Odszukaj informacje na temat Organizacji Państw Eksportujących Ropę Naftową. Zastanów się, jak państwa mogą osiągnąć maksymalizacje zysków ze sprzedaży ropy naftowej. Przypomnij sobie z podstaw przedsiębiorczości, jak działają mechanizmy rynkowe, kiedy towaru jest dużo lub mało.

Grupa kilkunastu państw zrzeszonych w OPEC to kraje z największymi zasobami ropy na świecie – szacuje się, że na ich terytoriach znajduje się 70% znanych światowych rezerw. Kontrolują one również 40% obecnego wydobycia. Głównym celem eksportu jest uzyskanie za sprzedawany surowiec jak najwyższej ceny. Zgodnie z zasadami gospodarki rynkowej cena zależy od podaży i popytu. Jeżeli zapotrzebowanie jest duże, a towaru mało, to ceny wzrastają. Działania OPEC polegają więc na kontrolowaniu wielkości wydobycia i dostarczaniu na rynki takiej ilości surowca, aby jego cena była dla sprzedających optymalna.

Zapoznaj się z materiałem filmowym. Informacje znajdziesz również w tym artykule.

Kondensacja gazu ziemnego do formy cieczy powoduje, że gaz ulega kompresji – jego objętość zmniejsza się około 600 razy. Oznacza to, że po regazyfikacji z 1 m³ LNG otrzymujemy 600 m³ gazu ziemnego. Dzięki temu do transportu LNG potrzeba mniejszych jednostek niż do gazu tradycyjnego. W przypadku wycieku i kontaktu z powietrzem, wodą czy glebą, LNG odparowuje i rozrzedza się w powietrzu, jest mniej niebezpieczny i nie powoduje skażenia środowiska. Podczas procesu skraplania gaz ziemny jest oczyszczany również z cięższych węglowodorów oraz dwutlenku węgla, podczas jego spalania do atmosfery trafia mniej zanieczyszczeń.

Skroplony gaz ziemny pozwala na większy wybór dróg transportu. Może on być przewożony gazowcami, ale również cysternami w transporcie kolejowym i drogowym. W odróżnieniu od tradycyjnych linii przesyłowych łączących dostawcę z konkretnymi odbiorcami, w przypadku LNG importerzy mogą sprowadzać gaz od różnych dostawców i w ten sposób negocjować cenę zakupu. W przypadku eksporterów również zwiększa się rynek zbytu – LNG może być transportowane nawet przez oceany, co w przypadku tradycyjnych linii przesyłowych jest niemożliwe.

Na podstawie map geograficznych oceń, jak mogłaby przebiegać trasa rurociągu znad Zatoki Perskiej do Europy. Przez jakie kraje musiałby przebiegać oraz jakie przeszkody pokonywać? Zastanów się, co jest niezbędne dla utrzymania regularności i bezpieczeństwa dostaw surowca.

Długość rurociągu bezpośrednio łączącego rejon Zatoki Perskiej z Europą Południową i Zachodnią wynosiłaby około 4,5–5,5 tys. km, musiałby przebiegać przez bardzo wiele państw. W zależności od przyjętego wariantu trasa prowadziłaby przez terytoria państw, które nie są stabilne politycznie i są lub były miejscem wewnętrznych konfliktów (Irak, Turcja, Syria, Izrael), co zagrażałoby bezpieczeństwu i terminowości dostaw surowca. Równocześnie wiele z tych państw nie jest zainteresowane współpracą z racji odmiennych interesów politycznych i braku kontaktów dyplomatycznych (np. Izrael i Arabia Saudyjska, Katar, Bahrajn). Alternatywne trasy omijające skonfliktowane państwa wymagałyby z kolei budowy linii przesyłowych na dnie Morza Śródziemnego, co znacząco podniosłoby koszty całej inwestycji.