Ilustracja interaktywna przedstawia schemat blokowy. Główny blok to hasło Środki wyrazu artystycznego. Od tego hasło odchodzi pięć ramion do bloków: Środki fonetyczne (podpunkty: 1. rym, 2. aliteracja, 3. rytm). Środki leksykalne (podpunkty: 4. homonim, 5. makaronizm, 6. synonim). Środki składniowe (podpunkty: 7. powtórzenie, 8. apostrofa, 9. anafora, 10. epifora, 11. inwersja). Środki słowotwórcze (podpunkty: 12. złożenie, 13. zgrubienie, 14. neologizm). Figury stylistyczne (podpunkty: 15. personifikacja, 16. hiperbola, 17. animizacja, 18. porównanie). Opis punktów znajdujących się na schemacie: 1. rym wyodrębnia, wiąże wyrazy o określonym brzmieniu, podkreśla warstwę semantyczną (znaczeniową) tekstu, wspiera znaczenie wypowiedzi lirycznej, tworzy rytm utworu, pełni funkcję wierszotwórczą, instrumentacyjną i stylistyczną, podkreśla nastrój i dynamikę wiersza, jak również kompozycyjną odrębność danej strofy; rym przez wielu poetów jest wykorzystywany dla podkreślenia wyrazów ważnych w utworze lub wymowy tekstu, może być zewnętrzny i wewnętrzny (np. „piękność – świeżość”, Oda IV 13 – rym wewnętrzny), 2. aliteracja powoduje uwydatnienie gry słów w wierszu i jego budowy, wzmacnia ekspresję; ilość i zestawienia głosek, sylab powodują podkreślenie walorów języka, wskazują nowe znaczenia; instrumentalizują wypowiedź; może mieć charakter dźwiękonaśladowczy (np. „Siwizna śniegiem bieli twą skroń" – nagromadzenie głosek s i ś), 3. rytm powtarzalność stałej liczby sylab, rozłożenie sylab akcentowanych w wersie, układ rymów, średniówka, występowanie refrenu są cechami rytmizującym tekst, dzięki nim utwór zyskuje tempo, staje się uporządkowany lub żywy i dynamiczny, 4. homonim zwraca uwagę na znaczenie wyrazu i pomaga budować nowe sensy poszczególnych zwrotów, może służyć językowej zabawie (np. wykorzystanie różnych znaczeń słowa: zamek), 5. makaronizm potęguje obrazowość tekstu, może być źródłem komizmu lub elementem zabawy językowej, 6. synonim zwraca uwagę czytelnika na opisywane zjawisko, może stanowić element zabawy językowej, 7. powtórzenie może występować w obrębie wersu, zwrotki lub całego wiersza, służy uwydatnieniu znaczenia wyrazów lub zdań, rodzajem powtórzenia jest: anafora, epifora, aliteracja, refren (np. "gdzież ta piękność, gdzież ta świeżość cery" w Odzie IV 13 powtórzenie jest składnikiem zdania retorycznego, podkreśla bezpowrotność utraty urody kobiecej), 8. apostrofa nadaje tekstowi podniosły charakter, podkreśla emocje podmiotu lirycznego, ma na celu wywarcie silnego wrażenia na czytelniku (np. „Liko, moja Liko”, Oda IV 13 – uwydatnienie emocjonalnego stosunku podmiotu do adresatki), 9. anafora nadaje tekstowi podniosły charakter, podkreśla emocje podmiotu lirycznego, ma na celu wywarcie silnego wrażenia na czytelniku (np. „Liko, moja Liko”, Oda IV 13 – uwydatnienie emocjonalnego stosunku podmiotu do adresatki), 10. epifora rytmizuje tekst, służy podkreśleniu znaczenia wyrazów i związków zachodzących pomiędzy nimi, zwiększeniu ekspresji, może nadawać groteskowy lub komiczny charakter tekstu, jak również może być elementem zabawy językowej, 11. inwersja inaczej szyk przestawny, odstępstwo od zwykłego szyku wyrazów w zdaniu; zwraca uwagę czytelnika, służy do wartościowania elementów zdania (np. „Nie, moja droga, ani z Kos purpury,/ Ani jasne klejnoty, których blask się iści,/ Lat ci nie wrócą”, Oda IV 13 – podkreślenie najistotniejszych elementów wypowiedzi, wskazujących na niemożność odwrócenia zmian związanych z upływem czasu, poprzez wysunięcie ich na początek, tuż po apostrofie), 12. złożenie pozwala na budowanie neologizmów, dzięki nietypowemu zestawianiu wyrazów, powoduje tworzenie nowych znaczeń, 13. zgrubienie oddaje emocje podmiotu lirycznego względem opisywanego zjawiska, przedmiotu lub osoby, może być elementem hiperboli, groteski bądź zabawy językowej, 14. neologizm nowo powstały w danym języku wyraz, zwrot lub też jego nowe znaczenie, utworzony zgodnie z systemem językowym; pełni funkcję stylotwórczą, eksponuje twórczy zamysł autora, u czytelnika wyzwala emocje i wyobrażenia, wydobywa nowe znaczenia, może być elementem zabawy językowej, 15. personifikacja służy do wartościowania opisywanych elementów, oddaje emocje podmiotu lirycznego, uplastycznia opis (np. „Miłość jest nielitosna”, Oda IV 13 – przypisanie cech ludzkich miłości), 16. hiperbola polega na opisywaniu jakiejś rzeczy lub zjawiska w sposób wyolbrzymiony, przerysowany, służy wywołaniu nastroju, emocji, powoduje zwiększenie jego znaczenia lub nadanie odpowiedniego wydźwięku; to również ważny element groteski (np. „chcesz [...]/ Używać, szaleć, tańczyć i pić”, Oda IV 13 – kumulacja pragnień bohaterki wiersza, hiperbola jest tu również elementem ironii, gdyż czynności te już są dla niej nieosiągalne), 17. animizacja dynamizuje opis, wpływa na atrakcyjność tekstu, wzbogaca obrazowość przekazu (np. „Sen zaś rad wśród cienia/ Na smugach drzemie albo gościć raczy/ U skromnej strzechy gdzieś wieśniaczej”, „Precz, motłoch ciemny! Cóż mnie on obchodzi?” – uplastycznia obraz), 18. porównanie polega na zestawieniu jakiegoś zjawiska lub elementu z innym podobnym za pomocą słów: jak, jakby, niby, niczym; służy podkreśleniu opisywanej cechy, zwraca na nią uwagę, uplastycznia obraz poetycki (np. „jak na rozhukane / Wichurą morskie wały / Poglądać na cię będzie on zdumiały. Oda I 5)