Sprawdź się
Uzupełnij informacje na temat ekosystemu leśnego. Do poszczególnych warstw dopasuj odpowiednie informacje w czterech kategoriach: partia, budowa, charakterystyczne zwierzęta oraz charakterystyczne rośliny.
Runo Leśnie: 1. Najwyższa, 2. Najniższa, 3. Wyższa, 4. Pośrednia
Podszyt: 1. Najwyższa, 2. Najniższa, 3. Wyższa, 4. Pośrednia
Drzewostan: 1. Najwyższa, 2. Najniższa, 3. Wyższa, 4. Pośrednia
Runo leśne: 1. Korony drzew, 2. Paprocie, mchy, krzewinki, porosty, grzyby, rośliny zielne, 3. Krzewy, młode drzewa, 4. Opadłe i częściowo rozłożone liście, gałęzie, kawałki kory i nasion
Podszyt: 1. Korony drzew, 2. Paprocie, mchy, krzewinki, porosty, grzyby, rośliny zielne, 3. Krzewy, młode drzewa, 4. Opadłe i częściowo rozłożone liście, gałęzie, kawałki kory i nasion
Drzewostan: 1. Korony drzew, 2. Paprocie, mchy, krzewinki, porosty, grzyby, rośliny zielne, 3. Krzewy, młode drzewa, 4. Opadłe i częściowo rozłożone liście, gałęzie, kawałki kory i nasion
Runo leśne: 1. Sarna, dzik, jeleń, zając, lis, 2. Szczątki zwierząt, dżdżownice, larwy owadów, bakterie i grzyby, 3. Wiewiórki i ptaki, 4. Owady, pająki, gady i płazy, małe ssaki
Podszyt: 1. Sarna, dzik, jeleń, zając, lis, 2. Szczątki zwierząt, dżdżownice, larwy owadów, bakterie i grzyby, 3. Wiewiórki i ptaki, 4. Owady, pająki, gady i płazy, małe ssaki
Drzewostan: 1. Sarna, dzik, jeleń, zając, lis, 2. Szczątki zwierząt, dżdżownice, larwy owadów, bakterie i grzyby, 3. Wiewiórki i ptaki, 4. Owady, pająki, gady i płazy, małe ssaki
Runo leśne: 1. Leszczyna, dziki bez, bez koralowy, kruszyna, kalina, czeremcha, jałowiec, 2. Nieżywe części roślin występujących w innych partiach danego lasu, 3. Paprotka zwyczajna, skrzyp pospolity, konwalia majowa, 4. Dąb, brzoza, buk, lipa, sosna, świerk, modrzew
Podszyt: 1. Leszczyna, dziki bez, bez koralowy, kruszyna, kalina, czeremcha, jałowiec, 2. Nieżywe części roślin występujących w innych partiach danego lasu, 3. Paprotka zwyczajna, skrzyp pospolity, konwalia majowa, 4. Dąb, brzoza, buk, lipa, sosna, świerk, modrzew
Drzewostan: 1. Leszczyna, dziki bez, bez koralowy, kruszyna, kalina, czeremcha, jałowiec, 2. Nieżywe części roślin występujących w innych partiach danego lasu, 3. Paprotka zwyczajna, skrzyp pospolity, konwalia majowa, 4. Dąb, brzoza, buk, lipa, sosna, świerk, modrzew
Podstawowymi poziomami troficznymi są 1. Saprofagi i saprofity, 2. Poziom pokarmowy, 3. I, II i kolejnych rzędów, 4. Organizmami hemolizującymi, 5. Chemofagi, 6. Fakultatywnych i bezwzględnych, 7. rośliny zielone i samożywne protisty, 8. Pierwiastkożercy, 9. destruenci, 10. producenci i konsumenci, 11. roślinożerców i drapieżników, 12. strukturą pokarmową, 13. Wody i dwutlenku węgla, 14. Łańcuch pokarmowy, 15. detrytusem. Do pierwszej grupy zaliczamy 1. Saprofagi i saprofity, 2. Poziom pokarmowy, 3. I, II i kolejnych rzędów, 4. Organizmami hemolizującymi, 5. Chemofagi, 6. Fakultatywnych i bezwzględnych, 7. rośliny zielone i samożywne protisty, 8. Pierwiastkożercy, 9. destruenci, 10. producenci i konsumenci, 11. roślinożerców i drapieżników, 12. strukturą pokarmową, 13. Wody i dwutlenku węgla, 14. Łańcuch pokarmowy, 15. detrytusem, do drugiej natomiast – 1. Saprofagi i saprofity, 2. Poziom pokarmowy, 3. I, II i kolejnych rzędów, 4. Organizmami hemolizującymi, 5. Chemofagi, 6. Fakultatywnych i bezwzględnych, 7. rośliny zielone i samożywne protisty, 8. Pierwiastkożercy, 9. destruenci, 10. producenci i konsumenci, 11. roślinożerców i drapieżników, 12. strukturą pokarmową, 13. Wody i dwutlenku węgla, 14. Łańcuch pokarmowy, 15. detrytusem. Wśród drapieżników możemy dalej wyróżnić kolejne poziomy troficzne, dzielące tą grupę na drapieżników 1. Saprofagi i saprofity, 2. Poziom pokarmowy, 3. I, II i kolejnych rzędów, 4. Organizmami hemolizującymi, 5. Chemofagi, 6. Fakultatywnych i bezwzględnych, 7. rośliny zielone i samożywne protisty, 8. Pierwiastkożercy, 9. destruenci, 10. producenci i konsumenci, 11. roślinożerców i drapieżników, 12. strukturą pokarmową, 13. Wody i dwutlenku węgla, 14. Łańcuch pokarmowy, 15. detrytusem.
Ważną grupą w strukturze troficznej ekosystemu są również 1. Saprofagi i saprofity, 2. Poziom pokarmowy, 3. I, II i kolejnych rzędów, 4. Organizmami hemolizującymi, 5. Chemofagi, 6. Fakultatywnych i bezwzględnych, 7. rośliny zielone i samożywne protisty, 8. Pierwiastkożercy, 9. destruenci, 10. producenci i konsumenci, 11. roślinożerców i drapieżników, 12. strukturą pokarmową, 13. Wody i dwutlenku węgla, 14. Łańcuch pokarmowy, 15. detrytusem. Przekształcają martwą materię organiczną, zwaną 1. Saprofagi i saprofity, 2. Poziom pokarmowy, 3. I, II i kolejnych rzędów, 4. Organizmami hemolizującymi, 5. Chemofagi, 6. Fakultatywnych i bezwzględnych, 7. rośliny zielone i samożywne protisty, 8. Pierwiastkożercy, 9. destruenci, 10. producenci i konsumenci, 11. roślinożerców i drapieżników, 12. strukturą pokarmową, 13. Wody i dwutlenku węgla, 14. Łańcuch pokarmowy, 15. detrytusem, w związki o prostszej budowie.

„Rtęć (Hg) jest metalem ciężkim o znanej i szeroko badanej toksyczności. Toksyczność rtęci zależy od formy chemicznej tego pierwiastka. Metylortęć (MeHg) jest uważana za najbardziej toksyczną formę rtęci, która po spożyciu jest bioakumulowana i biomagnifikowana w organizmach znajdujących się na kolejnych, następujących po sobie, ogniwach łańcucha pokarmowego”.
Indeks górny Źródło: P. Konieczka, M. Rutkowska, M. Misztal‑Szkudlińska, P. Szefer, Rtęć w organizmach żywych – źródła i formy występowania, bioakumulacja, metody oznaczania, [w:] „Bioanalityka w nauce i życiu”, Politechnika Gdańska 2020, s.747‑757. Indeks górny koniecŹródło: P. Konieczka, M. Rutkowska, M. Misztal‑Szkudlińska, P. Szefer, Rtęć w organizmach żywych – źródła i formy występowania, bioakumulacja, metody oznaczania, [w:] „Bioanalityka w nauce i życiu”, Politechnika Gdańska 2020, s.747‑757.
„Biomagnifikacja odnosi się do procesów (m. in. biokoncentracji i bioakumulacji), dzięki którym stężenia zakumulowanych substancji i jonów zwiększają się w komórkach czy tkankach organizmów wraz ze wzrostem poziomu troficznego w łańcuchu pokarmowym”.
Indeks górny Źródło: T. M. Traczewska, Biologiczne metody oceny skażenia środowiska, Wrocław 2011, s. 37. Indeks górny koniecŹródło: T. M. Traczewska, Biologiczne metody oceny skażenia środowiska, Wrocław 2011, s. 37.