początkowo była to partia akcentująca konieczność walki z korupcją, zaostrzenia prawa karnego oraz przeprowadzenia rozliczeń z komunistyczną przeszłością. Z czasem zaczęła włączać do swojego programu elementy prosocjalne i antyelitarne. Przeciwstawia się pogłębianiu integracji europejskiej i postuluje przeprowadzenie radykalnych reform w sądownictwie. Ugrupowanie stoi na gruncie konserwatywnych zasad obyczajowych oraz popiera bliskie relacje państwa i Kościoła., 3. Sojusz Lewicy Demokratycznej Jako partia polityczna SLD został zarejestrowany w 1991 r., wcześniej była to koalicja wielu ugrupowań lewicowych. Jego głównymi liderami byli Leszek Miller, Marek Borowski i Włodzimierz Cimoszewicz. SLD określał się jako partia nowoczesnej, demokratycznej, europejskiej lewicy. Był członkiem Międzynarodówki Socjalistycznej. Członkowie partii to zwolennicy demokratycznego państwa prawnego ingerującego w gospodarkę, społecznej gospodarki rynkowej, upodmiotowienia obywateli, dbałości o ich bezpieczeństwo socjalne i osobiste, głoszący neutralność światopoglądową., 4. Samoobrona RP Działalność ugrupowania wiąże się z inicjatywami publicznymi Andrzeja Leppera. Początki Samoobrony RP sięgają 1991 r., kiedy Andrzej Lepper zorganizował pierwszy protest w Darłowie. Powodem manifestacji były problemy w spłacie zadłużenia przez rolników indywidualnych. W 1992 r. doszło do utworzenia Związku Zawodowego Rolnictwa „Samoobrona”. W 1992 r. związek przekształcił się w partię polityczną, która w 2001 r. weszła do parlamentu. Samoobronę można określić jako partię antyestablishmentową, aż do momentu wejścia do koalicji rządowej. Nie miała ona jednolitego programu politycznego, a jej główne postulaty odwoływały się do spraw istotnych dla jej wyborców., 5. Liga Polskich Rodzin Partia powstała w 2001 r. Bazą LPR był ogólnopolski katolicki ruch społeczny powstały wokół Radia „Maryja”. Jednym z założycieli ugrupowania był Roman Giertych. Partia określała się jako ugrupowanie prawicowe o narodowym i katolickim profilu ideowym. Opowiadała się za przyjęciem wielu elementów doktryny religijnej w prawodawstwie państwowym. W jej programie pojawiła się wizja scentralizowanego państwa, zrównoważenie kompetencji sejmu i senatu. Od samego początku była to partia eurosceptyczna, przeciwna integracji Polski ze strukturami Unii Europejskiej., 6. Akcja Wyborcza „Solidarność” To koalicja partii prawicowych. W swoim programie postawiła na budowę „prawej Polski” z silną rodziną i odpowiednim miejscem w Europie. Zwiększenie poziomu życia rodzin zapewnić miały: rozwój budownictwa, tworzenie nowych miejsc pracy, reforma służby zdrowia, ubezpieczeń społecznych oraz edukacji. W programie gospodarczym koalicja stawiała na własność prywatną oraz mechanizmy rynkowe, jednak, jak zaznaczano, przeobrażenia muszą się dokonać przy akceptacji głównych sił społecznych. Postulowano budowę silnego i bezpiecznego państwa, na które miała złożyć się gruntowna przebudowa administracji, stworzenie profesjonalnej służby cywilnej oddzielonej od polityki, przeprowadzenie lustracji, usprawnienie sądownictwa, reforma prokuratury, przywrócenie pluralizmu w mediach, reforma i profesjonalizacja policji oraz służb specjalnych, a także modernizacja wojska., 7. Unia Demokratyczna Partia, powstała w 1990 r., została założona po przegranych przez Tadeusza Mazowieckiego wyborach prezydenckich. Unia Demokratyczna była partią masową, mającą swoje struktury terenowe i odwołującą się do szerokiego elektoratu. Była ugrupowaniem frakcyjnym, odwoływała się do idei chrześcijańskiej demokracji, liberalizmu, socjalliberalizmu i liberalizmu konserwatywnego. W sferze gospodarczej członkowie i zwolennicy partii opowiadali się za wolnym rynkiem, równocześnie uznając konieczność prowadzenia przez państwo aktywnej polityki społecznej. Postulowali przyjazny rozdział Kościoła od państwa, mimo głoszenia wartości chrześcijańskich i konieczności ich obecności w życiu społecznym. Byli zwolennikami systemu parlamentarnego. Za najważniejszy cel polityki zagranicznej uznawali wstąpienie Polski w struktury NATO i Unii Europejskiej., 8. Konfederacja Polski Niepodległej Partia powstała jeszcze w 1979 r., czyli w schyłkowym PRL-u, gdzie działała jako struktura nielegalna. Jej przywódcą od początku był Leszek Moczulski. Została zarejestrowana w 1990 r., a wykreślona z ewidencji partii politycznych w 2003 r. W 2007 r. zarejestrowano ją ponownie. Głównym celem ideowym partii była niepodległość Polski. KPN prezentowała zdecydowane poglądy antykomunistyczne. Domagała się ustąpienia Wojciecha Jaruzelskiego z funkcji prezydenta i zdecydowanej lustracji oraz dekomunizacji. Opowiadała się za działaniami wspierającymi polską przedsiębiorczość i popierała polskie firmy produkujące na eksport. W szeroko pojętej sferze życia społecznego opowiadała się za respektowaniem moralnych wartości chrześcijańskich. W sferze politycznej partia dążyła do stworzenia demokratycznego ustroju państwa., 9. Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe Partia powstała w 1989 r. Nawiązywała do tradycji ruchu narodowego. Opowiadała się za oparciem życia społecznego i państwowego na zasadach etyki katolickiej i wartościach narodowych. Odwoływała się też do idei solidaryzmu społecznego. Głosiła konieczność ograniczenia prawa do aborcji, wprowadzenia religii do szkół oraz konkordatu ze Stolicą Apostolską. Jej zwolennicy opowiadali się za wprowadzeniem kar za posiadanie narkotyków, ściganiem pornografii i karaniem za jej rozpowszechnianie. ZChN uznawało demokrację za najbardziej skuteczną formę rywalizacji politycznej, jednak zdaniem jego członków każdy werdykt wyborczy powinien podlegać ocenie moralnej. W programie gospodarczym ZChN akceptowało model gospodarki rynkowej i było zwolennikiem umiarkowanej interwencji państwa., 10. Porozumienie Centrum Partia powstała w 1991 r. Porozumienie Centrum było ugrupowaniem prawicowym, wywodzącym się z ruchu postsolidarnościowego. Powstało w wyniku tzw. wojny na górze zainicjowanej przez Lecha Wałęsę, którego głównym doradcą był wówczas Jarosław Kaczyński. Partia zaliczana jest do centrowego nurtu polskiej chadecji z odchyleniem w kierunku konserwatywnej prawicy. Opowiadała się za jak najszybszą ratyfikacją przez sejm konkordatu i przeciwko aborcji. Partia była zdecydowanie za lustracją i dekomunizacją. W sferze gospodarczej członkowie PC byli zwolennikami wolnego rynku i własności prywatnej. Ograniczony interwencjonizm państwowy dopuszczalny był ich zdaniem tylko w okresie transformacji. Członkowie partii byli też zwolennikami przystąpienia Polski do struktur Unii Europejskiej i NATO., 11. Unia Polityki Realnej Partia powstała w 1989 r., a jej liderem był Janusz Korwin-Mikke. Była to partia konserwatywna w wymiarze kulturowym i światopoglądowym oraz liberalna w zakresie praw jednostki i kwestii ekonomicznych. Była ugrupowaniem jednoznacznie i konsekwentnie sprzeciwiającym się integracji europejskiej. Partia preferowała reżim polityczny oparty na monteskiuszowskim podziale władzy. Członkowie UPR byli zwolennikami separacji władzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej. To również przeciwnicy parlamentarnej odpowiedzialności władzy wykonawczej.