Mt 13, 10–14

10 Przystąpili do Niego uczniowie i zapytali: «Dlaczego w przypowieściach mówisz do nich?» 11 On im odpowiedział: «Wam dano poznać tajemnice królestwa niebieskiego, im zaś nie dano. 12 Bo kto ma, temu będzie dodane, i nadmiar mieć będzie; kto zaś nie ma, temu zabiorą również to, co ma. 13 Dlatego mówię do nich w przypowieściach, że otwartymi oczami nie widzą i otwartymi uszami nie słyszą ani nie rozumieją. 14 Tak spełnia się na nich przepowiednia Izajasza: Słuchać będziecie, a nie zrozumiecie, patrzeć będziecie, a nie zobaczycie.

7 Źródło: Mt 13, 10–14, [w:] Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, oprac. Zespół biblistów polskich z inicjatywy Benedyktynów Tynieckich, Poznań-Warszawa 1990, s. 1138.

Franz Kafka Mijający nas ludzie

Jeśli przechadzamy się nocą po ulicy i w naszą stronę biegnie jakiś człowiek, widoczny już z daleka – gdyż ulica wznosi się przed nami stromo w górę i jest pełnia księżyca – nie będziemy próbowali pochwycić biegnącego, chociażby był słaby i obdarty, chociażby nawet pędził za nim z krzykiem jakiś inny człowiek, ale pozwolimy mu pobiec przed siebie bez przeszkód. Albowiem jest noc i nie z naszej winy ulica w pełnym blasku księżycowym wznosi się stromo w górę, a ponadto jest możliwe, że tamci dwaj wdali się w tę gonitwę dla rozrywki, może też obydwaj ścigają kogoś trzeciego, może zresztą ściga się tego pierwszego bezpodstawnie, być może, że ten drugi chce pierwszego zamordować, a my staniemy się współwinni morderstwa, możliwe również, że ci dwaj nic o sobie nawzajem nie wiedzą i każdy z nich spieszy na własną odpowiedzialność do swego łóżka, może to są lunatycy, może ten pierwszy jest uzbrojony.
A wreszcie, czyż nie wolno nam odczuwać zmęczenia, czy wypiliśmy dosyć wina? Jesteśmy więc zadowoleni, że również ten drugi człowiek zniknął nam już z oczu.

5 Źródło: Franz Kafka, Mijający nas ludzie, [w:] Opowieści i przypowieści, tłum. Alfred Kowalkowski, Warszawa 2016, s. 12.

Ks. Wojciech Pikor Przypowieści Jezusa. Narracyjny klucz lektury

Wesele w czasach Jezusa było zawierane w dwóch etapach. Pierwszym były zaręczyny, które miały rangę zaślubin: młodzi, mimo że dalej żyli osobno, stawali się rzeczywistym małżeństwem, które mogło być zerwane tylko rozwodem. Drugi etap miał miejsce rok później i łączył się z uroczystością weselną. W wigilię uroczystości narzeczony w towarzystwie przyjaciół udawał się po narzeczoną do domu jej rodziców. Orszak weselny, w którym oblubienica była niesiona w lektyce, przybywał do domu oblubieńca, gdzie rodzice wypowiadali formułę błogosławieństwa, a następnie wszyscy obecni składali życzenia. Wieczór upływał na zabawie, jednak oblubienica pozostawała z przyjaciółkami w oddzielnym pokoju. Następny dzień przypominał swoim charakterem festyn ludowy. Pod wieczór miał miejsce ceremoniał zaślubin. Oblubienica otoczona druhnami z zapalonymi lampami zajmowała miejsce pod baldachimem (hebr. chuppa) i oczekiwała przybycia swego oblubieńca. Gdy przybył, stawał pod baldachimem i następowało urzędowe potwierdzenie małżeństwa (przez przedstawiciela synagogi), po czym miało miejsce wesele z ucztą, śpiewami i tańcami. Święto trwało siedem dni, ale już pierwszego wieczoru młoda para znikała, by małżeństwo zostało dopełnione poprzez współżycie. W tamtych czasach nie znano praktyki podróży poślubnej.

1 Źródło: Ks. Wojciech Pikor, Przypowieści Jezusa. Narracyjny klucz lektury.

Mt 25, 1–13

Przypowieść o pannach roztropnych i nierozsądnych

25. 1 Wtedy podobne będzie królestwo niebieskie do dziesięciu panien, które wzięły swoje lampy i wyszły na spotkanie pana młodego. 2 Pięć z nich było nierozsądnych, a pięć roztropnych. 3 Nierozsądne wzięły lampy, ale nie wzięły z sobą oliwy. 4 Roztropne zaś razem z lampami zabrały również oliwę w naczyniach. 5 Gdy się pan młody opóźniał, zmorzone snem wszystkie zasnęły. 6 Lecz o północy rozległo się wołanie: „Pan młody idzie, wyjdźcie mu na spotkanie!” 7 Wtedy powstały wszystkie owe panny i opatrzyły swe lampy. 8 A nierozsądne rzekły do roztropnych: „Użyczcie nam swej oliwy, bo nasze lampy gasną”. 9 Odpowiedziały roztropne: „Mogłoby i nam, i wam nie wystarczyć. Idźcie raczej do sprzedających i kupcie sobie!” 10 Gdy one szły kupić, nadszedł pan młody. Te, które były gotowe, weszły z nim na ucztę weselną, i drzwi zamknięto. 11 W końcu nadchodzą i pozostałe panny, prosząc: „Panie, panie, otwórz nam!” 12 Lecz on odpowiedział: „Zaprawdę, powiadam wam, nie znam was”. 13 Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny.

2 Źródło: Mt 25, 1–13, [w:] Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, oprac. Zespół biblistów polskich z inicjatywy Benedyktynów Tynieckich, Poznań-Warszawa 1990.