Ilustracja interaktywna. Ilustracja przedstawia flagę. Flaga składa się ze skośnie ułożonych pasów czerwonego, białego i czarnego. Elementy ilustracji interaktywnej: 1. Terytorialność W czasie II wojny światowej na Morzu Północnym, poza granicami brytyjskiego morza terytorialnego (ok. 6 mil od wybrzeży hrabstwa Suffolk), wybudowano – w celu obrony przed niemiecką marynarką wojenną – betonowe platformy Roughs Towers. Po wojnie platformy stały opuszczone aż do 1967 r., kiedy emerytowany major brytyjskiej armii Paddy Roy Bates zajął je i ustanowił się suwerennym monarchą tych platform. Nazwał je Sealandią.
Rok później dwoje mieszkańców Sealandii oskarżono przed brytyjskim sądem o posiadanie bez zezwolenia broni, czym naruszyć mieli Firearms Act z 1937 r. Wyrokujący w sprawie sędzia Chapman zauważył jednak, że postanowienia tego aktu prawnego obowiązują obywateli brytyjskich przebywających na terytorium brytyjskim albo na pokładzie brytyjskiego statku morskiego bądź powietrznego, i uznał, że brytyjskie sądy nie mają jurysdykcji w stosunku do oskarżonych na podstawie Firearms Act.
Mapa wschodniego wybrzeża Wielkiej Brytanii. Zaznaczono na niej jest Sealand. Wokół tego miejsca znajdują się obręcze różnej wielkości. 1 października 1987 r. Wielka Brytania poszerzyła swoje wody terytorialne z 3 do 12 mil morskich., 2. Polityczność Ryszard Kapuściński w swojej książce Jeszcze jeden dzień życia tak opisał sytuację w Luandzie, stolicy ogarniętej w 1975 r. wojną domową Angoli:
(…) Ludzie biegali zdenerwowani, spieszyli się, załatwiali tysiące spraw. Byle szybko wynieść się, uciec w porę, zanim pierwsza fala morowego powietrza wtargnie do miasta. Nie chcieli Angoli (…) Brakowało wody, bo stacja pomp znajdowała się na linii frontu i po każdej naprawie była znowu niszczona w czasie walk (…) Coraz więcej kupców zamykało swe sklepy (…) restauracje i kawiarnie były nieczynne, krzesła, stoliki i parasole walały się po chodnikach (…) W tym czasie ktoś przyniósł do hotelu wiadomość, że wyjechali wszyscy policjanci! Luanda, jedyne miasto na świecie, nie miało teraz policji (…) [A potem] wyjechali wszyscy strażacy! Już nikt nie ocali miasta przed pożarem (…) [A potem] wyjechali wszyscy śmieciarze! Z początku nikt nie zwróci na to uwagi, miasto było brudne i zapuszczone. [Ale z czasem] całe miasto zaczęło cuchnąć, kto wchodził z ulicy do hotelu, też przez długi czas cuchnął, a i inni rozmawiali z nim na odległość (…) Potem, kiedy wyjechali wszyscy piekarze, monterzy, listonosze i dozorcy, kamienne miasto straciło swoją rację istnienia, swój sens. Było jak suchy szkielet polerowany wiatrem, martwa kość wystająca z ziemi ku słońcu., 3. Przymusowość Gerard Depardieu Rosjaninem? Putin przyznał obywatelstwo aktorowi
„Prezydent Władimir Putin podpisał dekret o przyznaniu rosyjskiego obywatelstwa francuskiemu aktorowi Gerardowi Depardieu – poinformowała agencja ITAR–TASS.
Obrażony na Francję 63-letni gwiazdor kina, należący do najlepiej opłacanych aktorów w swoim kraju, oświadczył tuż przed Nowym Rokiem, że orzeczenie francuskiej Rady Konstytucyjnej, która uchyliła projekt ustawy nakazującej najbogatszym Francuzom płacenie 75–procentowego podatku, nie zmieni jego decyzji o wyjeździe z ojczyzny. Kilka tygodni temu Depardieu przeprowadził się do Belgii, aby uchronić się przed wysokimi podatkami, i jest od niedawna zameldowany w wiosce Nechin tuż przy granicy z Francją. W połowie grudnia Depardieu powiedział, że zamierza oddać paszport francuski i rozważa przyjęcie obywatelstwa belgijskiego.
20 grudnia Putin na swej wielkiej, dorocznej konferencji prasowej oświadczył, że jest gotów przyznać aktorowi rosyjski paszport, jeżeli ten wyrazi takie życzenie. – Mamy z nim bardzo dobre stosunki – zapewnił. Depardieu często bywa w Rosji na festiwalach filmowych i wielu innych imprezach z udziałem celebrytów.
Dzień po Putinie premier Dmitrij Miedwiediew zaprosił francuskiego gwiazdora do Rosji, zapewniając, że jej władze nie zamierzają zmieniać podatku dochodowego wynoszącego 13 proc.
»Le Monde« informował wówczas, że Depardieu rozpatruje możliwość przyjęcia obywatelstwa rosyjskiego, czarnogórskiego lub belgijskiego. Państwa, które aktor bierze pod uwagę to »Belgia, gdzie dopiero co zakupił nieruchomość, Czarnogóra, gdzie ma przyjaciół i powiązania biznesowe, i Rosja« – pisał francuski dziennik.
Francuski rząd ogłosił tymczasem, że nadal zamierza forsować wysoki podatek dla osób zarabiających ponad milion euro rocznie, podejmując działania dostosowujące projekt ustawy do konstytucji. Francuskie media oceniły, że przypadek Depardieu wpisuje się w »exodus« francuskich krezusów, wywołany nowymi obciążeniami podatkowymi wprowadzonymi przez socjalistyczny rząd Jean–Marca Ayrault”.
Źródło: newsweek.pl, 3.01.2013, 4. Suwerenność Wewnętrzna
Choć Polska była jednym z kluczowych uczestników koalicji antyhitlerowskiej i ofiarą napaści nazistowskich Niemiec, kiedy w czerwcu 1945 r. w San Francisco podpisano Kartę Narodów Zjednoczonych, zakładając organizację, której zadaniem jest utrzymywanie pokojowego ładu w powojennym świecie, Polski zabrakło wśród jej sygnatariuszy.
Powodem tego były narastające rozbieżności wśród mocarstw dotyczące uznania komunistycznych władz Polski, którym brakowało legitymizacji na podstawie wolnych wyborów. W czasie trwania konferencji nikt z jej uczestników nie miał wątpliwości co do tego, że Polska po II wojnie światowej będzie obecna na politycznej mapie świata i powinna być na konferencji reprezentowana. Świadczy o tym fakt, że już w październiku tego samego roku, kiedy przedstawiciele Polski w końcu podpisali Kartę, w uznaniu dla wkładu Polski w zwycięstwo nad faszyzmem nasze państwo zaliczono do grona członków pierwotnych organizacji, dopasowując odpowiednio brzmienie art. 3 Karty.
Problemem było raczej to, kto powinien Polskę podczas konferencji w San Francisco reprezentować. Zakończenie II wojny światowej oznaczało bowiem dla Polski początek okresu dwuwładzy, zakończonego dopiero 27 czerwca 1945 r., czyli dokładnie dzień po podpisaniu Karty w San Francisco. W dniu tym utworzono Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej. Mocarstwa zachodnie cofnęły poparcie dla legalnego rządu londyńskiego, uznając TRJN popierany przez Związek Sowiecki.

Zewnętrzna
Po uniezależnieniu się Indii i Bhutanu od Brytyjczyków państwa te w 1949 r. podpisały traktat o przyjaźni, na mocy którego Indie zobowiązały się prowadzić politykę obronną i zagraniczną Bhutanu oraz pomagać mu gospodarczo. Art. 2 tego traktatu stanowił „Rząd indyjski zobowiązuje się nie ingerować w wewnętrzne sprawy Bhutanu. Ze swojej strony Rząd Bhutanu wyraża zgodę na kierowanie się radą Rządu Indii w swych stosunkach zagranicznych”. Bhutan miał możliwość odrzucenia rad Indii, nie skorzystał z niej jednak ani razu aż do 1979 r., kiedy podczas konferencji Ruchu Państw Niezaangażowanych zagłosował inaczej niż Indie w kwestii umożliwienia udziału w konferencji kambodżańskiemu reżimowi Czerwonych Khmerów. Na mocy traktatu Indie kontrolowały również możliwość importu broni przez Bhutan.
Ta dobrowolna izolacja Bhutanu na arenie międzynarodowej zakończyła się w 1971 r., kiedy państwo to stało się członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych. Rozpoczął się proces stopniowego umacniania bhutańskiej niezależności od Indii i rozszerzania kontaktów międzynarodowych.
Traktat z 1949 r. przestał obowiązywać w 2007 r., kiedy zastąpiono go nowym układem o przyjaźni, niezawierającym podobnych zapisów ograniczających suwerenność Bhutanu.