RO3mFYQCwsoKk

Zdjęcie prezentuje korony kilku drzew. Między koronami widoczne są znaczne prześwity, które odpowiadają kształtowi koron. Przez prześwity widoczne jest błękitne niebo.

Powyższe zdjęcie przedstawia ciekawe zjawisko nazywane „nieśmiałością” koron drzew. Wiele gatunków roślin, a w szczególności drzewa liściaste, ogranicza wzrost swoich pędów w obliczu bliskości pędów rośliny sąsiedniej. Przyczyny fizjologiczne tego zjawiska pozostają do dziś niejasne, choć istnieje kilka teorii.

Pierwsza z nich (nr 1) mówi, że „nieśmiałość” jest przystosowaniem roślin do unikania zakażeń szkodnikami i patogenami występującymi na sąsiednich osobnikach.

Według drugiej (nr 2) jest to wariant powszechnego w świecie roślin unikania cienia. Rośliny rosną w kierunku światła i ograniczają wzrost pędów w miejscach zacienionych.

Trzecia teoria (nr 3) wyjaśnia, że wierzchołki pędów roślin sąsiadujących ze sobą ulegają uszkodzeniu w wyniku ścierania (szczególnie w miejscach o dużym natężeniu wiatru) i przestają rosnąć. Możliwe też, że sam bodziec dotykowy powoduje zmianę kierunku wzrostu tych pędów.

Czwarta (nr 4) i ostatnia z najpopularniejszych teorii sugeruje, że rośliny komunikują się ze sobą za pomocą substancji allelopatycznych, niejako ustalając zasięg koron poszczególnych osobników.

Kwiaty roślin gatunków A i B otwierają się rano, a zamykają wieczorem. Rośliny rosną w identycznym siedlisku, w swoim bezpośrednim sąsiedztwie. W siedlisku tym pomiędzy nocą a dniem występują znaczne wahania temperatur. Jedna z roślin wykazuje fotonastię, a druga – termonastię.

Indeks górny Na podstawie: Józef Bednara, Rola szkieletu cytoplazmatycznego w rozmnażaniu roślin, [w:] „Kosmos”, 2003, t. 52, nr 4, s. 469–479. Indeks górny koniec^{Na podstawie: Józef Bednara, Rola szkieletu cytoplazmatycznego w rozmnażaniu roślin, [w:] „Kosmos”, 2003, t. 52, nr 4, s. 469–479.}