Dante Alighieri Piekło, Pieśń III, w. 34–72

A ja bez myśli stojąc i pamięci,                                                              rzekłem: – „Cóż to jest co słyszę struchlały?
Co to za ludzie takim bólem zjęci?”  
A mistrzmistrzmistrz odpowie: – „Taki los dostały  
w udziale dusze smutne i mizerne  
tych, co bez hańby żyli i bez chwały.  
Przyszły tu między anioły niewierne,  
które się przeciw Bogu nie zwróciły  
i nie szły za Nim, lecz zostały bierne.  
Wygnane z niebios, których piękność ćmiły;  
piekło nie chciało przyjąć w swe otchłanie,  
bo z nich źli chluby nie mają, ni siły.”  
A ja znów: – „Co tak strasznego w ich stanie,  
że taką burzę podnoszą żałości?”  
Mistrz odrzekł: – „Krótko odpowiem. Ich trwanie  
tyle jest marne i pełne podłości,  
że łaknąc próżno śmierci co wyzwala,  
każdy z nich losu innego zazdrości.  
Ich smutna sława po ziemi się wala,  
przez sprawiedliwość i litość wzgardzona.  
Dość mowy o nich; patrz, i mijaj z dala.”  
Patrzę i widzę, jak wirem niesiona  
wielka chorągiew, wciąż się kręcąc, biegła,  
niegodna swoje rozwinąć znamiona.  
A za nią ciżbaciżbaciżba ludu tak rozległa,  
iż mi uwierzyć było rzeczą nową,  
że taka liczba śmiercią już poległa.  
Gdy rozpoznałem postać tę i ową,  
dostrzegłem także tego cień nieśmiałytego cień nieśmiały, / co przez nikczemność splamił się odmowątego cień nieśmiały,  
co przez nikczemność splamił się odmową.  
Pojąłem zaraz, że ten orszak cały  
składał się z grzesznych, co Bogu niemili,  
również niemili wrogom Jego chwały.  
Tych nieszczęśliwych, co nigdy nie żyli,  
tu obnażonych, kłuły straszne roje  
os i komarów, że aż krwią broczyli,  
a z krwią łzy razem przelewali swoje,  
co tak zmieszane, spod ich nogi chciwie  
wstrętnych robaków połykały zwoje.

1 Źródło: Dante Alighieri, Piekło, Pieśń III, w. 34–72, [w:] tegoż, Boska komedia, tłum. A. Świderska, Kęty 1999, s. 30–31.

Dante Alighieri Czyściec, Pieśń IV, w. 31–90

Szliśmy, gdzie skała w wąwóz się rozpada                                          ścianę pochyło skłaniając ku ścianie,
iż ręka nodze się w pomoc układa.  
[…]  
Szczyt był wyniosły, niedościgły okiem  
i spadał ścianą prawie że pionową.  
[…]
- Już tylko trochę, synu! - rzekł wesoło  
i palcem wskazał nieco wyżej drogi,  
gdzie występ skalny ścianę obiegł wkoło.  
Tak mi te słowa dodały ostrogi,  
że na czworaku z trudem się wdrapuję,  
aż na tym gzymsie postawiłem nogi.  
[…]
„Lecz powiedz, choć mię słabość moja wstydzi,  
zali nam długo iść? Bo szczyt ten sięga  
wyżej niżeli oko moje widzi.”  
Onci zaś do mnie: - „Taką jest potęga  
tajemna góry tej, że męczy zrazu,  
a zaś im wyżej, tym mniejsza mordęga.  
Przeto gdy będziesz po tych złomach głazu  
stąpał tak lekko jak łódź płynie z wodą,  
że szczyt już bliski, zrozumiesz od razu.”

2 Źródło: Dante Alighieri, Czyściec, Pieśń IV, w. 31–90, [w:] tegoż, Boska komedia, tłum. A. Świderska, Kęty 1999, s. 218–220.

Dante Alighieri Raj, Pieśń XXVIII, w. 31–90

I usłyszałem, jako chórom chóry 
śpiew podawały, tego czcząc, co trzyma 
i trzymać będzie w dłoni bieg natury.

OnaonaOna zaś, która jasnymi oczyma 
Czyta w mej duszy, rzekła: „Pierwsze koła 
zastęp SerafówSerafówSerafów i Cherubów ima;

Tak chyżo biegną, jako każde zdoła, 
aby się punktem zdać w świetlanym pędzie 
na wzór Onego, co je k’sobiek’sobiek’sobie.

Tamte zaś, co się toczą w dalszym rzędzie, 
miłości pewne, nazwę Tronów noszą i pierwszy 
trójkrąg nimi zawarty będzie.

Trza ci zaś wiedzieć, że onych rozkoszą jest to, 
że każdy najgłębiej spoziera 
tam, gdzie się wszystkie tęsknoty rozproszą.

[…]

Następna trójca blaskami kwitnąca 
w onej krainie, kędy wieczne maje,  
że StrzelecSerafówStrzelec liści i nocą nie strąca,

wciąż się Hosanna! pieśnią słyszeć daje 
na trzy melodie, które trzema dźwięczą 
tonami szczęścia, iż trójdźwięk powstaje.

W onej hierarchii trzy boskości wieńczą, 
bo: Panowania, Moce i Potęgi 
drugim trójkolem sferę przenajświętszą.

Dwa przedostatnie mieszczą w sobie kręgi 
wpierw Książąt, potem Archaniołów chóry; 
Igrzysk Anielskich są najwyższe łęgiłęgiłęgi.

One zastępy wciąż patrzą do góry, 
sięgając przy tym w dół, że wciąż do pana 
same ciągnione, bratnie ciągną wtórybratnie ciągną wtórybratnie ciągną wtóry.

3 Źródło: Dante Alighieri, Raj, Pieśń XXVIII, w. 31–90, [w:] tegoż, Boska komedia, tłum. A. Świderska, Kęty 1999, s. 218–220.