Ilustracja interaktywna przedstawia schemat blokowy o tytule Adam (Jan Kasprowicz, Dies irae. Pionowo w dół ułożone są następujące bloki: 1. Zostaje wygnany z raju i obarczony ciężarem winy. 2. Widzi, jak Ewa oddaje się w objęcia Szatana. 3. Doznaje kary zesłanej przez nielitościwego Stwórcę. 4. Zdaje sobie sprawę, że został oszukany przez Boga, ponieważ cierpi mękę i ginie z jego woli. Opis punktów znajdujących się na schemacie: 1. Zostaje wygnany z raju i obarczony ciężarem winy. {audio} Niech mnie sądzą,
niechaj mnie karzą –
tak, mnie, Adama, com na barki swoje
zabrał z Ogrodu to nadludzkie brzemię
przygniatającej winy. 2. Widzi, jak Ewa oddaje się w objęcia Szatana. {audio}i nie patrz, gdzie w spokoju Ewa jasnowłosa,
piekielny zająwszy próg,
do rozpustnego przytula się gada! 3. Doznaje kary zesłanej przez nielitościwego Stwórcę. {audio} A kto mnie stworzył na to, ażebym w tej chwili,
odziany potępienia podartą żałobą,
kawałem kiru, zdjętym z mar Twojego świata,
wił się i czołgał przed Tobą. 4. Zdaje sobie sprawę, że został oszukany przez Boga, ponieważ cierpi mękę i ginie z jego woli. {audio}Nic, co się stało pod sklepem niebiosów,
bez Twej się woli nie stało!

Ilustracja interaktywna przedstawia schemat blokowy o tytule Andrzej Borycki / Szymon Winrych (Stefan Żeromski, Rozdziobią nas kruki, wrony). Pionowo w dół ułożone są następujące bloki: 1. Doświadcza upadku powstania. 2. Zostaje zraniony przez Moskali. 3. Umiera w osamotnieniu. 4. Po śmierci zostaje okradziony przez chłopa. Opis punktów znajdujących się na schemacie: 1. Doświadcza upadku powstania. – Wszystko przełajdaczone – szepce Winrych pogwizdując – przegrane nie tylko do ostatniej nitki, ale do ostatniego westchnienia wolnego. 2. Zostaje zraniony przez Moskali. – Nie zabijajcie mnie…
Zerwali się w skok z miejsca zgodnym susem i wraz go przebili. Jeden ohydnie rozpłatał mu brzuch, a drugi złamał dekę piersiową. Trzeci ułan odjechał o kilkanaście kroków i gdy dwaj pierwsi, wyrwawszy lance i splunąwszy usunęli się na bok, wziął na cel głowę powstańca. 3. Umiera w osamotnieniu. Tymczasem deszcz rzęsisty puścił się znowu i na małą chwilę ocucił powstańca.
Powieki jego, zaciśnięte przez ból i popłoch śmiertelny, dźwignęły się i oczy po raz ostatni zobaczyły obłoki. 4. Po śmierci zostaje okradziony przez chłopa. Wyrzekłszy ostatnie amen, już z błyskiem pożądliwości w oczach, rzucił się przede wszystkim do kieszeni i zanadrza i począł szukać trzosa. Nic tam nie znalazł. Obdarł tedy trupa z sukmany, szmat zgrzebnych, zzuł mu buty, zabrał nawet zbłocone onuczki, owinął tymi łachmanami część broni i szybko się oddalił.

Ilustracja interaktywna Ilustracja interaktywna przedstawia schemat blokowy o tytule Jagna Paczesiówna (Władysław Reymont, Chłopi). Pionowo w dół ułożone są następujące bloki: 1. Nie potrafi zrozumieć swoich uczuć i podjąć samodzielnej decyzji. 2. Staje się obiektem szyderstw i gróźb. 3. Hanka wyrzuca ją z domu po śmierci Boryny. 4. Zostaje pobita i wygnana ze wsi. Opis punktów znajdujących się na schemacie: 1. Nie potrafi zrozumieć swoich uczuć i podjąć samodzielnej decyzji. – [...] i myśl jej leniwie się snuła jak nić lniana z kądzieli i jak ta nić okręcała się ciągle jednako na tym, że jak matka każą, to pójdzie za Borynę… Juści, że go nawet woli od innych, bo kupił jej wstążkę i chustkę… juści… ale i Antek by kupił to samo… a i inne może… żeby tylko miały Borynowe pieniądze… każden dobry… i wszystkie razem… a bo ona ma głowę, żeby wybierać! Matki w tym głowa, żeby zrobić, jak potrza…, 2. Staje się obiektem szyderstw i gróźb. – Taką trzeba ze wsi wyświecić ożogiem kiej czarownicę! – rzekła w głos Kobusowa.
– A przeciech! bez nią to wszystko! bez nią! – przygadywała Sikorzyna., 3. Hanka wyrzuca ją z domu po śmierci Boryny. – Wynoś mi się zaraz z chałupy!
Jagna uniesła się z ławy i stanęły naprzeciw mierząc się ślepiami przez długą chwilę, jaże Hanka cofnęła się nieco od proga i powtórzyła przechrzypniętym głosem:
– Wynoś mi się w ten mig, a nie, to cię każę parobkowi wyrzucić… W ten mig! – dodała nieustępliwie., 4. Zostaje pobita i wygnana ze wsi. Zaś Jagusia w postronkach, na gnoju, zbita do krwi, w porwanym odzieniu, pohańbiona na wieki, skrzywdzona ponad człowiecze wyrozumienie i nieszczęsna ponad wszystko, leżała jakby już nie słysząc ni czując, co się dzieje dokoła, tylko żywe łzy nieustanną strugą ciekły po jej twarzy posiniaczonej, a niekiedy wzniesła się pierś niby w tym krzyku skamieniałym.