Ilustracja interaktywna. Ilustracja składa się z czterech portretów. Pierwszy portret przedstawia Lwa Kamieniewa. Jest to dojrzały mężczyzna z krótkimi włosami, pociągłą twarzą, okrągłymi okularami oraz gęstymi wąsami i brodą. Ubrany jest w garnitur z krawatem. Drugi portret przedstawia Józefa Stalina. Jest to starszy mężczyzna z prostokątną twarzą, czapką z daszkiem i gęstymi wąsami. Ubrany jest w prosty mundur. Trzeci portret przedstawia Lwa Trockiego. Jest to mężczyzna o kanciastej twarzy z zaczesanymi do góry włosami, okrągłymi okularami oraz wąsami z bródką. Ubrany jest w garnitur z krawatem. Czwarty portret przedstawia Grigorija Zinowjewa. Jest to mężczyzna z prostym nosem, bujnymi, zaczesanymi do góry włosami, który patrzy w prawą stronę zdjęcia. Ubrany jest w garnitur z jasnym krawatem. Opisane elementy ilustracji interaktywnej. 1. Lew Kamieniew, właśc. Rozenfeld (1883–1936) – jeden z najbliższych współpracowników Lenina. Był synem żydowskiego maszynisty kolejowego. Studiował prawo, ale został wyrzucony ze studiów za udział w demonstracji studenckiej w 1902 r. Uczestniczył w rewolucji 1905 r. Po jej upadku wyjechał do Genewy, gdzie wspólnie z Leninem i Zinowjewem redagował pismo „Proletariusze”. Po powrocie do Rosji w 1914 r. został aresztowany i całą wojnę spędził na zesłaniu. Wolność odzyskał w 1917 r. po zwycięstwie rewolucji lutowej. Był zwolennikiem jednolitego rządu socjalistycznego w koalicji z eserami i mienszewikami i przeciwstawiał się koncepcji zbrojnego powstania, co było powodem jego sporów z innymi przywódcami bolszewickimi. Po zwycięstwie rewolucji październikowej krótko piastował stanowisko przewodniczącego Centralnego Komitetu Wykonawczego. W 1923 r. objął stanowisko wiceprzewodniczącego Rady Komisarzy Ludowych. W tym samym roku sprzymierzył się ze Stalinem i Zinowjewem przeciwko Trockiemu. 2. Józef Stalin, właśc. Josif Wissarionowicz Dżugaszwili (1878–1953), urodził się w Gori w Gruzji. Zanim związał się z ruchem socjalistycznym, przez kilka lat studiował w seminarium duchownym w Tbilisi. Na początku swojej działalności politycznej uczestniczył w tzw. akcjach ekspropriacyjnych, czyli zbrojnych napadach na banki i pociągi w celu zdobycia pieniędzy na działalność partii. Kilkakrotnie był skazywany, ale za każdym razem udawało mu się zbiec. Podczas rewolucji lutowej przebywał na zesłaniu, z którego wrócił w marcu i wspólnie z Kamieniewem objął redakcję „Prawdy”. Po przewrocie październikowym został ludowym komisarzem ds. narodowości. Podczas wojny domowej uczestniczył w działaniach m.in. pod Carycynem i Permem. W skład ścisłego kierownictwa partyjnego wszedł dopiero w roku 1919. W 1922 r. na osobiste polecenie Lenina został sekretarzem generalnym partii. Lenin szybko dostrzegł swoją pomyłkę i starał się ograniczyć jego rolę. Stalin jednak wykorzystał chorobę Lenina, by stopniowo izolować go od wpływu na bieżące wydarzenia polityczne, zwłaszcza na dalszy bieg swojej kariery. Po śmierci Lenina z pomocą Zinowjewa i Kamieniewa pokonał Trockiego, a po kilku latach doprowadził do skazania swoich dawnych sojuszników. 3. Lew Trocki, właśc. Bronstein (1879–1940), urodził się w żydowskiej rodzinie chłopskiej we wsi Janówka w guberni połtawskiej. Jego rodzice byli ateistami i nie posługiwali się jidysz. W 1897 r. wspólnie z kolegami założył w Odessie tajny Południoworosyjski Związek Robotniczy. Wkrótce jednak organizację wykryto, a Trocki został skazany na zesłanie. Podczas odbywania kary zetknął się m.in. z Feliksem Dzierżyńskim. Z zesłania zbiegł w 1902 r. – właśnie wtedy zmienił nazwisko i wyjechał do Londynu. W czasie rewolucji w 1905 r. przyjechał do Petersburga, gdzie wkrótce został aresztowany i skazany na dożywotnie zesłanie do kolonii karnej w Obdorsku, z której ponownie uciekł. Kolejne lata spędził na emigracji, podróżując po zachodniej Europie i Ameryce Północnej – w momencie wybuchu rewolucji lutowej przebywał w Nowym Jorku. Po powrocie do Rosji we wrześniu 1917 r. wstąpił do partii bolszewików i został wybrany na przewodniczącego Piotrogrodzkiej Rady Delegatów Robotniczych i Żołnierskich. Odegrał kluczową rolę w przeprowadzeniu zbrojnego przewrotu w październiku 1917 r. Po przejęciu władzy przez Radę Komisarzy Ludowych objął stanowisko komisarza spraw zagranicznych, a następnie komisarza spraw wojskowych i morskich. Jego głównym zadaniem było tworzenie Armii Czerwonej. Aktywność i zaangażowanie Trockiego przyczyniły się do zwycięstwa bolszewików w wojnie domowej. Jako gorący zwolennik Lenina po jego śmierci stał się najpoważniejszym przeciwnikiem Józefa Stalina. 4. Grigorij Zinowjew (1883–1936) urodził się na Ukrainie w rodzinie zamożnych żydowskich rolników. W wieku 18 lat wyemigrował do Szwajcarii, gdzie poznał Lenina i nawiązał z nim współpracę. Wspólnie z nim i Kamieniewem redagował pismo „Proletariusz”. Do Rosji na krótko wrócił w roku 1917. W czasie rewolucji początkowo miał wątpliwości co do taktyki Lenina, wkrótce jednak zaakceptował w pełni jego politykę – w tym stosowanie terroru. W 1919 r. został pierwszym szefem Komitetu Wykonawczego Kominternu (stanowisko to piastował do 1926 r.). Popierał Nową Politykę Ekonomiczną, ale traktował ją jako chwilowe ustępstwo. W 1922 r. razem z Kamieniewem poparł kandydaturę Stalina na stanowisko sekretarza generalnego partii, a gdy rozpoczęła się walka o władzę po śmierci Lenina, wspólnie we trzech wystąpili przeciwko Trockiemu.