Musisz znaleźć takie cechy igły, których nie ma sucha trawa i które umożliwiają doświadczalne ich wykorzystanie.

Znaleźć cechy wyróżniające igłę od siana, np. własności magnetyczne, ciężar właściwy, sztywność, odporność na wysoką temperaturę itp. Następnie zastosować procedurę w której dana cecha będzie weryfikowana. Można zastosować wyszukiwanie magnesem, spalenie stogu i przesianie popiołu, przepuszczenie przez sieczkarnię, która zatnie się natrafiwszy na igłę. Nie wszystkie te procedury są jednakowo korzystne, ale pozwalają wykorzystać jedną z kluczowych cech igły zgubionej w stogu siana.

Komentarz: Zmiana każdej z tych wielkości ma w jakiś sposób wpływ na wartość indukowanej siły elektromotorycznej, ale we wszystkich przypadkach kluczowa jest zmiana strumienia indukcji magnetycznej, bo to zmiana tej wielkości określała wartość zaindukowanej siły elektromotorycznej.

Znajdź w sieci różne zdjęcia igieł do szycia ręcznego oraz do szycia maszynowego w warunkach domowych. Różnią się one kilkoma cechami - która jest kluczowa?

Igły w obu kategoriach różnią się kilkoma cechami, w tym podłużnym profilem, maksymalną grubością, długością i położeniem dziurki, przez którą przewleka się nić. Igła do ręcznego szycia ma dziurkę na końcu igły (licząc od ostrza), igła maszynowa ma dziurkę blisko początku, tuż za ostrzem. Ta różnica jest kluczowa ze względu na różnicę w roli, jaką wobec nici pełni igła, co z kolei determinuje charakter ruchu igły.
Ręczne szycie polega na przeciągnięciu nici za igłą, którą typowo wbija się w tkaninę i przeciąga przez nią w całości. Wygodniej jest wtedy zaczepić nitkę na końcu igły.
W maszynie do szycia zadaniem igły jest wepchnięcie nici pod tkaninę. Tam druga nitka, umieszczona w tzw. chwytaczu, jest przeciągana przez pierwszą, po czym pierwsza jest podnoszona nad tkaninę. Ze względu na ten sposób szycia i poruszania igłą, niemal oczywistym pomysłem jest umieszczenie dziurki na nitkę możliwie blisko ostrza igły. Z kolei tył igły jest wykorzystywany do jej osadzenia w ruchomym mechanizmie.

Zauważ, że wyniki rutynowo wykonywanych pomiarów mogą się różnić, ale w określonych granicach. Zwykle uważa się, że dopuszczalne granice to trzy odchylenia standardowe. Jeśli te granice są przekroczone, to uzasadnione jest wszczęcie alarmu.

Na podstawie wykonanych pomiarów radioaktywności wyznaczam wartość średnią oraz niepewność standardową pojedynczego pomiaru. Jeśli okaże się, że któryś pomiar daje wartość odbiegającą więcej niż trzy odchylenia standardowe od wartości średniej – wszczynam alarm.

Zauważ, że substancje promieniotwórcze dodane do spuszczanych do wody zanieczyszczeń będą migrować razem z nimi, pokazując ich położenie w czasie i przestrzeni.

Dodanie określonych substancji radioaktywnych do wpuszczanych do wody zanieczyszczeń, a następnie pomiar ich stężenia w różnych miejscach i w różnym czasie wzdłuż biegu rzeki. W ten sposób można utworzyć mapę rozchodzenia się zanieczyszczeń w rzece.

Komentarz: Takie substancje radioaktywne noszą nazwę radio‑wskaźników i same nie stanowią żadnego zagrożenia, ani dla ludzi ani dla życia w rzece. Wynika to z niskiego poziomu ich aktywności promieniotwórczej, niższego niż naturalne tło promieniowania.