przekaz treści od nadawcy do odbiorcy; warunkiem jego zaistnienia jest obecność komunikatu, nadawcy i odbiorcy

nazwa pochodzi od pierwszych liter greckich: alfa i beta; najbardziej rozpowszechniony system zapisywania mowy; najważniejsze alfabety używane obecnie w Europie to: grecki, łaciński i cyrylica

pismo stworzone na bazie alfabetu greckiego, nazwa nawiązuje do św. Cyryla, który prowadząc misję wśród Słowian, wprowadził do liturgii język słowiański, dziś stosowana przez narody wschodniosłowiańskie i część południowosłowiańskich, unowocześniona wersja nosi nazwę grażdanki

proste ideogramy zbudowane ze znaków dostępnych bezpośrednio z klawiatury, przypominają uśmiechniętą twarz

proces porozumiewania się ludzi za pomocą znaków językowych, do jej zaistnienia potrzebni są: nadawca, odbiorca i komunikat

1. zrozumiały (w odniesieniu do tekstu, dzieła sztuki, itp.); 2. porozumiewający się z innymi ludźmi (w odniesieniu do człowieka); 3. związany z przekazywaniem informacji

1. utrzymywać z kimś kontakt; 2. mieć połączenie z innym pomieszczeniem, miejscem

malowidła tworzone ok. 17 tys. lat p.n.e. na skałach jaskiń, dały początek pismu obrazkowemu; najstarsze zachowały się w jaskini Lascaux we Francji

(łаc. pictus – narysowany i gr. γράμμα – pismo) - wyraz przedstawiony za pomocą obrazka; też symbol jednoznacznie rozumiany przez ludzi wszystkich narodowości

alfabetyczne pismo stosowane do zapisu języka arabskiego, używane w krajach muzułmańskich, np. w Iraku, Egipcie, Tunezji; pismo arabskie zapisuje się od prawej do lewej strony; liczy 18 podstawowych znaków

spółgłoskowe pismo alfabetyczne, powstałe w Fenicji w końcu II tysiąclecia p.n.e., składające się z 22 liter; przejęte przez Greków i uzupełnione znakami dla samogłosek przekształciło się w alfabet grecki i jego pochodne

spółgłoskowo‑samogłoskowe pismo alfabetyczne pochodzenia semickiego, używane przez Greków na przełomie X i IX w. p.n.e. (najstarsze znane teksty datuje się na VIII w.); pismo greckie rozpowszechniło się na całym świecie, z jednej strony przez pismo łacińskie (powstałe na bazie greckiego alfabetu zachodniego prawdopodobnie za pośrednictwem Etrusków), a z drugiej przez cyrylicę (powstała na bazie uncjalnej majuskuły greckiej)

pismo spółgłoskowe, alfabetyczne, liczące 22 znaki, używane przez Żydów od V w. p.n.e.; litery w wyrazach nie są łączone; używa się ich także na oznaczanie liczb; kierunek pisma od strony prawej do lewej

pismo, w którym znaki oddają poszczególne pojęcia

pismo używane w starożytnej Mezopotamii, składające się ze znaków przedstawiających kombinację małych klinów wyciskanych rylcem na glinianych tabliczkach

jeden z systemów samogłoskowo‑spółgłoskowego pisma alfabetycznego;
przejęte z pisma greckiego (w odmianie zachodniej) przez Latynów ok. połowy VII w. p.n.e., prawdopodobnie za pośrednictwem Etrusków; klasyczny alfabet łaciński składał się z 21 liter; kierunek pisma od lewej do prawej; pismo używane w zachodniej i środkowej Europie w obu Amerykach i Australii oraz w niektórych krajach Afryki i Azji

pismo powstałe ok. 5000 lat p.n.e.; posługiwali się nim m.in. Sumerowie, mieszkańcy Fenicji i Egiptu, polegało na przedstawieniu pojęcia za pomocą obrazka, czyli piktogramu

pismo wynalezione przez Rzymian w końcu VII w. p.n.e., dało początek pismu łacińskiemu