W 1977–78 doszło do największej w niepodległej Afryce wojny między Etiopią i Somalią, a 1978 do granicznej wojny tanzańsko‑ugandyjskiej. Terenem wieloletnich krwawych konfliktów zbrojnych był też Czad, w którym interweniowała militarnie Libia, co spowodowało 1988 wybuch wojny czadyjsko‑libijskiej. Przez wiele lat w walki w Czadzie była też bezpośrednio zaangażowana Francja, a pośrednio – USA i ZSRR. Do podobnych wydarzeń doszło także w Sudanie, Rwandzie, Burundi, Republice Środkowoafrykańskiej, Zairze (obecnie Demokratyczna Republika Konga), Zimbabwe i Lesotho. Do końca lat 80. walki partyzanckie toczyły się również w Saharze Zachodniej (POLISARIO przeciw okupacji marokańskiej) i w RPA (zbrojny ruch oporu czarnych przeciw apartheidowi). Po 1960 ujawniło się też w Afryce kilkadziesiąt sporów terytorialnych między państwami. […]

Państwa Afryki znajdują się dopiero na wstępnym etapie konsolidacji narodowej i społeczno‑politycznej, a doświadczenia niezależnej państwowości są jeszcze bardzo świeżej daty. Kraje afrykańskie są narażone na wewnętrzny rozkład na skutek nierozstrzygniętych problemów granicznych i etnicznych. Upowszechnianie się polityki „czystek etnicznych” może prowadzić do wojen domowych i międzypaństwowych, których celem stanie się tworzenie państw narodowych. Nie wróży to dobrze stabilizacji politycznej, gospodarczej i społecznej w perspektywie 1. połowy XXI w.