Ilustracja przedstawia trierę. Jest to drewniany, wiosłowy okręt wojenny o 3 rzędach wioseł w każdej burcie. Galera ta posiadała dwa maszty: na środku pokładu okrętu umieszczony był maszt z jednym żaglem i podobnie na dziobie. 1. Wymiary i załoga. Długość: 36,80 m; szerokość kadłuba na linii wodnej: 3,65 m; zanurzenie: 1,2 m; wyporność całkowita: 42 tony. Załogę klasycznej triery stanowiło dwustu ludzi: 170 żeglarzy, w tym 62 siedziało w najwyższym rzędzie i po 54 w środkowym i najniższym. Trzy rzędy wioślarzy były wyróżniającą się cechą triery, inaczej zwanej trójrzędowcem. Do tego dochodziło 6 funkcyjnych (dowódca triery, sternik, bosman, funkcyjny na dziobie, cieśla i flecista), 10 marynarzy i 14 żołnierzy pokładowych. 2. Wioślarze Siedzieli w trzech rzędach w niesamowitym ścisku. Przestrzeń była słabo wentylowana, do tego wszędzie unosił się ostry zapach żywicy i owczego łoju służących do uszczelniania pokładu. Podczas uciążliwego wiosłowania zdarzało się, że wioślarze wymiotowali z przemęczenia, podczas walki mogli zostać zranieni, a byli bezbronni (zwłaszcza ci w najniższym rzędzie) w wypadku staranowania przez inny statek. Każdy z nich używał wioseł o 4,5 m długości, pozwalających na wiosłowanie obiema rękoma. 3. Żołnierze Na trierze służbę pełniło 10 hoplitów rekrutowanych spośród obywateli w pełnym uzbrojeniu, a także 4 najemnych łuczników. W przypadku Aten najczęściej byli to łucznicy scytyjscy (w samym mieście pełniący funkcje policyjne), którzy zasłużyli sobie na sławę świetnych strzelców. Obie formacje były wykorzystywane przy abordażu. 4. Taktyka Podstawowym elementem uzbrojenia każdej triery był taran, używany znacznie wcześniej (już od XI w. p.n.e.). Triery były okrętami szybkimi i zwrotnymi (dzięki wielkiej ilości wioślarzy). Mogły osiągać prędkość chwilową nawet 10 węzłów, choć zwykle poruszały się z prędkością około 3,5 węzła. Zwrotność ułatwiała trierom manewrowanie, a głównym sposobem pokonania przeciwnika było wbicie się taranem w jego bok. Stosowano również manewr polegający na połamaniu wioseł przeciwnika, aby unieruchomić statek i dokonać abordażu. Inną bronią był tzw. delfin: 40-80 kg kamień zawieszony na specjalnym wysięgniku, który zrzucano na wrogi statek z wysokości około 10 m. 5. Produkcja i koszty utrzymania Szacuje się, że budowa kadłuba triery w okresie wojen perskich zajmowało około 6 tys. roboczogodzin. Ateny miesięcznie mogły wodować 8 trier miesięcznie. Jedną trierę budowano zwykle w ciągu 3 miesięcy, wyjątkowy pośpiech pozwalał ten czas skrócić do miesiąca. Koszty zamykały się w 2 talentach srebra. Znacznie większe były koszty utrzymania. Miesięczny żołd załogi mógł wynieść nawet 1 talent.

Triery Możliwe odpowiedzi: 1. Nr 5, 2. Nr 6, 3. Nr 2, 4. Nr 3, 5. Nr 1, 6. Nr 7, 7. Nr 4 Nie-triery Możliwe odpowiedzi: 1. Nr 5, 2. Nr 6, 3. Nr 2, 4. Nr 3, 5. Nr 1, 6. Nr 7, 7. Nr 4