Pieśń o Nibelungach

Pewien rycerz HuńskiIndeks górny 111 Indeks górny koniec¹¹¹ ujrzał RydegieraIndeks górny 222 Indeks górny koniec²²²
Z oczyma łez pełnymi, kiedy żal w nim wzbierał.
Powiedział do królowej: „Patrzcie, jak tu łka,
Ten, co największą władzę po Etzelu ma,

I co mu wszyscy służą, ludzie oraz kraje.
Ileż grodów świetnych ma Rydegier w swej władzy,
A najwięcej przecie z łaski króla dostał!
Ten ciosu ni jednego nie zadał dotąd w bojach.

On, myślę, nie dba o to, co się tutaj dzieje,
Byle żył tak dobrze, jak ma sam życzenie.
Niby jest dzielniejszy niż ktokolwiek inny:
Lecz słabo w tej potrzebieIndeks górny 333 Indeks górny koniec³³³ użytek z tego czyni.”

Z obliczem zatroskanym ów tak wierny mążIndeks górny 444 Indeks górny koniec⁴⁴⁴,
Gdy mowę tę usłyszał, rzucił nań swój wzrok.
„Zapłacisz za to”, myślał, „gdy gadasz, żem strachliwy:
Zbyt głośno brzmi na dworze donos twój kłamliwy!”

Zacisnął mocno pięści: podbiegł wraz ku niemu
I Huńskiego męża zdzielił tak potężnie,
Że ten od razu martwy upadł mu pod nogi.
[…]

„Precz, tchórzliwy kłamco!”, krzyknął Rydegier.
„I tak już dosyć zmartwień tu zadręcza mnie:
Że od walki stronię, jak śmiesz mi to zarzucać?
Już ja bym tym gościom okazał wrogość słuszną,

I jak tylko mogę, zawsze bym im szkodził,
Gdybym z rycerzami tej nie dzielił drogi.
Lecz to ja ich wiodłem do mego pana kraju:
Więc ich gnębić na obczyźnie moje nie powinno ramię.”
[…]

Nadeszła wnet królowa i także to ujrzała,
Co przez gniew rycerza Huna tu spotkało.
Skarżyła się niezmiernie: w oku łza zalśniła.
Do Rydygiera rzekła: „Czym na to zasłużyłam,

Że mnie, a też królowi troski przysparzacie?
Wy, zacny Rydegierze, mówiliście zawsze,
Że nam będziecie świadczyć honorem swym i życiem.
Słyszałam, że rycerzy wielu chwali was niezwykle.

Wzywam was na wierność, bo wyście przysięgali,
RającIndeks górny 555 Indeks górny koniec⁵⁵⁵ mi Etzela, rycerzu doskonały,
Że mi chcecie służyć aż do samej śmierci.
A nie było nigdy gorzej mnie, niewieście.”

„Temu nie zaprzeczam, wam przysięgałem, pani,
Że moją czcią i życiem wam zawsze będę świadczyć:
Lecz że mą duszę zgubię, nie przysiągłem tego,
Tych książąt urodzonych ja przywiodłem wszak na święto.

Rzekła: „Pomyśl, Rydegierze, o wierności twojej,
Stałości i przysiędze, że za krzywdy moje
Mścić się będziesz zawsze, za mą niedolę straszną.”
Odpowiedział margraf: „Ja wam odmawiałem rzadko.”

Etzel też wielmożny usilnie zaczął prosić.
Do stóp rycerza zaraz rzucili się oboje.
Widziano, zacny margraf w poważnej był rozterce.
Wielce żałośliwie rzekł im mąż ten wierny:

„Biada, że mam znieść to, bożemu biedaczynie!
Mamże honor wszystek na szwank wystawić ninieIndeks górny 666 Indeks górny koniec⁶⁶⁶,
Mą wierność i obyczaj, co mi Bóg je zawierzył?
Biada, Boże ty na niebie, raczej śmierć mi ześlij!

Cokolwiek już uczynię lub zaniecham czego,
Postąpię niegodziwie, dokonam czynu złego:
Lecz jeśli nie wybiorę, to mnie lud wyszydzi.
Niech mnie oświecić raczy ten, co dał mi życie.”

[…]

Wiedział, że go czeka klęska i cierpienie,
Odmówiłby tej służby królowi zatem chętnie,
A także i królowej. On się obawiał tego,
Że świat go znienawidzi, gdy zabije choć jednego.

Powiedział tak do króla ten odważny mąż:
„Królu, zabierz wszystko, com od ciebie wziął,
Kraj z grodami razem: niech nic mi nie zostanie.
Chcę na własnych nogach się udać na wygnanie.”

[…]

Duszę swą i życie położył już na szalę.
Etzela króla żona wybuchnęła płaczem.
Rzekł: „Co wam obiecałem, dotrzymać to muszę.
O, biada, jakże trudno napadać mi na druhów!”

Widziano, że od króla w smutku się oddalił.
Szedł do swych rycerzy, co w pobliżu stali.
Rzekł: „Wkładajcie zbroje, wszyscy moi męże,
Z bólem godzić muszę w tych Burgundów dzielnych.”

C7 Źródło: Pieśń o Nibelungach, tłum. A. Lam, Warszawa 1999, s. 293–296.