Zdjęcie przedstawia wywieszoną na balkonie listę żądań Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. Są wywieszone na białych kartach. Na balkonie stoi kilka osób. W tle są drzewa. Dwadzieścia jeden postulatów z siedemnastego sierpnia tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego roku. Wśród nich są: akceptacja niezależnych od partii i pracodawców wolnych związków zawodowych wynikających z ratyfikowanych przez Polską Rzeczpospolitą Ludową Konwencji numer osiemdziesiąt siedem Międzynarodowej Organizacji Pracy, dotyczących wolności związków zawodowych. Po drugie, zagwarantowanie prawa do strajku oraz bezpieczeństwa strajkującym i osobom wspomagającym. Trzeci postulat to przestrzeganie zagwarantowanej w Konstytucji Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej wolności słowa, druku, publikacji, a tym samym nie represjonowanie niezależnych wydawnictw oraz udostępnienie środków masowego przekazu dla przedstawicieli wszystkich wyznań. Żądano przywrócenia do poprzednich praw ludzi zwolnionych z pracy po strajkach w tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym i tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym szóstym roku. A także studentów wydalonych z uczelni za przekonania. Zwolnienia, wszystkich więźniów politycznych. Zniesienia represji za przekonania. Kolejnym postulatem protestujących było podanie w środkach masowego przekazu informacji o utworzeniu Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego oraz publikacja jego żądań. Strajkujący wymagali podjęcia realnych działań mających na celu wyprowadzenie kraju z sytuacji kryzysowej. Miało to być osiągnięte poprzez podanie do publicznej wiadomości pełnej informacji o sytuacji społecznej i gospodarczej. Oraz umożliwienie wszystkim środowiskom i warstwom społecznym uczestniczenie w dyskusji nad programem reform. Postulowano wypłacenie wszystkim pracownikom biorącym udział w strajku wynagrodzenie za okres strajku oraz za urlop wypoczynkowy, z funduszu Centralnej Rady Związków Zawodowych. By zrekompensować wzrost cen żądano podniesienia uposażenia każdego pracownika o dwa tysiące złotych miesięcznie. Równolegle do wzrostu i spadku wartości pieniądza miał zostać zagwarantowany automatyczny wzrost płac. Kolejnym postulatem była realizacja pełnego zaopatrzenia rynku wewnętrznego w artykuły żywnościowe. Eksport miał tyczyć tylko nadwyżki. Żądano zniesienia cen komercyjnych oraz sprzedaży za dewizy w tak zwanym eksporcie wewnętrznym. Chciano wprowadzenia zasady doboru kadry kierowniczej na zasadach kwalifikacji. Nie, jak dotąd, przynależności partyjnej. Zniesienia przywilejów Milicji Obywatelskiej, Służby Bezpieczeństwa i aparatu partyjnego. Domagano się na przykład zrównania zasiłków rodzinnych. Kolejnym postulatem było wprowadzenie kartek na mięso i jego przetwory do czasu opanowania sytuacji rynkowej. Żądano obniżenia wieku emerytalnego dla kobiet do pięćdziesiątego piątego roku życia. Dla mężczyzn wiek ten miałby wynosić sześćdziesiąt lat. Jeśli kobieta przepracowała w Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej trzydzieści lat wówczas wiek nie miałby znaczenia. Mężczyźni musieliby przepracować trzydzieści pięć lat. Piętnastym postulatem było zrównanie rent i emerytur. Kolejnym poprawienie warunków pracy służby zdrowia dla pełnej opieki medycznej osób pracujących. Strajkujący żądali również odpowiedniej ilości miejsc w żłobkach i przedszkolach dla dzieci kobiet pracujących. Postulowano wprowadzenie płatnego urlopu macierzyńskiego przez okres trzech lat na wychowanie dziecka. Domagano się skrócenia czasu oczekiwania na mieszkania. Podniesienia diet z czterdziestu na sto złotych i dodatku za rozłąkę. Ostatnim postulatem było wprowadzenie wszystkich sobót wolnych od pracy. Pracownikom w ruchu ciągłym i systemie czterobrygadowym czas miał zostać zrekompensowany zwiększonym wymiarem urlopu wypoczynkowego albo innymi płatnymi dniami wolnymi od pracy.