Jolanta Pacian, Anna Pacian, Hanna Skórzyńska, Monika Kaczoruk Eutanazja – zabójstwo człowieka czy uśmierzenie bólu. Regulacje prawne wybranych państw świata

Regulacje prawne Francji

Również francuski Kodeks Karny odnosi się do eutanazji czynnej mającej znamiona zabójstwa. Według art. 221–222 Kodeksu Karnego eutanazja może przybrać dwa rodzaje zabójstwa, jako fakt dobrowolnego zadania śmierci osobie trzeciej – jest to czyn zagrożony karą 30 lat pozbawienia wolności. Natomiast w przypadku zabójstwa z premedytacją (art. 221–223) grozi dożywocie. W obecnie obowiązującym prawodawstwie francuskim eutanazja czynna może otrzymać jedną bądź drugą z wyżej wymienionych kwalifikacji. W tym miejscu należy zaznaczyć, iż francuski Kodeks Karny przestępstwo zabójstwa traktuje jako działanie, tak więc eutanazja czynna nosi znamiona zabójstwa. Co ciekawe, w przypadku eutanazji biernej prawodawstwo francuskie traktuje ją jako zaniechanie działania, które nie podlega karze. Ponieważ wiąże się ona jedynie z zastosowaniem środków uśmierzających ból, które pośrednio mogą przyczynić się do śmierci pacjenta. Ten typ eutanazji, tzn. poprzez podanie substancji łagodzącej ból – nie podlega przepisom Kodeksu Karnego, ponieważ według obowiązującego prawa «jeśli lekarz ma świadomość, że podane przez niego leki uśmierzające lub minimalizujące ból prowadzą do przyspieszenia śmierci pacjenta, nie można mówić o jego intencji uśmiercenia chorego». W 2005 roku francuski rząd wprowadził także możliwość rezygnacji z leczenia pacjentom nieuleczalnie chorym, w terminalnym stadium choroby. Nawet jeśli doprowadzi to do przyspieszenia śmierci – lekarze nie mogą nie spełnić tej woli. Prawodawstwo francuskie zakazuje dokonania eutanazji czynnej; w przypadku eutanazji biernej pacjent lub jego rodzina decyduje o kontynuacji bądź zaprzestaniu leczenia. Co ważne, w przypadku braku takiej zgody nie powstaje po stronie lekarza obowiązek ratowania życia pacjenta.

3 Źródło: Monika Kaczoruk, Anna Pacian, Jolanta Pacian, Hanna Skórzyńska, Eutanazja – zabójstwo człowieka czy uśmierzenie bólu. Regulacje prawne wybranych państw świata, „Hygeia Public Health” 2014, nr 49 (1), s. 19–25.

Michał Płociński Wesley J. Smith o osobach poddawanych eutanazji: Czy to są gorsi ludzie

Dziennikarz: Ale gdzieś jednak leży jakaś obiektywna granica między leczeniem a daremną terapią. Gdzie pan ją wyznacza?

Wesley J. Smith: To nie tak. Każdy człowiek może odmówić terapii, której nie chce się poddać. To święte prawo każdego chorego. Gdy umierał mój chory na alzheimera wujek, uczynił mnie swoim pełnomocnikiem i dał jasne polecenie: jeśli będzie już bardzo chory, nie chce dostawać żadnych antybiotyków. I gdy ten czas nadszedł, rzeczywiście odmówiłem leczenia w jego imieniu. A proszę mi uwierzyć, czułem się, jakbym wbijał wujkowi nóż w plecy. Naprawdę złamało mi to serce. Ale to było jego życzenie i wiem, że należy je uszanować.

Problem jest wtedy, gdy pacjent nie wydał żadnych instrukcji. A jeszcze poważniejszy – gdy podzielone zdania mają jego najbliżsi. W takiej sytuacji, uważam, powinniśmy jako społeczeństwo zawsze stawać po stronie bezbronnego pacjenta. Nie mówię tu o poważnych, nieuleczalnych chorobach, ale pozbawienie niepełnosprawnej osoby podstawowej opieki, […] to zwykła dyskryminacja. Jeśli taka sprawa trafia przed sąd, to stojąc przed wyborem śmierć lub życie, sąd powinien po prostu opowiedzieć się za życiem, bo tylko w ten sposób unikniemy dyskryminacji bezbronnej ofiary.

4 Źródło: Michał Płociński, Wesley J. Smith o osobach poddawanych eutanazji: Czy to są gorsi ludzie, 5.06.2019 r., dostępny w internecie: rp.pl [dostęp 29.07.2019 r.].