Problem badawczy:
Czy kryształy manganianu(VII) potasu lub siarczanu(VI) miedzi(II) rozpuszczają się w wodzie?
Hipoteza:
Kryształy manganianu(VII) potasu lub lub siarczanu(VI) miedzi(II) dobrze rozpuszczają się w wodzie.
Odczynniki:
woda,
manganian(VII) potasu lub siarczan(VI) miedzi(II).
Sprzęt:
waga,
szalka Petriego.
Przebieg doświadczenia:
Na szalkę Petriego nalewamy wodę tak, aby pokryła ona całą jej powierzchnię. Następnie wkładamy na środek szalki kryształek manganianu(VII) potasu lub siarczanu(VI) miedzi(II). Obserwuj, jakie zachodzą zmiany.
Uwaga. Ważymy suchy kryształ przed doświadczeniem.
Obserwacje:
Po kilku minutach można zaobserwować zmniejszanie się kryształka substancji barwnej w wodzie i towarzyszące temu zjawisku coraz silniejsze zabarwianie wody na kolor fioletowy lub niebieski.
Wnioski:
Ubytek masy kryształu w wodzie i zabarwianie się wody na kolor, jaki ma kryształ, świadczy o jego rozpuszczaniu się. Stosując założenia o budowie substancji jonowych można stwierdzić, że najpierw drobiny substancji stałej w krysztale ułożone są regularnie obok siebie i wykonują niewielkie drgania. Z chwilą, gdy kryształ znajdzie się w wodzie, jony, z których jest on zbudowany, zaczynają oddziaływać z odpowiednio dodatnim lub ujemnym biegunem cząsteczki wody. W rezultacie drobiny substancji stałej odrywają się od powierzchni kryształu i mieszają się z drobinami wody. Objawia się to zmniejszaniem się objętości kryształu. Stopniowe zabarwianie się roztworu na kolor, jaki ma kryształ, jest spowodowane tym, że drobiny substancji stałej (kryształu) powoli rozprzestrzeniają się pomiędzy drobinami wody w całej jej objętości.