Schemat
Polecenie 1
Przyjrzyj się schematowi i wpisz do poniższej tabeli dodatkowe cytaty ilustrujące cierpienie bohaterów Dies irae, Rozdzióbią nas kruki, wrony i Chłopów.
Zapoznaj się ze schematem i podaj dodatkowe cytaty ilustrujące cierpienie bohaterów Dies irae, Rozdzióbią nas kruki, wrony i Chłopów.
Dies irae. Cytat (Uzupełnij).
Rozdzióbią nas kruki, wrony. Cytat (Uzupełnij).
Chłopi. Cytat (Uzupełnij).
UTWÓR | CYTAT |
---|---|
Dies irae | |
Rozdzióbią nas kruki, wrony | |
Chłopi |
Polecenie 2
Wyjaśnij, w czym przejawia się cierpienie bohaterów Dies irae, Rozdzióbią nas kruki, wrony i Chłopów. Sformułuj wypowiedź pisemną liczącą co najmniej 120 słów.
niechaj mnie karzą –
tak, mnie, Adama, com na barki swoje
zabrał z Ogrodu to nadludzkie brzemię
przygniatającej winy. 2. Widzi, jak Ewa oddaje się w objęcia Szatana. {audio}i nie patrz, gdzie w spokoju Ewa jasnowłosa,
piekielny zająwszy próg,
do rozpustnego przytula się gada! 3. Doznaje kary zesłanej przez nielitościwego Stwórcę. {audio} A kto mnie stworzył na to, ażebym w tej chwili,
odziany potępienia podartą żałobą,
kawałem kiru, zdjętym z mar Twojego świata,
wił się i czołgał przed Tobą. 4. Zdaje sobie sprawę, że został oszukany przez Boga, ponieważ cierpi mękę i ginie z jego woli. {audio}Nic, co się stało pod sklepem niebiosów,
bez Twej się woli nie stało!
Źródło: Jan Kasprowicz, Dies irae, [w:] tegoż, Wybór poezji, oprac. J. J. Lipski, Kraków 1990, s. 158–173.
Zerwali się w skok z miejsca zgodnym susem i wraz go przebili. Jeden ohydnie rozpłatał mu brzuch, a drugi złamał dekę piersiową. Trzeci ułan odjechał o kilkanaście kroków i gdy dwaj pierwsi, wyrwawszy lance i splunąwszy usunęli się na bok, wziął na cel głowę powstańca. 3. Umiera w osamotnieniu. Tymczasem deszcz rzęsisty puścił się znowu i na małą chwilę ocucił powstańca.
Powieki jego, zaciśnięte przez ból i popłoch śmiertelny, dźwignęły się i oczy po raz ostatni zobaczyły obłoki. 4. Po śmierci zostaje okradziony przez chłopa. Wyrzekłszy ostatnie amen, już z błyskiem pożądliwości w oczach, rzucił się przede wszystkim do kieszeni i zanadrza i począł szukać trzosa. Nic tam nie znalazł. Obdarł tedy trupa z sukmany, szmat zgrzebnych, zzuł mu buty, zabrał nawet zbłocone onuczki, owinął tymi łachmanami część broni i szybko się oddalił.
Źródło: Stefan Żeromski, Rozdzióbią nas kruki, wrony, Warszawa 1956, s. 7, 9, 10, 12.
– A przeciech! bez nią to wszystko! bez nią! – przygadywała Sikorzyna., 3. Hanka wyrzuca ją z domu po śmierci Boryny. – Wynoś mi się zaraz z chałupy!
Jagna uniesła się z ławy i stanęły naprzeciw mierząc się ślepiami przez długą chwilę, jaże Hanka cofnęła się nieco od proga i powtórzyła przechrzypniętym głosem:
– Wynoś mi się w ten mig, a nie, to cię każę parobkowi wyrzucić… W ten mig! – dodała nieustępliwie., 4. Zostaje pobita i wygnana ze wsi. Zaś Jagusia w postronkach, na gnoju, zbita do krwi, w porwanym odzieniu, pohańbiona na wieki, skrzywdzona ponad człowiecze wyrozumienie i nieszczęsna ponad wszystko, leżała jakby już nie słysząc ni czując, co się dzieje dokoła, tylko żywe łzy nieustanną strugą ciekły po jej twarzy posiniaczonej, a niekiedy wzniesła się pierś niby w tym krzyku skamieniałym.
Źródło: Władysław Stanisław Reymont, Chłopi, oprac. F. Ziejka, Wrocław 1991, t.1: s. 144, 516-517; t.2: s. 444, 653.
Polecenie 3
Porównaj postawy bohaterów wobec cierpienia we fragmentach tekstów. Stwórz grafonotkę, w której wskażesz cechy wspólne i różne dla wszystkich tekstów.