Połącz nazwę typu kompozycji, czyli układu wszystkich elementów tworzących dzieło, z jej definicją. otwarta Możliwe odpowiedzi: 1. elementy lub linia biegnąca skośnie, 2. uporządkowany układ, np. bohaterów w scenie wg ich rangi, ważności itp., 3. przewaga elementów, linii pionowych, 4. układ powtarzających się linii, kształtów, barw lub tonów, 5. rozmieszczenie elementów i ich zróżnicowane akcentowanie (np. mocnym punktowym światłem), tak, aby wzrok osoby oglądającej obraz podążał wg założeń malarza, 6. dominują elementy/linie pionowe i poziome, brak ukośnych (ponieważ wszelkie odchylenia od pionu są postrzegane przez oko ludzkie, jako ruch); taki układ elementów daje wrażenie spokoju i równowagi, 7. rozkład elementów w obrazie wzdłuż jednej poziomej linii, 8. wszystkie elementy mieszczą się na obrazie, oglądający nie odnosi wrażenia jakoby kompozycja miała ciąg dalszy poza jej granicami, 9. zrównoważony układ form, mas i płaszczyzn barwnych po obu stronach osi symetrii w dziele, 10. przewaga elementów ukośnych, które w plastyce postrzegane są jako ruchome, 11. ramy kompozycji przecinają obiekty w ten sposób, że dostrzegamy tylko ich fragmenty, co sprawia wrażenie, że istnieje ich kontynuacja poza samą kompozycją, 12. kierująca/skupiająca wzrok oglądającego w centralnej części obrazu zamknięta Możliwe odpowiedzi: 1. elementy lub linia biegnąca skośnie, 2. uporządkowany układ, np. bohaterów w scenie wg ich rangi, ważności itp., 3. przewaga elementów, linii pionowych, 4. układ powtarzających się linii, kształtów, barw lub tonów, 5. rozmieszczenie elementów i ich zróżnicowane akcentowanie (np. mocnym punktowym światłem), tak, aby wzrok osoby oglądającej obraz podążał wg założeń malarza, 6. dominują elementy/linie pionowe i poziome, brak ukośnych (ponieważ wszelkie odchylenia od pionu są postrzegane przez oko ludzkie, jako ruch); taki układ elementów daje wrażenie spokoju i równowagi, 7. rozkład elementów w obrazie wzdłuż jednej poziomej linii, 8. wszystkie elementy mieszczą się na obrazie, oglądający nie odnosi wrażenia jakoby kompozycja miała ciąg dalszy poza jej granicami, 9. zrównoważony układ form, mas i płaszczyzn barwnych po obu stronach osi symetrii w dziele, 10. przewaga elementów ukośnych, które w plastyce postrzegane są jako ruchome, 11. ramy kompozycji przecinają obiekty w ten sposób, że dostrzegamy tylko ich fragmenty, co sprawia wrażenie, że istnieje ich kontynuacja poza samą kompozycją, 12. kierująca/skupiająca wzrok oglądającego w centralnej części obrazu statyczna Możliwe odpowiedzi: 1. elementy lub linia biegnąca skośnie, 2. uporządkowany układ, np. bohaterów w scenie wg ich rangi, ważności itp., 3. przewaga elementów, linii pionowych, 4. układ powtarzających się linii, kształtów, barw lub tonów, 5. rozmieszczenie elementów i ich zróżnicowane akcentowanie (np. mocnym punktowym światłem), tak, aby wzrok osoby oglądającej obraz podążał wg założeń malarza, 6. dominują elementy/linie pionowe i poziome, brak ukośnych (ponieważ wszelkie odchylenia od pionu są postrzegane przez oko ludzkie, jako ruch); taki układ elementów daje wrażenie spokoju i równowagi, 7. rozkład elementów w obrazie wzdłuż jednej poziomej linii, 8. wszystkie elementy mieszczą się na obrazie, oglądający nie odnosi wrażenia jakoby kompozycja miała ciąg dalszy poza jej granicami, 9. zrównoważony układ form, mas i płaszczyzn barwnych po obu stronach osi symetrii w dziele, 10. przewaga elementów ukośnych, które w plastyce postrzegane są jako ruchome, 11. ramy kompozycji przecinają obiekty w ten sposób, że dostrzegamy tylko ich fragmenty, co sprawia wrażenie, że istnieje ich kontynuacja poza samą kompozycją, 12. kierująca/skupiająca wzrok oglądającego w centralnej części obrazu dynamiczna Możliwe odpowiedzi: 1. elementy lub linia biegnąca skośnie, 2. uporządkowany układ, np. bohaterów w scenie wg ich rangi, ważności itp., 3. przewaga elementów, linii pionowych, 4. układ powtarzających się linii, kształtów, barw lub tonów, 5. rozmieszczenie elementów i ich zróżnicowane akcentowanie (np. mocnym punktowym światłem), tak, aby wzrok osoby oglądającej obraz podążał wg założeń malarza, 6. dominują elementy/linie pionowe i poziome, brak ukośnych (ponieważ wszelkie odchylenia od pionu są postrzegane przez oko ludzkie, jako ruch); taki układ elementów daje wrażenie spokoju i równowagi, 7. rozkład elementów w obrazie wzdłuż jednej poziomej linii, 8. wszystkie elementy mieszczą się na obrazie, oglądający nie odnosi wrażenia jakoby kompozycja miała ciąg dalszy poza jej granicami, 9. zrównoważony układ form, mas i płaszczyzn barwnych po obu stronach osi symetrii w dziele, 10. przewaga elementów ukośnych, które w plastyce postrzegane są jako ruchome, 11. ramy kompozycji przecinają obiekty w ten sposób, że dostrzegamy tylko ich fragmenty, co sprawia wrażenie, że istnieje ich kontynuacja poza samą kompozycją, 12. kierująca/skupiająca wzrok oglądającego w centralnej części obrazu diagonalna Możliwe odpowiedzi: 1. elementy lub linia biegnąca skośnie, 2. uporządkowany układ, np. bohaterów w scenie wg ich rangi, ważności itp., 3. przewaga elementów, linii pionowych, 4. układ powtarzających się linii, kształtów, barw lub tonów, 5. rozmieszczenie elementów i ich zróżnicowane akcentowanie (np. mocnym punktowym światłem), tak, aby wzrok osoby oglądającej obraz podążał wg założeń malarza, 6. dominują elementy/linie pionowe i poziome, brak ukośnych (ponieważ wszelkie odchylenia od pionu są postrzegane przez oko ludzkie, jako ruch); taki układ elementów daje wrażenie spokoju i równowagi, 7. rozkład elementów w obrazie wzdłuż jednej poziomej linii, 8. wszystkie elementy mieszczą się na obrazie, oglądający nie odnosi wrażenia jakoby kompozycja miała ciąg dalszy poza jej granicami, 9. zrównoważony układ form, mas i płaszczyzn barwnych po obu stronach osi symetrii w dziele, 10. przewaga elementów ukośnych, które w plastyce postrzegane są jako ruchome, 11. ramy kompozycji przecinają obiekty w ten sposób, że dostrzegamy tylko ich fragmenty, co sprawia wrażenie, że istnieje ich kontynuacja poza samą kompozycją, 12. kierująca/skupiająca wzrok oglądającego w centralnej części obrazu horyzontalna Możliwe odpowiedzi: 1. elementy lub linia biegnąca skośnie, 2. uporządkowany układ, np. bohaterów w scenie wg ich rangi, ważności itp., 3. przewaga elementów, linii pionowych, 4. układ powtarzających się linii, kształtów, barw lub tonów, 5. rozmieszczenie elementów i ich zróżnicowane akcentowanie (np. mocnym punktowym światłem), tak, aby wzrok osoby oglądającej obraz podążał wg założeń malarza, 6. dominują elementy/linie pionowe i poziome, brak ukośnych (ponieważ wszelkie odchylenia od pionu są postrzegane przez oko ludzkie, jako ruch); taki układ elementów daje wrażenie spokoju i równowagi, 7. rozkład elementów w obrazie wzdłuż jednej poziomej linii, 8. wszystkie elementy mieszczą się na obrazie, oglądający nie odnosi wrażenia jakoby kompozycja miała ciąg dalszy poza jej granicami, 9. zrównoważony układ form, mas i płaszczyzn barwnych po obu stronach osi symetrii w dziele, 10. przewaga elementów ukośnych, które w plastyce postrzegane są jako ruchome, 11. ramy kompozycji przecinają obiekty w ten sposób, że dostrzegamy tylko ich fragmenty, co sprawia wrażenie, że istnieje ich kontynuacja poza samą kompozycją, 12. kierująca/skupiająca wzrok oglądającego w centralnej części obrazu wertykalna Możliwe odpowiedzi: 1. elementy lub linia biegnąca skośnie, 2. uporządkowany układ, np. bohaterów w scenie wg ich rangi, ważności itp., 3. przewaga elementów, linii pionowych, 4. układ powtarzających się linii, kształtów, barw lub tonów, 5. rozmieszczenie elementów i ich zróżnicowane akcentowanie (np. mocnym punktowym światłem), tak, aby wzrok osoby oglądającej obraz podążał wg założeń malarza, 6. dominują elementy/linie pionowe i poziome, brak ukośnych (ponieważ wszelkie odchylenia od pionu są postrzegane przez oko ludzkie, jako ruch); taki układ elementów daje wrażenie spokoju i równowagi, 7. rozkład elementów w obrazie wzdłuż jednej poziomej linii, 8. wszystkie elementy mieszczą się na obrazie, oglądający nie odnosi wrażenia jakoby kompozycja miała ciąg dalszy poza jej granicami, 9. zrównoważony układ form, mas i płaszczyzn barwnych po obu stronach osi symetrii w dziele, 10. przewaga elementów ukośnych, które w plastyce postrzegane są jako ruchome, 11. ramy kompozycji przecinają obiekty w ten sposób, że dostrzegamy tylko ich fragmenty, co sprawia wrażenie, że istnieje ich kontynuacja poza samą kompozycją, 12. kierująca/skupiająca wzrok oglądającego w centralnej części obrazu centralna Możliwe odpowiedzi: 1. elementy lub linia biegnąca skośnie, 2. uporządkowany układ, np. bohaterów w scenie wg ich rangi, ważności itp., 3. przewaga elementów, linii pionowych, 4. układ powtarzających się linii, kształtów, barw lub tonów, 5. rozmieszczenie elementów i ich zróżnicowane akcentowanie (np. mocnym punktowym światłem), tak, aby wzrok osoby oglądającej obraz podążał wg założeń malarza, 6. dominują elementy/linie pionowe i poziome, brak ukośnych (ponieważ wszelkie odchylenia od pionu są postrzegane przez oko ludzkie, jako ruch); taki układ elementów daje wrażenie spokoju i równowagi, 7. rozkład elementów w obrazie wzdłuż jednej poziomej linii, 8. wszystkie elementy mieszczą się na obrazie, oglądający nie odnosi wrażenia jakoby kompozycja miała ciąg dalszy poza jej granicami, 9. zrównoważony układ form, mas i płaszczyzn barwnych po obu stronach osi symetrii w dziele, 10. przewaga elementów ukośnych, które w plastyce postrzegane są jako ruchome, 11. ramy kompozycji przecinają obiekty w ten sposób, że dostrzegamy tylko ich fragmenty, co sprawia wrażenie, że istnieje ich kontynuacja poza samą kompozycją, 12. kierująca/skupiająca wzrok oglądającego w centralnej części obrazu hieratyczna Możliwe odpowiedzi: 1. elementy lub linia biegnąca skośnie, 2. uporządkowany układ, np. bohaterów w scenie wg ich rangi, ważności itp., 3. przewaga elementów, linii pionowych, 4. układ powtarzających się linii, kształtów, barw lub tonów, 5. rozmieszczenie elementów i ich zróżnicowane akcentowanie (np. mocnym punktowym światłem), tak, aby wzrok osoby oglądającej obraz podążał wg założeń malarza, 6. dominują elementy/linie pionowe i poziome, brak ukośnych (ponieważ wszelkie odchylenia od pionu są postrzegane przez oko ludzkie, jako ruch); taki układ elementów daje wrażenie spokoju i równowagi, 7. rozkład elementów w obrazie wzdłuż jednej poziomej linii, 8. wszystkie elementy mieszczą się na obrazie, oglądający nie odnosi wrażenia jakoby kompozycja miała ciąg dalszy poza jej granicami, 9. zrównoważony układ form, mas i płaszczyzn barwnych po obu stronach osi symetrii w dziele, 10. przewaga elementów ukośnych, które w plastyce postrzegane są jako ruchome, 11. ramy kompozycji przecinają obiekty w ten sposób, że dostrzegamy tylko ich fragmenty, co sprawia wrażenie, że istnieje ich kontynuacja poza samą kompozycją, 12. kierująca/skupiająca wzrok oglądającego w centralnej części obrazu intencjonalna Możliwe odpowiedzi: 1. elementy lub linia biegnąca skośnie, 2. uporządkowany układ, np. bohaterów w scenie wg ich rangi, ważności itp., 3. przewaga elementów, linii pionowych, 4. układ powtarzających się linii, kształtów, barw lub tonów, 5. rozmieszczenie elementów i ich zróżnicowane akcentowanie (np. mocnym punktowym światłem), tak, aby wzrok osoby oglądającej obraz podążał wg założeń malarza, 6. dominują elementy/linie pionowe i poziome, brak ukośnych (ponieważ wszelkie odchylenia od pionu są postrzegane przez oko ludzkie, jako ruch); taki układ elementów daje wrażenie spokoju i równowagi, 7. rozkład elementów w obrazie wzdłuż jednej poziomej linii, 8. wszystkie elementy mieszczą się na obrazie, oglądający nie odnosi wrażenia jakoby kompozycja miała ciąg dalszy poza jej granicami, 9. zrównoważony układ form, mas i płaszczyzn barwnych po obu stronach osi symetrii w dziele, 10. przewaga elementów ukośnych, które w plastyce postrzegane są jako ruchome, 11. ramy kompozycji przecinają obiekty w ten sposób, że dostrzegamy tylko ich fragmenty, co sprawia wrażenie, że istnieje ich kontynuacja poza samą kompozycją, 12. kierująca/skupiająca wzrok oglądającego w centralnej części obrazu rytmiczna Możliwe odpowiedzi: 1. elementy lub linia biegnąca skośnie, 2. uporządkowany układ, np. bohaterów w scenie wg ich rangi, ważności itp., 3. przewaga elementów, linii pionowych, 4. układ powtarzających się linii, kształtów, barw lub tonów, 5. rozmieszczenie elementów i ich zróżnicowane akcentowanie (np. mocnym punktowym światłem), tak, aby wzrok osoby oglądającej obraz podążał wg założeń malarza, 6. dominują elementy/linie pionowe i poziome, brak ukośnych (ponieważ wszelkie odchylenia od pionu są postrzegane przez oko ludzkie, jako ruch); taki układ elementów daje wrażenie spokoju i równowagi, 7. rozkład elementów w obrazie wzdłuż jednej poziomej linii, 8. wszystkie elementy mieszczą się na obrazie, oglądający nie odnosi wrażenia jakoby kompozycja miała ciąg dalszy poza jej granicami, 9. zrównoważony układ form, mas i płaszczyzn barwnych po obu stronach osi symetrii w dziele, 10. przewaga elementów ukośnych, które w plastyce postrzegane są jako ruchome, 11. ramy kompozycji przecinają obiekty w ten sposób, że dostrzegamy tylko ich fragmenty, co sprawia wrażenie, że istnieje ich kontynuacja poza samą kompozycją, 12. kierująca/skupiająca wzrok oglądającego w centralnej części obrazu symetryczna Możliwe odpowiedzi: 1. elementy lub linia biegnąca skośnie, 2. uporządkowany układ, np. bohaterów w scenie wg ich rangi, ważności itp., 3. przewaga elementów, linii pionowych, 4. układ powtarzających się linii, kształtów, barw lub tonów, 5. rozmieszczenie elementów i ich zróżnicowane akcentowanie (np. mocnym punktowym światłem), tak, aby wzrok osoby oglądającej obraz podążał wg założeń malarza, 6. dominują elementy/linie pionowe i poziome, brak ukośnych (ponieważ wszelkie odchylenia od pionu są postrzegane przez oko ludzkie, jako ruch); taki układ elementów daje wrażenie spokoju i równowagi, 7. rozkład elementów w obrazie wzdłuż jednej poziomej linii, 8. wszystkie elementy mieszczą się na obrazie, oglądający nie odnosi wrażenia jakoby kompozycja miała ciąg dalszy poza jej granicami, 9. zrównoważony układ form, mas i płaszczyzn barwnych po obu stronach osi symetrii w dziele, 10. przewaga elementów ukośnych, które w plastyce postrzegane są jako ruchome, 11. ramy kompozycji przecinają obiekty w ten sposób, że dostrzegamy tylko ich fragmenty, co sprawia wrażenie, że istnieje ich kontynuacja poza samą kompozycją, 12. kierująca/skupiająca wzrok oglądającego w centralnej części obrazu

Połącz nazwy typów perspektyw malarskich z ich definicjami. Perspektywa linearna (zbieżna, geometryczna, wykreślna) Możliwe odpowiedzi: 1. właściwa dla ikon i malarstwa średniowiecznego, polega na odwróceniu zasad perspektywy zbieżnej – wykreślone wielkości zmniejszają się na pierwszym planie, tak więc ewentualnego zbiegu linii prostopadłych należy szukać przed obrazem; wielkość postaci jest uzależniona od ich znaczenia, zgodnie z obowiązującym ówcześnie światopoglądem (np. postaci świętych są większe niż sylwetki „zwykłych ludzi”), 2. wykorzystanie zjawiska optycznego, w którym złudzenie głębi jest wywołane przez różne kolory jednakowo oddalone od obserwatora, np. błękit cofa się, natomiast czerwień lub żółć wydaje się występować ku przodowi, 3. złudzenie przestrzenności zostaje osiągnięte poprzez zmianę intensywności i „temperatury” koloru; wykorzystywano tutaj obserwacje, z których wynikało, że masy powietrza różnie zabarwiają (w zależności od usytuowania w przestrzeni i względem światła) elementy pejzażu, z dużej odległości przedmioty nie tylko maleją, ale zmieniają także kolor, wraz ze zwiększaniem się odległości tony i barwy bledną i stają się jaśniejsze, bardziej niebieskawe, a kształty przedmiotów są mniej wyraźne, jakby zamglone. Za wynalazcę tej perspektywy uważa się Leonarda da Vinci, 4. oparta na zasadzie pozornego zmniejszania się przedmiotów w miarę ich oddalania się od oka oraz pozornej zbieżności ku horyzontowi wszelkich linii biegnących w głąb oka. Powstały w ten sposób obraz wyróżnia się następującymi cechami: wszystkie linie równoległe do płaszczyzny obrazu pozostają równoległe wobec siebie i w obrazie, wszystkie linie prostopadłe do płaszczyzny obrazu przecinają się w „punkcie zbiegu” wyznaczonym przez prostopadłą poprowadzoną od oka do płaszczyzny obrazu, wszystkie przedmioty ulegają pomniejszeniu zgodnie z oddalaniem się ich oka od obserwatora; linia pozioma przeprowadzona przez punkt widzenia nazywa się horyzontem i stanowi tzw. miejsce geometryczne punktów zbiegu stanowiącej „podstawę” przestrzeni przedstawianej, a więc płaszczyzny ustawionej prostopadle do płaszczyzny obrazu. W zależności od położenia oka względem płaszczyzny obrazu wyróżnia się: perspektywę z lotu ptaka, żabią, boczną i ukośną Perspektywa odwrócona Możliwe odpowiedzi: 1. właściwa dla ikon i malarstwa średniowiecznego, polega na odwróceniu zasad perspektywy zbieżnej – wykreślone wielkości zmniejszają się na pierwszym planie, tak więc ewentualnego zbiegu linii prostopadłych należy szukać przed obrazem; wielkość postaci jest uzależniona od ich znaczenia, zgodnie z obowiązującym ówcześnie światopoglądem (np. postaci świętych są większe niż sylwetki „zwykłych ludzi”), 2. wykorzystanie zjawiska optycznego, w którym złudzenie głębi jest wywołane przez różne kolory jednakowo oddalone od obserwatora, np. błękit cofa się, natomiast czerwień lub żółć wydaje się występować ku przodowi, 3. złudzenie przestrzenności zostaje osiągnięte poprzez zmianę intensywności i „temperatury” koloru; wykorzystywano tutaj obserwacje, z których wynikało, że masy powietrza różnie zabarwiają (w zależności od usytuowania w przestrzeni i względem światła) elementy pejzażu, z dużej odległości przedmioty nie tylko maleją, ale zmieniają także kolor, wraz ze zwiększaniem się odległości tony i barwy bledną i stają się jaśniejsze, bardziej niebieskawe, a kształty przedmiotów są mniej wyraźne, jakby zamglone. Za wynalazcę tej perspektywy uważa się Leonarda da Vinci, 4. oparta na zasadzie pozornego zmniejszania się przedmiotów w miarę ich oddalania się od oka oraz pozornej zbieżności ku horyzontowi wszelkich linii biegnących w głąb oka. Powstały w ten sposób obraz wyróżnia się następującymi cechami: wszystkie linie równoległe do płaszczyzny obrazu pozostają równoległe wobec siebie i w obrazie, wszystkie linie prostopadłe do płaszczyzny obrazu przecinają się w „punkcie zbiegu” wyznaczonym przez prostopadłą poprowadzoną od oka do płaszczyzny obrazu, wszystkie przedmioty ulegają pomniejszeniu zgodnie z oddalaniem się ich oka od obserwatora; linia pozioma przeprowadzona przez punkt widzenia nazywa się horyzontem i stanowi tzw. miejsce geometryczne punktów zbiegu stanowiącej „podstawę” przestrzeni przedstawianej, a więc płaszczyzny ustawionej prostopadle do płaszczyzny obrazu. W zależności od położenia oka względem płaszczyzny obrazu wyróżnia się: perspektywę z lotu ptaka, żabią, boczną i ukośną Perspektywa powietrzna Możliwe odpowiedzi: 1. właściwa dla ikon i malarstwa średniowiecznego, polega na odwróceniu zasad perspektywy zbieżnej – wykreślone wielkości zmniejszają się na pierwszym planie, tak więc ewentualnego zbiegu linii prostopadłych należy szukać przed obrazem; wielkość postaci jest uzależniona od ich znaczenia, zgodnie z obowiązującym ówcześnie światopoglądem (np. postaci świętych są większe niż sylwetki „zwykłych ludzi”), 2. wykorzystanie zjawiska optycznego, w którym złudzenie głębi jest wywołane przez różne kolory jednakowo oddalone od obserwatora, np. błękit cofa się, natomiast czerwień lub żółć wydaje się występować ku przodowi, 3. złudzenie przestrzenności zostaje osiągnięte poprzez zmianę intensywności i „temperatury” koloru; wykorzystywano tutaj obserwacje, z których wynikało, że masy powietrza różnie zabarwiają (w zależności od usytuowania w przestrzeni i względem światła) elementy pejzażu, z dużej odległości przedmioty nie tylko maleją, ale zmieniają także kolor, wraz ze zwiększaniem się odległości tony i barwy bledną i stają się jaśniejsze, bardziej niebieskawe, a kształty przedmiotów są mniej wyraźne, jakby zamglone. Za wynalazcę tej perspektywy uważa się Leonarda da Vinci, 4. oparta na zasadzie pozornego zmniejszania się przedmiotów w miarę ich oddalania się od oka oraz pozornej zbieżności ku horyzontowi wszelkich linii biegnących w głąb oka. Powstały w ten sposób obraz wyróżnia się następującymi cechami: wszystkie linie równoległe do płaszczyzny obrazu pozostają równoległe wobec siebie i w obrazie, wszystkie linie prostopadłe do płaszczyzny obrazu przecinają się w „punkcie zbiegu” wyznaczonym przez prostopadłą poprowadzoną od oka do płaszczyzny obrazu, wszystkie przedmioty ulegają pomniejszeniu zgodnie z oddalaniem się ich oka od obserwatora; linia pozioma przeprowadzona przez punkt widzenia nazywa się horyzontem i stanowi tzw. miejsce geometryczne punktów zbiegu stanowiącej „podstawę” przestrzeni przedstawianej, a więc płaszczyzny ustawionej prostopadle do płaszczyzny obrazu. W zależności od położenia oka względem płaszczyzny obrazu wyróżnia się: perspektywę z lotu ptaka, żabią, boczną i ukośną Perspektywa barwna Możliwe odpowiedzi: 1. właściwa dla ikon i malarstwa średniowiecznego, polega na odwróceniu zasad perspektywy zbieżnej – wykreślone wielkości zmniejszają się na pierwszym planie, tak więc ewentualnego zbiegu linii prostopadłych należy szukać przed obrazem; wielkość postaci jest uzależniona od ich znaczenia, zgodnie z obowiązującym ówcześnie światopoglądem (np. postaci świętych są większe niż sylwetki „zwykłych ludzi”), 2. wykorzystanie zjawiska optycznego, w którym złudzenie głębi jest wywołane przez różne kolory jednakowo oddalone od obserwatora, np. błękit cofa się, natomiast czerwień lub żółć wydaje się występować ku przodowi, 3. złudzenie przestrzenności zostaje osiągnięte poprzez zmianę intensywności i „temperatury” koloru; wykorzystywano tutaj obserwacje, z których wynikało, że masy powietrza różnie zabarwiają (w zależności od usytuowania w przestrzeni i względem światła) elementy pejzażu, z dużej odległości przedmioty nie tylko maleją, ale zmieniają także kolor, wraz ze zwiększaniem się odległości tony i barwy bledną i stają się jaśniejsze, bardziej niebieskawe, a kształty przedmiotów są mniej wyraźne, jakby zamglone. Za wynalazcę tej perspektywy uważa się Leonarda da Vinci, 4. oparta na zasadzie pozornego zmniejszania się przedmiotów w miarę ich oddalania się od oka oraz pozornej zbieżności ku horyzontowi wszelkich linii biegnących w głąb oka. Powstały w ten sposób obraz wyróżnia się następującymi cechami: wszystkie linie równoległe do płaszczyzny obrazu pozostają równoległe wobec siebie i w obrazie, wszystkie linie prostopadłe do płaszczyzny obrazu przecinają się w „punkcie zbiegu” wyznaczonym przez prostopadłą poprowadzoną od oka do płaszczyzny obrazu, wszystkie przedmioty ulegają pomniejszeniu zgodnie z oddalaniem się ich oka od obserwatora; linia pozioma przeprowadzona przez punkt widzenia nazywa się horyzontem i stanowi tzw. miejsce geometryczne punktów zbiegu stanowiącej „podstawę” przestrzeni przedstawianej, a więc płaszczyzny ustawionej prostopadle do płaszczyzny obrazu. W zależności od położenia oka względem płaszczyzny obrazu wyróżnia się: perspektywę z lotu ptaka, żabią, boczną i ukośną