Charles Baudelaire Błogosławieństwo

A kiedy za wyrokiem Potęgi złowrogiej 
Poeta schodzi na świat, to znużenia leże – 
Jego matka, bluźnierstwa pełna oraz trwogi, 
Pięść zaciska do Boga, aż Go litość bierze:

„Ach, wolej bym zrodziła gadzin całe sploty, 
Aniżelibym karmić miała to straszydło! 
Przeklęta noc z kłamliwie słodkimi pieszczoty, 
Gdym w łonie swą pokutę poczęła obrzydłą!

A jako mnie obrałeś pomiędzy kobiety, 
Bym obrzydzeniem była dla swego małżonka, 
I że nie mogę rzucić do ognia, niestety, 
– Niby list nudny – tego szpetnego stworzonka,

Więc przeleję nienawiść Twą za moją winę 
Na przeklęte narzędzie Twoich gniewów lutych – 
I tak doszczętnie zgniotę tę nędzną krzewinę, 
Że już nigdy nie wyda swych pączków zatrutych!”

Tak się pieni przekleństwem. W potęgi niezmiennej 
Zamiarach wiecznych – myśli nie widząc przewodniej, 
Sama przygotowywa w pieczarach Gehenny 
Ognie, co będą karą macierzyńskiej zbrodni.

Ale w pieczy Anioła, co zza chmur mu sprzyja, 
Samotne dziecię buja w słońca strefie czystej 
I we wszystkim, co jada, we wszystkim co pije, 
Odnajduje ambrozję i nektar złocisty.

Wesoło igra z wiatrem, nuci piosnkę chmurze, 
Swą pielgrzymką krzyżową upaja się w śpiewie, 
Aż Duch, co za nim idzie przez jego podróże, 
Płacze widząc, że wesół jak ptaszek na drzewie.

Ci, których by chciał kochać, patrzą nań z obawą – 
Lub też, rozzuchwaleni tą jego pokorą, 
Starają mu się z duszy wyrwać skargę krwawą 
Tudzież na złośliwości swojej cel go biorą.

Do chleba i do wina, co mu przeznaczyli, 
Dodają oni śliny wstrętnej i popiołu; 
Obłudnie odtrącają, nad czym on się schyli, 
I skarżą się, gdy muszą z nim stąpać pospołu.

Jego małżonka woła na placach publicznych: 
„Gdym dość piękna, by przezeń być tyle wielbioną, 
Więc zwyczajem kamiennych półbogiń antycznych 
Chcę, by mię, jak posągi owe, pozłocono.

Mirrą, nardem, kadzidłem upiję się, płocha; 
Mięsem, winem, klękaniem na świątyni progu – 
By wiedzieć, czy też zdołam w sercu, co mię kocha, 
Przywłaszczyć z drwiną chwalbę przynależną Bogu.

Gdy będę miała dosyć bezbożnej gry onej, 
Położę na nim rękę mocną, choć bez siły – 
By me paznokcie, niby krwawych harpij szpony, 
Aż hen, w głąb jego serca dumnego trafiły,

Ni to lękliwe ptaszę, co drżąc się trzepota, 
Wydrę, wydrę mu z piersi to serce czerwone – 
I aby nim nasycić ulubieńca‑kota, 
Rzucę mu je z pogardą na ziemię, skrwawione!”

Do Nieba, gdzie wzrok jego widzi tron wspaniały, 
Pogodny wieszcz wyciąga swe dłonie pobożne, 
A czyste błyskawice jego duszy białej 
Przeszkadzają mu widzieć ludzkie walki zdrożne:

„Błogosławionyś, Boże, co darzysz boleścią, 
Za którą odpuszczone będą nasze grzechy 
I która jest najczystszą, najwznioślejszą treścią, 
Co gotuje silnego na łono uciechy!

Wiem, Panie – bez Poety Ty byś nigdy nie siadł 
Między tymi, co ujrzą świętych Hufców gody; 
Wiem, że będzie przypuszczon do radosnych biesiad, 
Na Cnót, na Dominacyj, na Tronów obchody.

Wiem, że ból – klucz jedyny, by wejść w Twoje szranki 
– Nie strawi go kał ziemi ani piekieł kwasy – 
I że trzeba, chcąc upleść mistyczne me wianki, 
Zestawić wszystkie światy oraz wszystkie czasy.

Ale dawnej Palmiry stracone przepychy, 
Dziwne kruszce nieznane, morza skarb jaskrawy, 
Twoją sadzony dłonią – jeszcze jest za lichy 
Dla tego diademu kosztownej oprawy.

Będzie bowiem kowany w przenajczystszym złocie 
Czerpanym w świętym domu pierwotnych promieni, 
Któremu oczy ludzkie, mimo blasków krocie, 
Są li tylko zwierciadłem smutnym, pełnym cieni”.

fnpw11 Źródło: Charles Baudelaire, Błogosławieństwo, [w:] Symboliści francuscy (od Baudelaire’a do Valéry’ego), tłum. Czesław Jastrzębiec-Kozłowski, wybór Mieczysław Jastrun, Wrocław 1965, s. 9–12.