„Zdobywając pokarm, chroniąc się przed wrogami, bawiąc się, poszukując partnera seksualnego – zwierzęta aktywnie poruszają się, co oczywiście wymaga znacznych nakładów energetycznych. Poszczególne sposoby lokomocji (chód, bieg, skakanie, lot, pływanie, pełzanie, itd.) mają różną wydajność energetyczną. Nakład energetyczny jest zwykle wprost proporcjonalny do szybkości poruszania się. Ssaki w szybkim biegu podwyższają swój metabolizm 3–5‑krotnie w stosunku do BMR, ptaki w locie – aż 10–15 razy, ale poruszają się bardzo szybko, toteż koszt pokonywania określonej odległości jest u nich najniższy. Większość energii zużytej na pracę mięśni wydziela się w postaci ciepła”.

BMR – metabolizm podstawowy, czyli najmniejsza ilość energii konieczna do utrzymania organizmu przy życiu; wyrażany w kJ zwierzę/dobę.

Indeks górny Źródło: Ćwiczenia z ekologii. Podręcznik dla studentów biologii ogólnej i biologii środowiskowej, red. A. Górecki, J. Kozłowski, M. Gębczyński, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 1987, s. 119‑120. Indeks górny koniec^{Źródło: Ćwiczenia z ekologii. Podręcznik dla studentów biologii ogólnej i biologii środowiskowej, red. A. Górecki, J. Kozłowski, M. Gębczyński, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 1987, s. 119‑120.}

„U ptaków wyróżnia się cztery typy lotu: aktywny zwykły, aktywny furkoczący, szybowcowy i ślizgowy. (…) Ptaki o locie szybowcowym i ślizgowym wzmacniają swą wydolność mięśniową przez operowanie w warunkach optimum wydajności termodynamicznej. Styl ten dzieli się na okres wzmożonego wysiłku, aby osiągnąć odpowiedni pułap i na okres szybowania. Długie przeloty wędrownych ptaków o dużych lub średnich wymiarach i masie ciała, np. gęsi z rodzaju Anser czy kaczek z rodzaju Anas, są zwykle wykonywane w kluczach, które stwarzają korzystne warunki aerodynamiczne”.

Indeks górny Źródło: B. Bartyzel, H. Kobryń, H. Przespolewska, Serce ptaków – elementy anatomii i fizjologii, „Medycyna Weterynaryjna” 2004, t. 60, nr 3, s. 246–248. Indeks górny koniec^{Źródło: B. Bartyzel, H. Kobryń, H. Przespolewska, Serce ptaków – elementy anatomii i fizjologii, „Medycyna Weterynaryjna” 2004, t. 60, nr 3, s. 246–248.}

Szczególnie dużo energii wydatkują w trakcie pływania te ryby, których ciało jest (tak, jak u makreli) cięższe od wody. Obrazowo ujmując – aby nie opaść na dno, w ciągu całego życia muszą stale wspinać się na pagórek, którego stoki mają 6‑procentowy spadek. Podobnie jest u rekinów. Wiele gatunków ryb ma ciało znacznie cięższe od otaczającego je wodnego środowiska, stąd by się w nim unosić, muszą nieustannie pływać. Regułą jest u nich 35–40 uderzeń ogona na minutę. Niektórym rybom powodzi się jednak znacznie lepiej. Unoszą się dzięki wypełniającym pęcherz pławny gazom, bądź nagromadzonym w ciele zapasom tłuszczu, przy czym pęcherz pławny odgrywa tu rolę wiodącą.

Indeks górny Źródło: T. Chmielewski, Wciąż do przodu, portal internetowy „Rybie oko”. Indeks górny koniec^{Źródło: T. Chmielewski, Wciąż do przodu, portal internetowy „Rybie oko”.}