Fragment wspomnień Haliny Konopackiej

Z szatni przez długi tunel wychodzę na boisko. Dopiero teraz widzę przytłaczającą potęgę stadionu. Wokoło szary mur ludzi, wobec którego sylwetki nasze na ślicznie strzyżonej murawie boiska gubią się. Z trudem odnajduję biało‑czerwone chorągiewki na trybunach wśród rozkołysanego tłumu widzów, wyglądającego jak masa brzęczących natrętnie os, skupionych około zielonego kwiatu boiska. Z trudem tylko słyszę okrzyki: „Polska!”, „Halina!” i czuję, że ci ludzie proszą i dopominają się o „hymn i sztandar”. Jestem ogromnie podniecona. Moja mała biało‑czerwona chorągiewka z boiska musi wyrosnąć w wielki sztandar i zawisnąć na najwyższym maszcie. Nie wiem, czy któraś z konkurentek przystępowała do rzutów z tak mocnym pragnieniem zwycięstwa. Wreszcie rzucam. Już pierwszy rzut przekonuje mnie, jak bardzo „chcę” pomaga do „mogę”. Zwyciężyłam i nie miałam siły cieszyć się ze swego zwycięstwa. Widziałam, jak cieszą się wszyscy wokoło mnie; oszałamiały mnie serdeczne uściski dłoni, zewsząd płynące objawy sympatii swoich i obcych, i te powodzie kwiatów.

A Źródło: Fragment wspomnień Haliny Konopackiej, dostępny w internecie: https://muzhp.pl/pl/c/1142/pierwsze-polskie-zloto-olimpijskie.

Potem rodzice znaleźli mieszkanie na ulicy Mostowej pod numerem 14. Nie były to cudowne warunki, w mieszkaniu nie było elektryczności. Pamiętam, jak mama zapalała w pokoju stołowym lampę naftową, która przykryta była olbrzymim czerwonym abażurem. Światło padało tylko na stół, a pozostała część mieszkania tonęła w ciemnościach. W kuchni też stała lampa naftowa; nie było kuchenki gazowej. […] Nie było łazienki, nie było radia, telewizji, centralnego ogrzewania […]. Po pewnym czasie mój ojczulek, który czytywał „Gazetę Codzienną” (kupował ją za pięć groszy), wyczytał, że w pięknej dzielnicy na Żoliborzu powstają nowe, wspaniałe domy z fantastycznym wyposażeniem, a więc właśnie z centralnym ogrzewaniem, z łazienką, z ciepłą i zimną wodą – raj na ziemi!

Mieszkaliśmy pod numerem 15, po drugiej stronie ulicy był zakład Dydyńskiego, w którym ludzie przechodzili jakieś kuracje zdrowotne. Ulica była początkowo bardzo niereprezentacyjna – gazowe oświetlenie i kocie łby. Dopiero w latach 30. puszczono tamtędy tramwaj i położono asfalt, dzięki czemu nabrała bardziej wielkomiejskiego kształtu.

Mimo że to była Marszałkowska, ulica w jednej z najładniejszych dzielnic Warszawy, to w naszym mieszkaniu nie było w ogóle łazienki. Ubikacja była osobno, a mycie odbywało się w kuchni. Mieliśmy zlew, ale nie mieliśmy ciepłej wody. Wtedy uważałam, że to coś fatalnego. Wstydziłam się tego mieszkania w szkole, nigdy nie zapraszałam koleżanek.

Mieszkaliśmy, jak na dzisiejsze warunki, bardzo skromnie. Była kuchnia, dosyć duży przedpokój z ciemną wnęką, jeden większy pokój nazywany salonem i sypialnią. Nie było centralnego ogrzewania, tylko piec, który ogrzewał dwa pokoje. I kuchnia węglowa, do której potem, kiedy nastąpiło unowocześnienie, przystawiono gazową dwupalnikową kuchenkę. Była bieżąca woda i kanalizacja, ale nie było łazienki, więc rodzice ustawili wannę w kuchni.