Sprawdź się

Pokaż ćwiczenia:
1
Ćwiczenie 1
RSATfwVhZqgxt
Wiedząc, że siatka dyfrakcyjna ma 200 rys na 1 mm, można powiedzieć, że stała tej siatki: Możliwe odpowiedzi: 1. nie jest możliwa do wyznaczenia, 2. wynosi 0,2 μm, 3. wynosi 5000 nm, 4. wynosi 500 nm, 5. wynosi 50 μm

Wiedząc, że siatka dyfrakcyjna ma 200 rys na 1 mm, można powiedzieć, że stała tej siatki:

  • nie jest możliwa do wyznaczenia.
  • wynosi 0,2 μm.
  • wynosi 5000 nm.
  • wynosi 500 nm.
  • wynosi 50 μm.
RNNicV7kDCHUu1
Ćwiczenie 2
Wiedząc, że stała siatki dyfrakcyjnej wynosi 40 μm, określi, ile rys jest na 1 mm tej siatki. Możliwe odpowiedzi: 1. 4, 2. 25, 3. 75, 4. 100, 5. nie da się na podstawie przedstawionych danych wykonać tego zadania

Wiedząc, że stała siatki dyfrakcyjnej wynosi 40 μm, określ, ile rys jest na 1 mm tej siatki.

  • 4
  • 25
  • 75
  • 100
  • nie da się na podstawie przedstawionych danych wykonać tego zadania
2
Ćwiczenie 3
R1Crv7D7TdVAT
Na siatkę dyfrakcyjną, w której na 1 mm przypada 250 rys, pada prostopadle światło monochromatyczne o długości fali 550 nm. Oblicz, pod jakim kątem zaobserwowano maksimum drugiego rzędu. Wynik podaj w stopniach w zaokrągleniu do liczb całkowitych. α = Tu uzupełnij o

Na siatkę dyfrakcyjną, w której na 1 mm przypada 250 rys, pada prostopadle światło monochromatyczne o długości 550 nm. Oblicz, pod jakim kątem zaobserwowano maksimum drugiego rzędu. Wynik podaj w stopniach z dokładnością do dwóch cyfr znaczących.

α = ............ o.

2
Ćwiczenie 4
R127T0JKkUqfC
Na siatkę dyfrakcyjną, która ma 400 rys na 1 mm pada fala o długości 650 nm. Określ maksymalny rząd widma, który można zaobserwować na ekranie. Wybierz poprawną odpowiedź. Możliwe odpowiedzi: 1. 1, 2. 2, 3. 3, 4. 4, 5. 5, 6. 6

Na siatkę dyfrakcyjną, która ma 400 rys na 1 mm pada fala o długości 650 nm. Określ maksymalny rząd widma, który można zaobserwować na ekranie. Wybierz poprawną odpowiedź.

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
  • 6
R1G9nh8sE18yq1
Ćwiczenie 5
Określ prawdziwość poniższych zdań. Przejście światła monochromatycznego przez siatkę dyfrakcyjną powoduje powstanie widma ciągłego. PRAWDA \ FAŁSZ
Przejście światła białego przez siatkę monochromatyczną powoduje jego rozkład na barwy składowe. PRAWDA \ FAŁSZ
Natężenie światła w kolejnych maksimach głównych jest coraz większe. PRAWDA \ FAŁSZ

Określ prawdziwość poniższych zdań.

Przejście światła monochromatycznego przez siatkę dyfrakcyjną powoduje powstanie widma ciągłego. {PRAWDA} \ {#FAŁSZ}
Przejście światła białego przez siatkę monochromatyczną powoduje jego rozkład na barwy składowe. {#PRAWDA} \ {FAŁSZ}
Natężenie światła w kolejnych maksimach głównych jest coraz większe. {PRAWDA} \ {#FAŁSZ}

1
Ćwiczenie 6

Na podstawie rysunku uzupełnij poniższe zdanie, przeciągając kafelki.

RYz5VrEWpBIk6
Rysunek przedstawia schematycznie wykres natężenia prążków interferencyjnych, powstałych w wyniku oświetlenia siatki dyfrakcyjnej. Pokazano poziomą linię symbolizującą położenie prążka. Nad nią pokazano funkcję obrazującą schematycznie natężenie prążków dyfrakcyjnych. Funkcję narysowano linią ciągłą. Natężenie światła przyjmuje postać funkcji, która ma pięć charakterystycznych maksimów, odpowiadających powstałym prążkom interferencyjnym. Na środku widoczne jest najwyższe maksimum symbolizujące natężenie światła w prążku centralnym. Po prawej i lewej stronie od prążka centralnego pokazano jeszcze po dwa, symetrycznie rozmieszczone maksima. Kolejne maksima są tym niższe, im dalej znajdują się od prążka centralnego. Do szczytów maksimów dopasowano funkcję, narysowaną linią przerywaną. Funkcja ta przypomina funkcję Gaussa.
Rl4wUSMp2OMtz
Dostępne opcje do wyboru: prążka o numerze n = 0, prążka o numerze n = 1. Polecenie: . W przypadku luka do uzupełnienia natężenie jest dużo mniejsze niż w przypadku luka do uzupełnienia .

prążka o numerze n = 0, prążka o numerze n = 1

W przypadku natężenie jest mniejsze, niż w przypadku .

1
Ćwiczenie 7

Na postawie schematu prezentującego rozkład światła dla układu o 2, 5 i 6 szczelinach o tej samej szerokości i odległości pomiędzy nimi, oraz wiedzy na temat siatek dyfrakcyjnych, określ prawdziwość poniższych zdań.

Rh17as2lD4LBg
Ilustracja podzielona jest na trzy części, widoczne jedna nad drugą. Każda z części przedstawia rysunek a którym widoczny jest rozkład natężenia światła w prążkach interferencyjnych powstałych wskutek przejścia światła przez siatkę dyfrakcyjna o różnej ilości szczelin. Górny rysunek przedstawia rozkład natężenia światła po przejściu przez siatkę o wielka litera n równe dwie szczeliny. Na ilustracji widoczna jest pozioma czarna linia symbolizująca zerowe natężenia światła. Nad linią widoczna jest pofalowana krzywa, narysowana czarnym kolorem. Przedstawia ona cyklicznie powstające górki, symbolizujące prążki interferencyjne. Jest ich pięć. Środkowy prążek jest najwyższy i przedstawia on prążek centralny o zerowym rzędzie ugięcia. Wraz z oddalaniem się od prążka centralnego natężenie światła maleje co symbolizują coraz niższe górki. Przez wierzchołki górek przechodzi czarna i przerywana linia tworząca łuk wygięty w górę. Natężenie prążka centralnego opisano, jako wielka litera I dzielona przez cztery wielka litera I z indeksem dolnym zero. Drugi od góry rysunek przedstawia rozkład natężenia światła po przejściu przez siatkę o wielka litera n równe pięć szczelin. Na ilustracji widoczna jest pozioma czarna linia symbolizująca zerowe natężenia światła. Nad linią widoczna jest pofalowana krzywa, narysowana czarnym kolorem. Przedstawia ona cyklicznie powstające górki, symbolizujące prążki interferencyjne. Jest ich pięć. Środkowy prążek jest najwyższy i przedstawia on prążek centralny o zerowym rzędzie ugięcia. Wraz z oddalaniem się od prążka centralnego natężenie światła maleje co symbolizują coraz niższe górki. Przez wierzchołki górek przechodzi czarna i przerywana linia tworząca łuk wygięty w górę. Natężenie prążka centralnego opisano, jako wielka litera I dzielona przez cztery wielka litera I z indeksem dolnym zero. Prążki są węższe niż na rysunku u góry ale odległość ich wierzchołków jest taka sama jak na rysunku powyżej. Pomiędzy prążkami widoczne są znacznie mniejsze górki. Dolny rysunek przedstawia rozkład natężenia światła po przejściu przez siatkę o wielka litera n równe siedem szczelin. Na ilustracji widoczna jest pozioma czarna linia symbolizująca zerowe natężenia światła. Nad linią widoczna jest pofalowana krzywa, narysowana czarnym kolorem. Przedstawia ona cyklicznie powstające górki, symbolizujące prążki interferencyjne. Jest ich pięć. Środkowy prążek jest najwyższy i przedstawia on prążek centralny o zerowym rzędzie ugięcia. Wraz z oddalaniem się od prążka centralnego natężenie światła maleje co symbolizują coraz niższe górki. Przez wierzchołki górek przechodzi czarna i przerywana linia tworząca łuk wygięty w górę. Natężenie prążka centralnego opisano, jako wielka litera I dzielona przez cztery wielka litera I z indeksem dolnym zero. Prążki są węższe niż na rysunku u górnym i takie same jak na rysunku środkowym, ale odległość ich wierzchołków jest taka sama jak na rysunkach powyżej. Pomiędzy prążkami widoczne są znacznie mniejsze górki niż na rysunku środkowym. Położenie pionowe wierzchołków prążków podpisano pod dolnym rysunkiem. Położenie prążka centralnego opisano, jako zero. Położenia prążków o rzędzie ugięcia jeden opisano, lewego jako minus mała grecka litera lambda dzielona przez mała litera d a prawego jako mała grecka litera lambda dzielona przez mała litera d. Położenia prążków o rzędzie ugięcia dwa opisano, lewego jako minus dwa razy mała grecka litera lambda dzielona przez mała litera d a prawego jako dwa razy mała grecka litera lambda dzielona przez mała litera d. mała grecka litera lambda to długość fali oświetlającej siatkę a mała litera d to stała siatki dyfrakcyjnej.
R1IcJjyhb5Mgc
Położenie maksimów dyfrakcyjnych zależy od liczby szczelin na siatce dyfrakcyjnej. PRAWDA \ FAŁSZ
Położenie maksimów dyfrakcyjnych zależy od odległości pomiędzy szczelinami siatki dyfrakcyjnej. PRAWDA \ FAŁSZ
Położenie maksimów dyfrakcyjnych zależy od szerokości szczelin siatki dyfrakcyjnej. PRAWDA \ FAŁSZ

Położenie maksimów dyfrakcyjnych zależy od liczby szczelin na siatce dyfrakcyjnej. {PRAWDA} \ {#FAŁSZ}
Położenie maksimów dyfrakcyjnych zależy od odległości pomiędzy szczelinami siatki dyfrakcyjnej. {#PRAWDA} \ {FAŁSZ}
Położenie maksimów dyfrakcyjnych zależy od szerokości szczelin siatki dyfrakcyjnej. {#PRAWDA} \ {FAŁSZ}

R9bH1KoixfX2x1
Ćwiczenie 7
Zaznacz zdanie poprawne: Możliwe odpowiedzi: 1. Natężenie światła prążków interferencyjnych jest większe w prążkach o wyższym rzędzie ugięcia., 2. Natężenie światła prążków interferencyjnych jest mniejsze w prążkach o wyższym rzędzie ugięcia., 3. Natężenie światła prążków interferencyjnych jest największe w prążkach o parzystych rzędach ugięcia., 4. Natężenie światła prążków interferencyjnych jest największe w prążkach o nieparzystych rzędach ugięcia.
R14ANJvDSO1mo1
Ćwiczenie 8
Uczniowie chcąc zaobserwować obraz dyfrakcyjny wykonywali doświadczenie, którego celem było określenie długości fali światła padającego na siatkę dyfrakcyjną, a następnie zapisali jego przebieg. Uszereguj wykonane czynności chronologicznie. Elementy do uszeregowania: 1. przygotowano siatkę dyfrakcyjną i źródło światła monochromatycznego, 2. na podstawie obserwacji wyciągnięto wnioski z doświadczenia, 3. na ekranie obserwowano obraz dyfrakcyjny, 4. oświetlono siatkę dyfrakcyjną światłem białym, 5. dokonano pomiaru odległości siatki od ekrany oraz odległości pomiędzy prążkami interferencyjnymi, a następnie - na ich podstawie - wyznaczyć kąty, pod jakimi powstają kolejne prążki interferencyjne, 6. na podstawie wzoru d⋅sinα=mλwyznaczono długość fali

Uczniowie mieli za zadanie wyznaczyć długość światła monochromatycznego przy pomocy siatki dyfrakcyjnej. Uszereguj chronologicznie wymienione poniżej czynności, jakie wykonali.

  • Oświetlono siatkę dyfrakcyjną światłem białym.
  • Na podstawie wzoru d⋅sinα=mλwyznaczono długość fali.
  • Na ekranie obserwowano obraz dyfrakcyjny.
  • Przygotowano siatkę dyfrakcyjną i źródło światła monochromatycznego.
  • Dokonano pomiaru odległości siatki od ekranu oraz odległości pomiędzy prążkami interferencyjnymi, a następnie, na ich podstawie, wyznaczono kąty, pod jakimi powstają kolejne prążki interferencyjne.
Wirtualne laboratorium WL‑S
Dla nauczyciela