Europejska karta socjalna Karta ta została uchwalona 18 października 1961 r. w Turynie, weszła w życie w 1965 r., a zmieniona została w 1996 r. Polska ratyfikowała Kartę 25 czerwca 1997 r.
Karta zawiera szereg podstawowych praw społecznych.

Zobowiązuje państwa strony jedynie do tego, by dążyły do stworzenia warunków służących wprowadzeniu kilku praw z dwóch kategorii.

1. Warunki zatrudnienia:
– prawo do pracy, niedyskryminowanie w zatrudnieniu, zakaz pracy przymusowej;
– prawo do zakładania związków zawodowych, organizowania się, do rokowań zbiorowych;
– prawo do równych warunków pracy i równego wynagradzania, w tym prawo kobiet i mężczyzn do równego wynagrodzenia za pracę o tej samej wartości;
– prawo do poradnictwa i szkolenia zawodowego;
– prawo do szkolenia zawodowego i rehabilitacji niepełnosprawnych oraz integracji w środowisku pracy;
– prawo do ochrony macierzyństwa, zdrowia i osób starszych;
– zakaz pracy dzieci mających mniej niż piętnaście lat oraz ochrona dzieci w wieku od piętnastu do osiemnastu lat.

2. Spójność społeczna:
– prawo do ochrony zdrowia, do zabezpieczenia społecznego oraz pomocy społecznej i medycznej;
– prawo do korzystania ze służb socjalnych;
– prawo dzieci i młodzieży do ochrony przez zagrożeniami fizycznymi i moralnymi;
– prawo rodzin do ochrony prawnej, społecznej i gospodarczej;
– prawo pracowników migrujących i ich rodzin do ochrony i pomocy.

Skargi na nieprzestrzeganie zapisów konwencji przez państwo-stronę mogą składać organizacje pracodawców, pracowników i inne organizacje pozarządowe do Komitetu Niezależnych Ekspertów, który po rozpatrzeniu przedkłada uwagi władzom Rady Europy.
Są one władne wydać państwom zalecenia dotyczące podnoszenia poziomu egzekwowania poszczególnych praw społecznych. Kontrola realizacji zaleceń i podjętych zobowiązań w ramach tych praw dokonywana jest na podstawie sprawozdań państw-stron tej konwencji.

Konwencja o ochronie osób w związku z elektronicznym przetwarzaniem danych o charakterze osobistym Uchwalona w 1981 r., weszła w życie w 1985 r. Zawarto w niej gwarancje praw jednostki w związku z przetwarzaniem elektronicznym zbiorów danych, w tym danych osobowych. Konwencja ta uznaje, że dane osobiste można rejestrować wyłącznie w ściśle określonych i legalnych celach. Nie należy ich przechowywać dłużej, niż byłoby to konieczne ze względu na cele, dla których je zebrano. Wprowadza zakaz gromadzenia danych dotyczących rasy, poglądów politycznych, religijnych, a także informacji o stanie zdrowia i życiu seksualnym (chyba że w państwie istnieją możliwości zabezpieczenia tych danych). Konwencja gwarantuje każdemu prawo do informacji o zbiorach elektronicznych wytworzonych na jego temat, do zapoznania się z nimi, wprowadzenia do nich koniecznych poprawek, a nawet żądania usunięcia zbędnych danych. Jeśli zaś instytucja dysponująca danymi łamie wymienione wyżej zakazy, jednostka ma prawo do odwołania się do instytucji stojącej na straży jej praw, jak również do sądu.

Europejska konwencja o zapobieganiu torturom i nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu albo karaniu Konwencja ta została uchwalona w Strasburgu 26 listopada 1987 r. Weszła w życie w 1989 r., zaś Polska podpisała ją w 1994 r. Do konwencji mogą przystąpić również kraje niebędące członkami Rady Europy.
Państwa będące stronami konwencji mają obowiązek umożliwić przedstawicielom powołanego przez nią Europejskiego Komitetu Zapobiegania Torturom wstęp na swoje terytorium i wizytacje w miejscach, gdzie zachodzi podejrzenie stosowania tortur, m.in. zakładów penitencjarnych, aresztów, szpitali psychiatrycznych. Celem inspekcji jest zbadanie, jak traktowane są osoby przebywające w tych placówkach i jakie panują tam warunki. Komitet może wydać oświadczenie publiczne, jeśli władze państwa, w którym stwierdzono nieprzestrzeganie ratyfikowanej konwencji, odmówią wykonania zaleceń zapisanych w sprawozdaniu z wizytacji.

Europejska konwencja ramowa o ochronie mniejszości narodowych z 1995 r. Weszła w życie i obowiązuje od 1 kwietnia 2001 r., zaś Polska podpisała ją w 1995 r. Konwencja ta stanowi pierwsze powszechne międzynarodowe prawo dotyczące mniejszości narodowych. Każdy kraj należący do Rady Europy musi ją ratyfikować; do konwencji mogą przystąpić również kraje nienależące do tej organizacji.
Konwencja nie tworzy praw osobistych dla jednostek, lecz ma charakter przede wszystkim programowy i pozostawia państwom-stronom decyzję o zakresie i sposobie funkcjonowania zawartych w niej praw. Uznaje jednak, że ochrona mniejszości narodowych jest integralną częścią międzynarodowej ochrony praw człowieka.

Zaleca, aby państwa nie dyskryminowały członków mniejszości narodowych i traktowały ich równo wobec prawa, zapewniając im równą ochronę prawną, a także:
– dostęp do środków masowego przekazu;
– prawo do zachowania tożsamości, kultury, języka w życiu prywatnym i publicznym;
– prawa ich członków do wolność myśli, sumienia, zgromadzeń.

Równocześnie zobowiązuje państwa do:
– zakazu dyskryminacji;
– uznania prawa do używania własnego nazwiska i imienia;
– używania oznakowania nazw miejscowości i ulic również w języku mniejszości;
– podejmowania działań edukacyjnych służących rozwojowi języków mniejszości;
– zapewnienia osobom należącym do mniejszości narodowych możliwości udziału w życiu kulturalnym,
– społecznym, gospodarczym i publicznym;
– zagwarantowania osobom należącym do mniejszości narodowych możliwość zakładania własnych organizacji i ich prawa do utrzymywania kontaktów poza granicami kraju.
Państwa-strony mają przedstawiać okresowo i na żądanie Komitetu Ministrów Rady Europy informację o działaniach podjętych w celu realizacji przyjętych zobowiązań.

Europejska karta języków regionalnych i mniejszościowych
Kilka lat wcześniej, w 1992 r., Rada Europy przyjęła Europejską kartę języków regionalnych i mniejszościowych, która ma na celu ochronę języków zanikających i promocję ich stosowania w sądownictwie, administracji publicznej, mediach i w nauczaniu.

Konwencja o ochronie praw człowieka i godności istoty ludzkiej w dziedzinie zastosowania biologii i medycyny,
tzw. Konwencja Rady Europy o prawach człowieka i biomedycynie, została przyjęta w 1997 r. i weszła w życie w 1999 r., tworzy pierwsze międzynarodowe standardy w tej dziedzinie.