Zwróć uwagę, że pod wpływem amylazy ślinowej (enzymu zawartego w ślinie) skrobia ulega hydrolizie. Produktem tej przemiany są m.in. maltoza i dekstryny.

1. Obserwacje:

• Próba $1$:
  W probówce z czystą skrobią, po dodaniu jodyny uczeń powinien zaobserwować pojawienie się ciemnogranatowego zabarwienia. W probówce, w której znajdowała się skrobia ze śliną, uczeń nie powinien zaobserwować objawów reakcji.

• Próba $2$:
  W czasie ogrzewania probówki z czystą skrobią i zawiesiną wodorotlenku miedzi$\left(\text{II}\right)$, uczeń powinien zaobserwować pojawienie się czarnego osadu. W czasie ogrzewania drugiej z probówek, uczeń powinien zaobserwować wytrącenie się ceglastoczerwonego osadu.

2. Wnioski:

• Próba $1$:
  Pojawienie się ciemnogranatowego zabarwienia świadczy o obecności w probówce skrobi. Oznacza to, że czysta skrobia (bez dodatku śliny) nie uległa hydrolizie w czasie trwania doświadczenia.
  Brak ciemnogranatowego zabarwienia w probówce, do której uczeń wprowadził początkowo skrobię i ślinę, świadczy o tym, że w badanym układzie nie ma już skrobi. Pod wpływem amylazy ślinowej uległa ona hydrolizie, której produktami są maltoza i dekstryny (związków tych nie można wykryć za pomocą jodyny).

• Próba $2$:
  Pojawienie się czarnego osadu w probówce świadczy o tym, że skrobia nie wykazuje właściwości redukujących. Wspomniany czarny osad to tlenek miedzi$\left(\text{II}\right)$, otrzymany w wyniku termicznego rozkładu wodorotlenku miedzi$\left(\text{II}\right)$. Pojawienie się ceglastoczerwonego osadu (tlenku miedzi$\left(\text{I}\right)$) świadczy o tym, że w badanej próbce znajduje się cukier o właściwościach redukujących. Cukrem tym nie jest skrobia, a najprawdopodobniej maltoza – dwucukier powstający w wyniku hydrolizy skrobi, zachodzącej pod wpływem działania amylazy ślinowej.