Zwróć uwagę na formy gramatyczne i zaimki użyte w wierszu i w samym jego tytule.

Tytuł wiersza powtórzony w pierwszym wersie, określa typ liryki bezpośredniej („daję”) i apostroficznej („ci”).

Zwróć uwagę, co dominuje w wierszu, co jest jego główną cechą.

W twojej odpowiedzi powinno znaleźć się wskazanie na język i jego frazeologiczne możliwości jako główny temat wiersza.

Weź pod uwagę język jako główne narzędzie komunikacji międzyludzkiej. W jaki sposób ukazał je poeta w swoim wierszu?

Przykładowa odpowiedź: Na ile język daje możliwość autentycznej komunikacji z człowiekiem, gdy wypowiada się prawdy trudne, nieakceptowane przez ogół? Stanisław Barańczak jako poeta lingwista wskazuje, iż człowiek skazany jest na słowo – narzędzie porozumiewania się. Ma jednocześnie świadomość niemożności przekazania prawdy, bo albo nie ma do kogo mówić („nie ma tu do kogo ust otworzyć”), albo słowo utraciło swoją wiarygodność w nazywaniu świata.

Przypomnij sobie cechy twórczości Nowej Fali. Co łączyło przedstawicieli tego pokolenia? Jak wielką odpowiedzialność przypisywali oni poezji?

Stanisław Barańczak jako reprezentant Nowej Fali, ale także jako poeta lingwista zainteresowany językiem, jego bogactwem semantycznym, zasygnalizował w wierszu problemu wiarygodności języka w sytuacjach konfrontacji z realną rzeczywistością. Potraktował poezję jako etykę języka, który pobudza lingwistyczną wyobraźnię, ale przede wszystkim budzi nieufność wobec stereotypów mowy potocznej, zautomatyzowanej, zakłamującej rzeczywistość. Wszystkie trzy ostatnie cechy charakteryzowały mowę propagandową, przeciw której poeci Pokolenia’68 sprzeciwiali się w swojej twórczości.