Zastanów się, w jaki sposób, według Adama Zagajewskiego, opisują świat poeci, a w jaki - wykładowcy. Na czym polega różnica pomiędzy tymi opisami? Co jest celem uniwersyteckim filozofów, a co - poetów? 

Różnica pomiędzy wykładowcą a poetą polega na tym, że wykładowca dąży do syntezy, czyli całościowego opisu świata według określonych reguł i definicji. Poeta natomiast opisuje różne odcienie rzeczywistości. Jego celem nie jest stworzenie definicji, a pokazanie różnych fragmentów i możliwości dotarcia do prawdy o świecie i człowieku. Wykład z kolei to forma przekazywania wiedzy całościowej, zamkniętej, a ponieważ domeną poetów jest urywkowość, to ich wykłady również są urywkowe, nie stanowią syntezy wiedzy. Stąd też teza Zagajewskiego, że poeci nie umieją wygłaszać wykładów.

Odwołaj się do różnic, jakie Adam Zagajewski zauważa pomiędzy poezją a podejściem uniwersyteckim w mówieniu o rzeczywistości.

Wojna partyzancka to metafora poezji, która ukazuje rzeczywistość poprzez „strumień zmiennych metafor”, nie ma ambicji stworzenia jednoznacznej definicji prawdy o świecie, ale ukazuje ją z różnych stron, w zróżnicowanych odcieniach.

Regularna wojna to metafora opisu rzeczywistości przez ludzi uczonych, uniwersyteckich filozofów, dla których najważniejsze jest stworzenie spójnej i jednoznacznej definicji prawd dotyczących świata.

Zinterpretuj te fragmenty tekstu, w których Adam Zagajewski porównuje rozmowę o własnych wierszach do słuchania swojego głosu odtworzonego z nagrania. Pamiętaj, że argument ma potwierdzać tezę autora, iż poetów nie warto pytać o ich własną poezję.

Według Adama Zagajewskiego poetów nie warto pytać o ich własną poezję, ponieważ:
1. Wiersze tworzy się dla odbiorcy, a nie dla samego siebie, dlatego poeta nie jest w stanie zinterpretować własnej twórczości.
2. Interpretacja własnej twórczości zawsze grozi pewnym przekłamaniem, podobnie jak odsłuchiwanie z nagrania swojego głosu, który zawsze brzmi dla nas obco.
3. Na interpretację własnych wierszy zawsze narzuca się glos krytyki literackiej i czytelników.

Odwołaj się do filmu, w którym Jakub Skurtys mówi o poetyckim czytaniu poezji.

Poeci czytają wiersze w sposób pragmatyczny, traktują je jako inspirację dla własnej twórczości. Interesuje ich przede wszystkim sposób mówienia o rzeczywistości, czyli forma wiersza - jego rytm, metaforyka, język. Poeci nie traktują dawnej twórczości jako zamkniętego zjawiska historycznoliterackiego, ale jako tworzywo literackie, z którego można czerpać pomysły do swoich własnych wierszy.

Zwróć uwagę przede wszystkim na metaforyczne znaczenie „tłumaczy” w wierszu Ewy Lipskiej.

W wierszu widać poważny stosunek poetki do języka. Praca tłumaczy została tu porównana do pracy chirurgów dokonujących skomplikowanych operacji. Ponadto jako „tłumacze” określone zostały metaforycznie również słowa, dzięki którym możliwe jest przekazywanie, a więc tłumaczenie swoich myśli.

Zastanów się, co jest najważniejsze w tym wierszu, w jaki sposób Ewa Lipska mówi o pracy tłumaczy.

Z wiersza wynika, że praca tłumaczy jest bardzo istotna, ponieważ to dzięki nim poezja ma szansę przekroczyć granice języka, w którym została stworzona. Swoistym rodzajem „tłumaczy” są słowa same w sobie, bo to właśnie one pozwalają nam tłumaczyć świat i swoje wrażenia.

Sprawdź, czy w twoim tekście znalazły się następujące elementy: teza, przykład, wniosek, czyli odpowiedź na pytanie postawione w poleceniu, wskaźniki spójności tekstu, np.: więc, toteż, dlatego, ponieważ, jednak, z drugiej strony, po pierwsze, po drugie itp.