Poeta porównuje wiersze do pocisków, do broni palnej, do sztyletu. Poezja jest narzędziem walki, a poeta – żołnierzem. 

Zinterpretuj fakt znajomości przez więźniów wierszy Broniewskiego.

Poezja Broniewskiego pisana w okresie międzywojennym trafiała „pod strzechy”. Stawała się anonimowa (więźniowie nawet nie znali autora pieśni), co świadczy o jej wielkiej popularności wśród grup społecznych, do których poeta chciał trafić i które poeta reprezentował (mowa tu o działaczach rewolucyjnych i więźniach politycznych). Przytoczona historia świadczy o tym, że funkcja, jaką poeta przypisywał swoim utworom, faktycznie była realizowana.

Dla poezji rewolucyjnej charakterystyczne są: zbiorowy podmiot liryczny, ideowość, zaangażowanie, prostota języka, bezpośrednie zwroty do odbiorcy, tematyka związana z walką o sprawiedliwość społeczną, wolność, niepodległość, nakłanianie do walki.

W utworze poeta zwraca się do przyjaciół‑poetów, tym samym kreując podmiot zbiorowy wiersza: my – poeci proletariatu. O tym, że mamy do czynienia z poezją rewolucyjną, świadczą m.in. słowa: „złączeni krokiem żelaznym, złączeni pieśnią żelazną”. Obraz przywołuje skojarzenia z pochodem zbuntowanego ludu. W metaforach: „podpalacze serc”, „dynamitardzi sumień” autor sięga do słownictwa związanego z walką zbrojną. „Nasze słowa staną jak wojsko, Trzeba dziś je uzbroić” – w tym fragmencie również odnajdujemy wojenną retorykę. Pod koniec utworu pojawia się wizja lepszego jutra, o które trzeba walczyć, a słowa poety mają do tej walki mobilizować.

Zwróć uwagę na metaforę zastosowaną w wierszu. Jak poeta opisuje swoje życie? O jakich sprawach pisze przede wszystkim?

Poeta przyrównuje siebie do drzewa – solidnego, starego dębu, a upływający czas – do opadających liści. „Ale to boli” – tak określa poeta żal z powodu bezpowrotnie mijającego czasu i życia. Pisze o miłości, trwodze, tkliwości, złości – pisze o swoich emocjach, co rzadko miało miejsce w przypadku utworów patriotycznych czy rewolucyjnych. Wiersz ma charakter spowiedzi, testamentu, w którym poeta przeczuwający rychłą śmierć podsumowuje swoje życie. Na końcu podkreśla jednak potrzebę odwagi w obliczu nadchodzącego końca. Wiersz istotnie został napisany krótko przed śmiercią poety – jesienią 1961 roku (Broniewski zmarł 10 lutego 1962 roku).