Urodzony ok. 1250 roku. Biskupem stał się ze względu na wsparcie króla Czech, Wacława II. Został jego zaufanym współpracownikiem.
Nazywano go „krwawym wilkiem z pastorałem” Był postacią barwną, ale i kontrowersyjną. Żądał śmierci dla przeciwników politycznych. Walczył z Władysławem Łokietkiem i był zaciekłym przeciwnikiem. W 1309 roku oskarżony o symonię, zabójstwa i rozpustę, musiał opuścić kraj. Polscy historycy oceniali go niezwykle surowo, nazywając np. „wrogiem zaciętym księcia i narodu polskiego”, „biskupem - germanizatorem”, „renegatem” czy „nieoficjalnym przywódcą politycznym krakowskich Niemców”. Zmarł w 1320 roku.

9 Cytat za: Biogram na podstawie wikipedia.org.

Po odparciu margrabiów brandenburskich [...] Krzyżacy nadęci dumą zamiast zajmowania się wierną i sumienną obroną zamku do takiej przyszli hardości i takiego stopnia bezprawia, że [...] rycerzy pomorskich powtrącali do więzienia i poważyli się nad całym zamkiem gdańskim panowanie sobie przywłaszczyć. [...] Dwojaką Krzyżacy, a najhaniebniejszą ośmielili się popełnić zbrodnię, z którą żaden czyn najsroższych nawet barbarzyńców porównać się nie może. Najprzód bowiem wezwani przez księcia Władysława Łokietka do obrony gdańskiego zamku, wypędziwszy z niego tych, którym stać się mieli pomocą, sami zamek opanowali. Potem, w niejaki czas zagarnęli i miasto Gdańsk, wymordowawszy szlachtę [...].

6 Źródło: Jan Długosz, Roczniki czyli kronika Królestwa Polskiego, księga IX, Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009.

Dzieje Polski piastowskiej (VIII w. – 1370)

Roku […] 1312 mieszczanie krakowscy, rozpaleni szałem germańskiej zajadłości, przyjaciele przestępstwa, a także jawni i skryci wrogowie pokoju, poniechawszy bojaźni bożej, sprzeciwili się panu Władysławowi, księciu Krakowa i Sandomierza oraz władcy całego Królestwa Polskiego, tak jak Judasz, dając Jezusowi pocałunek, w miejsce przysięgi okazali przebiegłą chytrość i sprowadzili księcia opolskiego Bolesława. Ten w końcu, ugodziwszy się ze wspomnianym księciem Władysławem Łokietkiem i zadawszy mieszczanom liczne szkody, uwięziwszy wójta Alberta, który dał początek całej tej nieprawości, ustąpił z miasta i powrócił do siebie. A wtedy natychmiast najjaśniejszy książę Władysław, wkraczając znowu do wspomnianego miasta, niektórych z mieszczan schwytał i zamknął pod więzienną strażą. Tychże uwięzionych w sposób okrutny po całym mieście końmi włóczył i włóczonych za miastem na szubienicy w sposób budzący litość powiesił [...] zburzywszy uprzednio dom wspomnianego wójta, i wzniósł wieżę w bramie prowadzącej do Świętego Mikołaja.

7 Źródło: Dzieje Polski piastowskiej (VIII w. – 1370), [w:] Jerzy Wyrozumski, Wielka historia Polski, t. 2, Kraków 1999.