Białorusini:
Dziesiąty — piętnasty wiek (średniowiecze): W składzie Rusi Kijowskiej tworzą lud ruski, wyznają prawosławie. Po podboju litewskim zachowują język staroruski i wyznanie prawosławne, także po przejściu Litwy na katolicyzm.

Szesnasty — osiemnasty wiek (Pierwsza Rzeczpospolita): Elity i bojarzy ulegają stopniowej polonizacji, wielu przyjmuje katolicyzm, w zapisie coraz częściej używa się alfabetu łacińskiego, po unii brzeskiej część ludności przyjmuje wyznanie greckokatolickie, pojawiają się nazwa „Biała Ruś” i określenie „Białorusin”.

Pierwsza połowa dziewiętnastego wieku (do powstania styczniowego): Kościół unicki zostaje zlikwidowany, jedynym alfabetem staje się cyrylica, Białorusinów uznaje się za Rosjan. Jednocześnie szlacheckie elity wciąż jeszcze walczą w polskich powstaniach i utożsamiają się z dawną Rzecząpospolitą.

Druga połowa dziewiętnastego wieku (czasy popowstaniowe): Powoli budowana jest oddzielna tożsamość białoruska, choć z trudem wybija się ponad rusyfikację. Wielu chłopów jako tożsamość narodową i język podaje „tutejszy”, zanikają więzi z I Rzecząpospolitą, choć elity białoruskie chętnie nawiązują do Wielkiego Księstwa Litewskiego.

Wiek dwudziesty (po pierwszej wojnie światowej): Pierwsze próby uzyskania niepodległości, gdy na herb wybierano litewską Pogoń, nawiązywanie do tradycji dawnego Wielkiego Księstwa, ale również utrzymywanie związków z Rosją, jej kulturą i językiem.

Litwini:
Dziesiąty — piętnasty wiek (średniowiecze): Litwini podbijają Ruś i zaczynają ulegać jej wpływom zarówno pod względem piśmiennictwa, jak i religii. Po unii z Polską i przyjęciu katolicyzmu rosną z kolei wpływy polskie.

Szesnasty — osiemnasty wiek (Pierwsza Rzeczpospolita): Choć ukazują się pierwsze teksty po litewsku, polonizacja elit postępuje, a odrębność tożsamości litewskiej jest powiązana z państwem, a nie z odrębnością etniczną. Językiem litewskim na co dzień posługuje się głównie prosty lud.

Pierwsza połowa dziewiętnastego wieku (do powstania styczniowego): (tu wybierz) 1. Po upadku Rzeczypospolitej Rosjanie usiłują uczynić z Ukrainy „Małorosję”. Poza zaborem austriackim Kościół unicki zostaje zlikwidowany. Stare elity ukraińskie odnajdują się jako „Małorusini” i są lojalni wobec imperium. Formują się jednak nowe elity, które pod wpływem romantyzmu rozwijają kulturę ludową i budują tożsamość Ukraińców w opozycji nie tylko do Polaków, ale też Rosjan., 2. Kolejnym próbom utworzenia niepodległego państwa ukraińskiego po wojnach światowych, aż w końcu po upadku ZSRS, towarzyszą walki i rzezie z Polakami na zachodzie i z Rosjanami na wschodzie. Tożsamość narodowa wschodniej i zachodniej Ukrainy jest różna, choć dzisiaj już niezachwiana., 3. W zaborze rosyjskim trwa silna rusyfikacja i głównie w Galicji mogą się rozwijać swobodnie piśmiennictwo i ukraińska myśl polityczna. Po uwłaszczeniu także u chłopów świadomość narodowa zaczyna się wzmacniać. Większość działaczy narodowych domaga się autonomii, ale nie podważa rosyjskiego panowania nad Ukrainą. Pełną niepodległość stawiają za cel działacze galicyjscy., 4. Zaborcy likwidują autonomię gmin żydowskich, ale też część praw dyskryminacyjnych. Wśród wykształconych Żydów popularne są idee asymilacji., 5. Po unii lubelskiej wzrasta presja ekonomiczna i kolonizacyjna Polaków, ale tylko część najwyższych elit przechodzi na katolicyzm i się polonizuje. Wyznanie greckokatolickie przyjmują głównie mieszkańcy zachodniej Ukrainy, nad Dnieprem rośnie opór organizowany w większości wokół Kozaków. W licznych powstaniach próbują utworzyć niepodległe państwo, jednak bez powodzenia., 6. W wyniku kolejnych pogromów i niechęci władz państwowych do pełnego równouprawnienia Żydów rozwija się żydowski nacjonalizm i syjonizm – idea odtworzenia żydowskiego państwa w Palestynie., 7. Nasila się migracja żydowska do Palestyny, a po katastrofie II wojny światowej powstaje tam państwo Izrael; Już kilka godzin po ogłoszeniu niepodległości Izrael zostaje zaatakowany przez sąsiednie państwa arabskie., 8. Litwini zaciekle walczą z polskimi próbami utworzenia wspólnego państwa, a później również o granicę państwową i Wilno, które zajęli Polacy. Mimo włączenia do ZSRS nie przestają myśleć o niepodległości i ogłaszają ją jako pierwszy kraj Związku Sowieckiego, gdy ten zaczyna się rozpadać., 9. Elity wciąż używają języka polskiego, a o Litwie myślą jako o części składowej wspólnej Rzeczypospolitej i biorą aktywny udział w polskich powstaniach narodowych., 10. Następuje zwrot ku językowi litewskiemu, którego zaczynają używać także wykształcone elity. Powstaje literatura litewska, język jest oczyszczany z wpływów polskich. Myślenie o narodowości litewskiej stoi teraz w opozycji do dawnej polsko-litewskiej tożsamości Wielkiego Księstwa.

Druga połowa dziewiętnastego wieku (czasy popowstaniowe): (tu wybierz) 1. Po upadku Rzeczypospolitej Rosjanie usiłują uczynić z Ukrainy „Małorosję”. Poza zaborem austriackim Kościół unicki zostaje zlikwidowany. Stare elity ukraińskie odnajdują się jako „Małorusini” i są lojalni wobec imperium. Formują się jednak nowe elity, które pod wpływem romantyzmu rozwijają kulturę ludową i budują tożsamość Ukraińców w opozycji nie tylko do Polaków, ale też Rosjan., 2. Kolejnym próbom utworzenia niepodległego państwa ukraińskiego po wojnach światowych, aż w końcu po upadku ZSRS, towarzyszą walki i rzezie z Polakami na zachodzie i z Rosjanami na wschodzie. Tożsamość narodowa wschodniej i zachodniej Ukrainy jest różna, choć dzisiaj już niezachwiana., 3. W zaborze rosyjskim trwa silna rusyfikacja i głównie w Galicji mogą się rozwijać swobodnie piśmiennictwo i ukraińska myśl polityczna. Po uwłaszczeniu także u chłopów świadomość narodowa zaczyna się wzmacniać. Większość działaczy narodowych domaga się autonomii, ale nie podważa rosyjskiego panowania nad Ukrainą. Pełną niepodległość stawiają za cel działacze galicyjscy., 4. Zaborcy likwidują autonomię gmin żydowskich, ale też część praw dyskryminacyjnych. Wśród wykształconych Żydów popularne są idee asymilacji., 5. Po unii lubelskiej wzrasta presja ekonomiczna i kolonizacyjna Polaków, ale tylko część najwyższych elit przechodzi na katolicyzm i się polonizuje. Wyznanie greckokatolickie przyjmują głównie mieszkańcy zachodniej Ukrainy, nad Dnieprem rośnie opór organizowany w większości wokół Kozaków. W licznych powstaniach próbują utworzyć niepodległe państwo, jednak bez powodzenia., 6. W wyniku kolejnych pogromów i niechęci władz państwowych do pełnego równouprawnienia Żydów rozwija się żydowski nacjonalizm i syjonizm – idea odtworzenia żydowskiego państwa w Palestynie., 7. Nasila się migracja żydowska do Palestyny, a po katastrofie II wojny światowej powstaje tam państwo Izrael; Już kilka godzin po ogłoszeniu niepodległości Izrael zostaje zaatakowany przez sąsiednie państwa arabskie., 8. Litwini zaciekle walczą z polskimi próbami utworzenia wspólnego państwa, a później również o granicę państwową i Wilno, które zajęli Polacy. Mimo włączenia do ZSRS nie przestają myśleć o niepodległości i ogłaszają ją jako pierwszy kraj Związku Sowieckiego, gdy ten zaczyna się rozpadać., 9. Elity wciąż używają języka polskiego, a o Litwie myślą jako o części składowej wspólnej Rzeczypospolitej i biorą aktywny udział w polskich powstaniach narodowych., 10. Następuje zwrot ku językowi litewskiemu, którego zaczynają używać także wykształcone elity. Powstaje literatura litewska, język jest oczyszczany z wpływów polskich. Myślenie o narodowości litewskiej stoi teraz w opozycji do dawnej polsko-litewskiej tożsamości Wielkiego Księstwa.

Wiek dwudziesty (po pierwszej wojnie światowej): (tu wybierz) 1. Po upadku Rzeczypospolitej Rosjanie usiłują uczynić z Ukrainy „Małorosję”. Poza zaborem austriackim Kościół unicki zostaje zlikwidowany. Stare elity ukraińskie odnajdują się jako „Małorusini” i są lojalni wobec imperium. Formują się jednak nowe elity, które pod wpływem romantyzmu rozwijają kulturę ludową i budują tożsamość Ukraińców w opozycji nie tylko do Polaków, ale też Rosjan., 2. Kolejnym próbom utworzenia niepodległego państwa ukraińskiego po wojnach światowych, aż w końcu po upadku ZSRS, towarzyszą walki i rzezie z Polakami na zachodzie i z Rosjanami na wschodzie. Tożsamość narodowa wschodniej i zachodniej Ukrainy jest różna, choć dzisiaj już niezachwiana., 3. W zaborze rosyjskim trwa silna rusyfikacja i głównie w Galicji mogą się rozwijać swobodnie piśmiennictwo i ukraińska myśl polityczna. Po uwłaszczeniu także u chłopów świadomość narodowa zaczyna się wzmacniać. Większość działaczy narodowych domaga się autonomii, ale nie podważa rosyjskiego panowania nad Ukrainą. Pełną niepodległość stawiają za cel działacze galicyjscy., 4. Zaborcy likwidują autonomię gmin żydowskich, ale też część praw dyskryminacyjnych. Wśród wykształconych Żydów popularne są idee asymilacji., 5. Po unii lubelskiej wzrasta presja ekonomiczna i kolonizacyjna Polaków, ale tylko część najwyższych elit przechodzi na katolicyzm i się polonizuje. Wyznanie greckokatolickie przyjmują głównie mieszkańcy zachodniej Ukrainy, nad Dnieprem rośnie opór organizowany w większości wokół Kozaków. W licznych powstaniach próbują utworzyć niepodległe państwo, jednak bez powodzenia., 6. W wyniku kolejnych pogromów i niechęci władz państwowych do pełnego równouprawnienia Żydów rozwija się żydowski nacjonalizm i syjonizm – idea odtworzenia żydowskiego państwa w Palestynie., 7. Nasila się migracja żydowska do Palestyny, a po katastrofie II wojny światowej powstaje tam państwo Izrael; Już kilka godzin po ogłoszeniu niepodległości Izrael zostaje zaatakowany przez sąsiednie państwa arabskie., 8. Litwini zaciekle walczą z polskimi próbami utworzenia wspólnego państwa, a później również o granicę państwową i Wilno, które zajęli Polacy. Mimo włączenia do ZSRS nie przestają myśleć o niepodległości i ogłaszają ją jako pierwszy kraj Związku Sowieckiego, gdy ten zaczyna się rozpadać., 9. Elity wciąż używają języka polskiego, a o Litwie myślą jako o części składowej wspólnej Rzeczypospolitej i biorą aktywny udział w polskich powstaniach narodowych., 10. Następuje zwrot ku językowi litewskiemu, którego zaczynają używać także wykształcone elity. Powstaje literatura litewska, język jest oczyszczany z wpływów polskich. Myślenie o narodowości litewskiej stoi teraz w opozycji do dawnej polsko-litewskiej tożsamości Wielkiego Księstwa.

Ukraińcy:
Dziesiąty — piętnasty wiek (średniowiecze): We wczesnym średniowieczu tu znajduje się jedno z centrów Rusi Kijowskiej. Język staroruski oraz religia prawosławna są filarami kultury. Po upadku Rusi w wyniku najazdów mongolskich i podbojów litewskich oraz polskich zachowują poczucie odrębności i własne elity.

Szesnasty — osiemnasty wiek (Pierwsza Rzeczpospolita): (tu wybierz) 1. Po upadku Rzeczypospolitej Rosjanie usiłują uczynić z Ukrainy „Małorosję”. Poza zaborem austriackim Kościół unicki zostaje zlikwidowany. Stare elity ukraińskie odnajdują się jako „Małorusini” i są lojalni wobec imperium. Formują się jednak nowe elity, które pod wpływem romantyzmu rozwijają kulturę ludową i budują tożsamość Ukraińców w opozycji nie tylko do Polaków, ale też Rosjan., 2. Kolejnym próbom utworzenia niepodległego państwa ukraińskiego po wojnach światowych, aż w końcu po upadku ZSRS, towarzyszą walki i rzezie z Polakami na zachodzie i z Rosjanami na wschodzie. Tożsamość narodowa wschodniej i zachodniej Ukrainy jest różna, choć dzisiaj już niezachwiana., 3. W zaborze rosyjskim trwa silna rusyfikacja i głównie w Galicji mogą się rozwijać swobodnie piśmiennictwo i ukraińska myśl polityczna. Po uwłaszczeniu także u chłopów świadomość narodowa zaczyna się wzmacniać. Większość działaczy narodowych domaga się autonomii, ale nie podważa rosyjskiego panowania nad Ukrainą. Pełną niepodległość stawiają za cel działacze galicyjscy., 4. Zaborcy likwidują autonomię gmin żydowskich, ale też część praw dyskryminacyjnych. Wśród wykształconych Żydów popularne są idee asymilacji., 5. Po unii lubelskiej wzrasta presja ekonomiczna i kolonizacyjna Polaków, ale tylko część najwyższych elit przechodzi na katolicyzm i się polonizuje. Wyznanie greckokatolickie przyjmują głównie mieszkańcy zachodniej Ukrainy, nad Dnieprem rośnie opór organizowany w większości wokół Kozaków. W licznych powstaniach próbują utworzyć niepodległe państwo, jednak bez powodzenia., 6. W wyniku kolejnych pogromów i niechęci władz państwowych do pełnego równouprawnienia Żydów rozwija się żydowski nacjonalizm i syjonizm – idea odtworzenia żydowskiego państwa w Palestynie., 7. Nasila się migracja żydowska do Palestyny, a po katastrofie II wojny światowej powstaje tam państwo Izrael; Już kilka godzin po ogłoszeniu niepodległości Izrael zostaje zaatakowany przez sąsiednie państwa arabskie., 8. Litwini zaciekle walczą z polskimi próbami utworzenia wspólnego państwa, a później również o granicę państwową i Wilno, które zajęli Polacy. Mimo włączenia do ZSRS nie przestają myśleć o niepodległości i ogłaszają ją jako pierwszy kraj Związku Sowieckiego, gdy ten zaczyna się rozpadać., 9. Elity wciąż używają języka polskiego, a o Litwie myślą jako o części składowej wspólnej Rzeczypospolitej i biorą aktywny udział w polskich powstaniach narodowych., 10. Następuje zwrot ku językowi litewskiemu, którego zaczynają używać także wykształcone elity. Powstaje literatura litewska, język jest oczyszczany z wpływów polskich. Myślenie o narodowości litewskiej stoi teraz w opozycji do dawnej polsko-litewskiej tożsamości Wielkiego Księstwa.

Pierwsza połowa dziewiętnastego wieku (do powstania styczniowego): (tu wybierz) 1. Po upadku Rzeczypospolitej Rosjanie usiłują uczynić z Ukrainy „Małorosję”. Poza zaborem austriackim Kościół unicki zostaje zlikwidowany. Stare elity ukraińskie odnajdują się jako „Małorusini” i są lojalni wobec imperium. Formują się jednak nowe elity, które pod wpływem romantyzmu rozwijają kulturę ludową i budują tożsamość Ukraińców w opozycji nie tylko do Polaków, ale też Rosjan., 2. Kolejnym próbom utworzenia niepodległego państwa ukraińskiego po wojnach światowych, aż w końcu po upadku ZSRS, towarzyszą walki i rzezie z Polakami na zachodzie i z Rosjanami na wschodzie. Tożsamość narodowa wschodniej i zachodniej Ukrainy jest różna, choć dzisiaj już niezachwiana., 3. W zaborze rosyjskim trwa silna rusyfikacja i głównie w Galicji mogą się rozwijać swobodnie piśmiennictwo i ukraińska myśl polityczna. Po uwłaszczeniu także u chłopów świadomość narodowa zaczyna się wzmacniać. Większość działaczy narodowych domaga się autonomii, ale nie podważa rosyjskiego panowania nad Ukrainą. Pełną niepodległość stawiają za cel działacze galicyjscy., 4. Zaborcy likwidują autonomię gmin żydowskich, ale też część praw dyskryminacyjnych. Wśród wykształconych Żydów popularne są idee asymilacji., 5. Po unii lubelskiej wzrasta presja ekonomiczna i kolonizacyjna Polaków, ale tylko część najwyższych elit przechodzi na katolicyzm i się polonizuje. Wyznanie greckokatolickie przyjmują głównie mieszkańcy zachodniej Ukrainy, nad Dnieprem rośnie opór organizowany w większości wokół Kozaków. W licznych powstaniach próbują utworzyć niepodległe państwo, jednak bez powodzenia., 6. W wyniku kolejnych pogromów i niechęci władz państwowych do pełnego równouprawnienia Żydów rozwija się żydowski nacjonalizm i syjonizm – idea odtworzenia żydowskiego państwa w Palestynie., 7. Nasila się migracja żydowska do Palestyny, a po katastrofie II wojny światowej powstaje tam państwo Izrael; Już kilka godzin po ogłoszeniu niepodległości Izrael zostaje zaatakowany przez sąsiednie państwa arabskie., 8. Litwini zaciekle walczą z polskimi próbami utworzenia wspólnego państwa, a później również o granicę państwową i Wilno, które zajęli Polacy. Mimo włączenia do ZSRS nie przestają myśleć o niepodległości i ogłaszają ją jako pierwszy kraj Związku Sowieckiego, gdy ten zaczyna się rozpadać., 9. Elity wciąż używają języka polskiego, a o Litwie myślą jako o części składowej wspólnej Rzeczypospolitej i biorą aktywny udział w polskich powstaniach narodowych., 10. Następuje zwrot ku językowi litewskiemu, którego zaczynają używać także wykształcone elity. Powstaje literatura litewska, język jest oczyszczany z wpływów polskich. Myślenie o narodowości litewskiej stoi teraz w opozycji do dawnej polsko-litewskiej tożsamości Wielkiego Księstwa.

Druga połowa dziewiętnastego wieku (czasy popowstaniowe): (tu wybierz) 1. Po upadku Rzeczypospolitej Rosjanie usiłują uczynić z Ukrainy „Małorosję”. Poza zaborem austriackim Kościół unicki zostaje zlikwidowany. Stare elity ukraińskie odnajdują się jako „Małorusini” i są lojalni wobec imperium. Formują się jednak nowe elity, które pod wpływem romantyzmu rozwijają kulturę ludową i budują tożsamość Ukraińców w opozycji nie tylko do Polaków, ale też Rosjan., 2. Kolejnym próbom utworzenia niepodległego państwa ukraińskiego po wojnach światowych, aż w końcu po upadku ZSRS, towarzyszą walki i rzezie z Polakami na zachodzie i z Rosjanami na wschodzie. Tożsamość narodowa wschodniej i zachodniej Ukrainy jest różna, choć dzisiaj już niezachwiana., 3. W zaborze rosyjskim trwa silna rusyfikacja i głównie w Galicji mogą się rozwijać swobodnie piśmiennictwo i ukraińska myśl polityczna. Po uwłaszczeniu także u chłopów świadomość narodowa zaczyna się wzmacniać. Większość działaczy narodowych domaga się autonomii, ale nie podważa rosyjskiego panowania nad Ukrainą. Pełną niepodległość stawiają za cel działacze galicyjscy., 4. Zaborcy likwidują autonomię gmin żydowskich, ale też część praw dyskryminacyjnych. Wśród wykształconych Żydów popularne są idee asymilacji., 5. Po unii lubelskiej wzrasta presja ekonomiczna i kolonizacyjna Polaków, ale tylko część najwyższych elit przechodzi na katolicyzm i się polonizuje. Wyznanie greckokatolickie przyjmują głównie mieszkańcy zachodniej Ukrainy, nad Dnieprem rośnie opór organizowany w większości wokół Kozaków. W licznych powstaniach próbują utworzyć niepodległe państwo, jednak bez powodzenia., 6. W wyniku kolejnych pogromów i niechęci władz państwowych do pełnego równouprawnienia Żydów rozwija się żydowski nacjonalizm i syjonizm – idea odtworzenia żydowskiego państwa w Palestynie., 7. Nasila się migracja żydowska do Palestyny, a po katastrofie II wojny światowej powstaje tam państwo Izrael; Już kilka godzin po ogłoszeniu niepodległości Izrael zostaje zaatakowany przez sąsiednie państwa arabskie., 8. Litwini zaciekle walczą z polskimi próbami utworzenia wspólnego państwa, a później również o granicę państwową i Wilno, które zajęli Polacy. Mimo włączenia do ZSRS nie przestają myśleć o niepodległości i ogłaszają ją jako pierwszy kraj Związku Sowieckiego, gdy ten zaczyna się rozpadać., 9. Elity wciąż używają języka polskiego, a o Litwie myślą jako o części składowej wspólnej Rzeczypospolitej i biorą aktywny udział w polskich powstaniach narodowych., 10. Następuje zwrot ku językowi litewskiemu, którego zaczynają używać także wykształcone elity. Powstaje literatura litewska, język jest oczyszczany z wpływów polskich. Myślenie o narodowości litewskiej stoi teraz w opozycji do dawnej polsko-litewskiej tożsamości Wielkiego Księstwa.

Wiek dwudziesty (po pierwszej wojnie światowej): (tu wybierz) 1. Po upadku Rzeczypospolitej Rosjanie usiłują uczynić z Ukrainy „Małorosję”. Poza zaborem austriackim Kościół unicki zostaje zlikwidowany. Stare elity ukraińskie odnajdują się jako „Małorusini” i są lojalni wobec imperium. Formują się jednak nowe elity, które pod wpływem romantyzmu rozwijają kulturę ludową i budują tożsamość Ukraińców w opozycji nie tylko do Polaków, ale też Rosjan., 2. Kolejnym próbom utworzenia niepodległego państwa ukraińskiego po wojnach światowych, aż w końcu po upadku ZSRS, towarzyszą walki i rzezie z Polakami na zachodzie i z Rosjanami na wschodzie. Tożsamość narodowa wschodniej i zachodniej Ukrainy jest różna, choć dzisiaj już niezachwiana., 3. W zaborze rosyjskim trwa silna rusyfikacja i głównie w Galicji mogą się rozwijać swobodnie piśmiennictwo i ukraińska myśl polityczna. Po uwłaszczeniu także u chłopów świadomość narodowa zaczyna się wzmacniać. Większość działaczy narodowych domaga się autonomii, ale nie podważa rosyjskiego panowania nad Ukrainą. Pełną niepodległość stawiają za cel działacze galicyjscy., 4. Zaborcy likwidują autonomię gmin żydowskich, ale też część praw dyskryminacyjnych. Wśród wykształconych Żydów popularne są idee asymilacji., 5. Po unii lubelskiej wzrasta presja ekonomiczna i kolonizacyjna Polaków, ale tylko część najwyższych elit przechodzi na katolicyzm i się polonizuje. Wyznanie greckokatolickie przyjmują głównie mieszkańcy zachodniej Ukrainy, nad Dnieprem rośnie opór organizowany w większości wokół Kozaków. W licznych powstaniach próbują utworzyć niepodległe państwo, jednak bez powodzenia., 6. W wyniku kolejnych pogromów i niechęci władz państwowych do pełnego równouprawnienia Żydów rozwija się żydowski nacjonalizm i syjonizm – idea odtworzenia żydowskiego państwa w Palestynie., 7. Nasila się migracja żydowska do Palestyny, a po katastrofie II wojny światowej powstaje tam państwo Izrael; Już kilka godzin po ogłoszeniu niepodległości Izrael zostaje zaatakowany przez sąsiednie państwa arabskie., 8. Litwini zaciekle walczą z polskimi próbami utworzenia wspólnego państwa, a później również o granicę państwową i Wilno, które zajęli Polacy. Mimo włączenia do ZSRS nie przestają myśleć o niepodległości i ogłaszają ją jako pierwszy kraj Związku Sowieckiego, gdy ten zaczyna się rozpadać., 9. Elity wciąż używają języka polskiego, a o Litwie myślą jako o części składowej wspólnej Rzeczypospolitej i biorą aktywny udział w polskich powstaniach narodowych., 10. Następuje zwrot ku językowi litewskiemu, którego zaczynają używać także wykształcone elity. Powstaje literatura litewska, język jest oczyszczany z wpływów polskich. Myślenie o narodowości litewskiej stoi teraz w opozycji do dawnej polsko-litewskiej tożsamości Wielkiego Księstwa.

Żydzi:
Dziesiąty — piętnasty wiek (średniowiecze): Żydów wyróżnia odrębność etniczna, społeczna i przede wszystkim religijna. Ich społeczności są rozproszone po całej Europie, choć stopniowo przybywa ich w Europie Środkowej, dokąd uciekają przed pogromami i prześladowaniami z Zachodu.

Szesnasty — osiemnasty wiek (Pierwsza Rzeczpospolita): Liczba ludności żydowskiej rośnie. W ramach Rzeczypospolitej społeczność ta zachowuje dużą autonomię i samorządność, ale też nakładane są na nią ograniczenia prawne. Pod koniec XVIII w., pod wpływem oświecenia, pojawiają się idee asymilacji, a także równouprawnienia z ludnością chrześcijańską.

Pierwsza połowa dziewiętnastego wieku (do powstania styczniowego): (tu wybierz) 1. Po upadku Rzeczypospolitej Rosjanie usiłują uczynić z Ukrainy „Małorosję”. Poza zaborem austriackim Kościół unicki zostaje zlikwidowany. Stare elity ukraińskie odnajdują się jako „Małorusini” i są lojalni wobec imperium. Formują się jednak nowe elity, które pod wpływem romantyzmu rozwijają kulturę ludową i budują tożsamość Ukraińców w opozycji nie tylko do Polaków, ale też Rosjan., 2. Kolejnym próbom utworzenia niepodległego państwa ukraińskiego po wojnach światowych, aż w końcu po upadku ZSRS, towarzyszą walki i rzezie z Polakami na zachodzie i z Rosjanami na wschodzie. Tożsamość narodowa wschodniej i zachodniej Ukrainy jest różna, choć dzisiaj już niezachwiana., 3. W zaborze rosyjskim trwa silna rusyfikacja i głównie w Galicji mogą się rozwijać swobodnie piśmiennictwo i ukraińska myśl polityczna. Po uwłaszczeniu także u chłopów świadomość narodowa zaczyna się wzmacniać. Większość działaczy narodowych domaga się autonomii, ale nie podważa rosyjskiego panowania nad Ukrainą. Pełną niepodległość stawiają za cel działacze galicyjscy., 4. Zaborcy likwidują autonomię gmin żydowskich, ale też część praw dyskryminacyjnych. Wśród wykształconych Żydów popularne są idee asymilacji., 5. Po unii lubelskiej wzrasta presja ekonomiczna i kolonizacyjna Polaków, ale tylko część najwyższych elit przechodzi na katolicyzm i się polonizuje. Wyznanie greckokatolickie przyjmują głównie mieszkańcy zachodniej Ukrainy, nad Dnieprem rośnie opór organizowany w większości wokół Kozaków. W licznych powstaniach próbują utworzyć niepodległe państwo, jednak bez powodzenia., 6. W wyniku kolejnych pogromów i niechęci władz państwowych do pełnego równouprawnienia Żydów rozwija się żydowski nacjonalizm i syjonizm – idea odtworzenia żydowskiego państwa w Palestynie., 7. Nasila się migracja żydowska do Palestyny, a po katastrofie II wojny światowej powstaje tam państwo Izrael; Już kilka godzin po ogłoszeniu niepodległości Izrael zostaje zaatakowany przez sąsiednie państwa arabskie., 8. Litwini zaciekle walczą z polskimi próbami utworzenia wspólnego państwa, a później również o granicę państwową i Wilno, które zajęli Polacy. Mimo włączenia do ZSRS nie przestają myśleć o niepodległości i ogłaszają ją jako pierwszy kraj Związku Sowieckiego, gdy ten zaczyna się rozpadać., 9. Elity wciąż używają języka polskiego, a o Litwie myślą jako o części składowej wspólnej Rzeczypospolitej i biorą aktywny udział w polskich powstaniach narodowych., 10. Następuje zwrot ku językowi litewskiemu, którego zaczynają używać także wykształcone elity. Powstaje literatura litewska, język jest oczyszczany z wpływów polskich. Myślenie o narodowości litewskiej stoi teraz w opozycji do dawnej polsko-litewskiej tożsamości Wielkiego Księstwa.

Druga połowa dziewiętnastego wieku (czasy popowstaniowe): (tu wybierz) 1. Po upadku Rzeczypospolitej Rosjanie usiłują uczynić z Ukrainy „Małorosję”. Poza zaborem austriackim Kościół unicki zostaje zlikwidowany. Stare elity ukraińskie odnajdują się jako „Małorusini” i są lojalni wobec imperium. Formują się jednak nowe elity, które pod wpływem romantyzmu rozwijają kulturę ludową i budują tożsamość Ukraińców w opozycji nie tylko do Polaków, ale też Rosjan., 2. Kolejnym próbom utworzenia niepodległego państwa ukraińskiego po wojnach światowych, aż w końcu po upadku ZSRS, towarzyszą walki i rzezie z Polakami na zachodzie i z Rosjanami na wschodzie. Tożsamość narodowa wschodniej i zachodniej Ukrainy jest różna, choć dzisiaj już niezachwiana., 3. W zaborze rosyjskim trwa silna rusyfikacja i głównie w Galicji mogą się rozwijać swobodnie piśmiennictwo i ukraińska myśl polityczna. Po uwłaszczeniu także u chłopów świadomość narodowa zaczyna się wzmacniać. Większość działaczy narodowych domaga się autonomii, ale nie podważa rosyjskiego panowania nad Ukrainą. Pełną niepodległość stawiają za cel działacze galicyjscy., 4. Zaborcy likwidują autonomię gmin żydowskich, ale też część praw dyskryminacyjnych. Wśród wykształconych Żydów popularne są idee asymilacji., 5. Po unii lubelskiej wzrasta presja ekonomiczna i kolonizacyjna Polaków, ale tylko część najwyższych elit przechodzi na katolicyzm i się polonizuje. Wyznanie greckokatolickie przyjmują głównie mieszkańcy zachodniej Ukrainy, nad Dnieprem rośnie opór organizowany w większości wokół Kozaków. W licznych powstaniach próbują utworzyć niepodległe państwo, jednak bez powodzenia., 6. W wyniku kolejnych pogromów i niechęci władz państwowych do pełnego równouprawnienia Żydów rozwija się żydowski nacjonalizm i syjonizm – idea odtworzenia żydowskiego państwa w Palestynie., 7. Nasila się migracja żydowska do Palestyny, a po katastrofie II wojny światowej powstaje tam państwo Izrael; Już kilka godzin po ogłoszeniu niepodległości Izrael zostaje zaatakowany przez sąsiednie państwa arabskie., 8. Litwini zaciekle walczą z polskimi próbami utworzenia wspólnego państwa, a później również o granicę państwową i Wilno, które zajęli Polacy. Mimo włączenia do ZSRS nie przestają myśleć o niepodległości i ogłaszają ją jako pierwszy kraj Związku Sowieckiego, gdy ten zaczyna się rozpadać., 9. Elity wciąż używają języka polskiego, a o Litwie myślą jako o części składowej wspólnej Rzeczypospolitej i biorą aktywny udział w polskich powstaniach narodowych., 10. Następuje zwrot ku językowi litewskiemu, którego zaczynają używać także wykształcone elity. Powstaje literatura litewska, język jest oczyszczany z wpływów polskich. Myślenie o narodowości litewskiej stoi teraz w opozycji do dawnej polsko-litewskiej tożsamości Wielkiego Księstwa.

Wiek dwudziesty (po pierwszej wojnie światowej): (tu wybierz) 1. Po upadku Rzeczypospolitej Rosjanie usiłują uczynić z Ukrainy „Małorosję”. Poza zaborem austriackim Kościół unicki zostaje zlikwidowany. Stare elity ukraińskie odnajdują się jako „Małorusini” i są lojalni wobec imperium. Formują się jednak nowe elity, które pod wpływem romantyzmu rozwijają kulturę ludową i budują tożsamość Ukraińców w opozycji nie tylko do Polaków, ale też Rosjan., 2. Kolejnym próbom utworzenia niepodległego państwa ukraińskiego po wojnach światowych, aż w końcu po upadku ZSRS, towarzyszą walki i rzezie z Polakami na zachodzie i z Rosjanami na wschodzie. Tożsamość narodowa wschodniej i zachodniej Ukrainy jest różna, choć dzisiaj już niezachwiana., 3. W zaborze rosyjskim trwa silna rusyfikacja i głównie w Galicji mogą się rozwijać swobodnie piśmiennictwo i ukraińska myśl polityczna. Po uwłaszczeniu także u chłopów świadomość narodowa zaczyna się wzmacniać. Większość działaczy narodowych domaga się autonomii, ale nie podważa rosyjskiego panowania nad Ukrainą. Pełną niepodległość stawiają za cel działacze galicyjscy., 4. Zaborcy likwidują autonomię gmin żydowskich, ale też część praw dyskryminacyjnych. Wśród wykształconych Żydów popularne są idee asymilacji., 5. Po unii lubelskiej wzrasta presja ekonomiczna i kolonizacyjna Polaków, ale tylko część najwyższych elit przechodzi na katolicyzm i się polonizuje. Wyznanie greckokatolickie przyjmują głównie mieszkańcy zachodniej Ukrainy, nad Dnieprem rośnie opór organizowany w większości wokół Kozaków. W licznych powstaniach próbują utworzyć niepodległe państwo, jednak bez powodzenia., 6. W wyniku kolejnych pogromów i niechęci władz państwowych do pełnego równouprawnienia Żydów rozwija się żydowski nacjonalizm i syjonizm – idea odtworzenia żydowskiego państwa w Palestynie., 7. Nasila się migracja żydowska do Palestyny, a po katastrofie II wojny światowej powstaje tam państwo Izrael; Już kilka godzin po ogłoszeniu niepodległości Izrael zostaje zaatakowany przez sąsiednie państwa arabskie., 8. Litwini zaciekle walczą z polskimi próbami utworzenia wspólnego państwa, a później również o granicę państwową i Wilno, które zajęli Polacy. Mimo włączenia do ZSRS nie przestają myśleć o niepodległości i ogłaszają ją jako pierwszy kraj Związku Sowieckiego, gdy ten zaczyna się rozpadać., 9. Elity wciąż używają języka polskiego, a o Litwie myślą jako o części składowej wspólnej Rzeczypospolitej i biorą aktywny udział w polskich powstaniach narodowych., 10. Następuje zwrot ku językowi litewskiemu, którego zaczynają używać także wykształcone elity. Powstaje literatura litewska, język jest oczyszczany z wpływów polskich. Myślenie o narodowości litewskiej stoi teraz w opozycji do dawnej polsko-litewskiej tożsamości Wielkiego Księstwa.