Nie wszystkich bohaterów będzie łączyć jakaś relacja emocjonalna, ale też w przypadku niektórych par relacja będzie obustronna.

Helena cierpi z kilku powodów. Przypomnij sobie sceny, kiedy rozmawia w domu z Sonią na temat miłości i małżeństwa, a także kiedy prosi męża o pozwolenie gry na pianinie oraz kiedy przechadza się po ogrodzie.

Aktorka gra posągową piękność, jest spięta, jej ciało jest sztywne, przechadza się bez celu po ogrodzie, huśta się na huśtawce, pije herbatę, właściwie nie robi nic pożytecznego. Powodem jej cierpienia jest nuda, o której zresztą kilkakrotnie mówi.
Helena jest bardziej otwarta i swobodna, gdy nie ma przy niej męża (np. pije bruderszaft z Sonią). Wtedy mówi wprost o tym, że inaczej wyobrażała sobie miłość, że tylko wydawało jej się, że kocha profesora, dlatego wyszła za mąż za człowieka dużo starszego. Tymczasem małżeństwo i różnica wieku czynią ją nieszczęśliwą. Wewnętrzny imperatyw moralny nakazuje jej być wierną Aleksandrowi, choć marzy skrycie o innym życiu, życiu pełnym namiętności, szaleństwa, przygód.
Helena jest artystką, ukończyła konserwatorium i gra na fortepianie. Egoistyczny mąż nie pozwala jej na to, ponieważ hałas przeszkadzałby mu w pracy. Widać rozczarowanie na twarzy aktorki, kiedy Aleksander odmawia zgody na grę. Helena cierpi, bo tęskni za grą i nie spełnia się jako artystka.

Czym zajmuje się Astrow oprócz leczenia?

Pasją lekarza jest, mówiąc dzisiejszym językiem, ekologia, chce chronić lasy, więc tworzy ich mapy. Praca, która jest pasją, może mu pomóc zapomnieć o niespełnionej miłości.

Istnieje wreszcie racjonalizacja (religijna) oparta na przekonaniu, że zło i cierpienie stanowi najlepszą drogę wiodącą człowieka do Boga. Ta myśl ma długą tradycję. Uważali tak: święty Tomasz z Akwinu, Mistrz Eckhart i Simone Weil. Akwinata pisał:
*Jeżeli wszelki ból, jakiego doznaje istota ludzka, jest od Boga, to człowiek powinien znosić go cierpliwie, zarówno dlatego, że pochodzi od Boga, jak i dlatego, że jest nastawiony na dobro. Ból bowiem oczyszcza z grzechów, wprawia grzeszników w stan pokory i pobudza dobrych ludzi do miłości do Boga. * Mistrz Eckhart zaś stwierdza:
Najszybszym zwierzęciem, jakie was może donieść do tej doskonałości, jest cierpienie, najpełniej bowiem zaznają wiekuistej słodyczy ci, którzy razem z Chrystusem pogrążają się w największej goryczy. Bo miłość rodzi cierpienie, a cierpienie miłość. Zatem kto pragnie dojść do doskonałego odosobnienia, niech się ubiega o doskonałą pokorę; tym sposobem znajdzie się blisko Boga. Cierpienie stanowi więc konieczny środek do zbawienia i jedności z Bogiem. Jeśli zaś weźmie się pod uwagę pogląd, że cierpienie Jezusa z Nazaretu (krzyż) jest środkiem odkupienia i zbawienia świata, trzeba je uznać za esencjalny składnik chrześcijańskiej wizji świata. Stanisław Judycki dostrzega nawet w cierpieniu Jezusa jako Boga wyraz, a być może dopełnienie Bożej doskonałości. Cierpienie doskonali więc i człowieka, i Boga. Zbawcza i oczyszczająca rola cierpienia polega tu na wyzwoleniu z egoizmu, przełamaniu woli zawłaszczania innych osób oraz rzeczy w świecie. Cierpienie okazuje się środkiem do wyzwolenia od grzechu i jego skutków. Założeniem tej koncepcji jest to, że cierpienie może wyzwolić człowieka z egoizmu i go wywnętrzenie przemienić. Tajemnicą jednakże pozostaje to, dlaczego wyzwolenie od grzechu ma się dokonywać przez zło, jakim jest cierpienie. Pewnym rozwiązaniem wydaje się połącznie wolności z grzechem. Cierpienie jest skutkiem grzechu pojętego jako zły wybór czy wybór zła, i dopiero cierpienie jako skutek grzechu ujawnia całe zło wyboru oraz prowadzi do przemiany, wyzwolenia od zła. Słabością przedstawionej wizji pozostaje fakt, że mechanizm przemiany nie jest oczywisty; nie zawsze zło jako skutek grzechu wyzwala od grzechu, często w nim utwierdza. Jeden grzech pociąga za sobą następne. Poza tym, podobnie jak u Hicka, jeśli cierpienie ma zbawczą moc, to dlaczego jest nierówno rozdzielone między ludźmi oraz dlaczego dotyka istoty nieprzeznaczone do zbawienia, czyli zwierzęta. Dariusz Łukasiewicz, Racjonalizacje cierpienia i zła w filozofii religii Studia Religiologica 48 (3) 2015, s. 189–200.