Mamy więc dwa istotne momenty: z jednej strony, idee dostały twarze — za każdym poglądem stoi konkretna osoba, z którą czytelnik może się zgadzać, ale którą może też krytykować. Z drugiej strony, z suchych i niezrozumiałych teorii zostały wyciągnięte wnioski, obok których trudno przejść obojętnie. Dobrosław Kot, Filozofowie i górale, w: Ks. Józef Tischner, Historia filozofii po góralsku, wyd. Znak, Kraków 2018, s. 150.

• Pokazanie, że filozofia nie dotyczy tylko starożytnych Greków, a jej osiągnięcia mogą być wykorzystane we współczesnej rzeczywistości.
  -Pokazanie, że filozofia to nie tylko teoria wykładana na uniwersytetach, ale także wiedza praktyczna.
  -Wskazanie, że różne poglądy filozoficzne mogą mieć wpływ na życie i światopogląd.
  -”Uczłowieczenie” idei — łatwiej uwierzyć w historię jakiegoś człowieka niż zawiłą koncepcję filozoficzną.
  -Wskazanie na wielość poglądów filozoficznych — każdy bohater ma inną historię związaną z jakąś ideą.

Józek Staszel z Marusyny:
— Na początku był dych. Z dychu biere się w‑dych, wy‑dych, od‑dych. Jak się dych skupi, tto rodzi się dusa. Dusa trzymo cłeka w kupie. Bo jakby nie trzymała, byście‑się ozlecioł, na amen. Ks. Józef Tischner, Historia filozofii po góralsku, wyd. Znak, Kraków, 2018, s. 13.

Stefek Łaciok z Chyźnego:
Stefek Łaciok z Chyźnego pytoł sóm siebie: co była na pocątku? I naloz! Na pocątku była pustać. Jakbyś siedzioł w Chyźnym, to byś tak samo godoł. Nie wiem, cy wiecie, co to „pustać”? Pustać to jest jakby pół nicego. To się ciągnie, ciągnie i nie końcy. Jak te pola między Jabłonkom a Chyźnym. Idzies krok po kroku i nic nie ubywo. Pierwej umres, jako dokosis do końca. Pustać to jest jakby te wanty w Dolinie Waksmundzkiej w Tatrak. Wanta przi wancie, z jednej strony takie białawe, z drugiej cyrniawe a syćkie takie jakiesi ślepe i głuche. Godóm wóm — pustać, pół nicego.

Jędzek chmurom z Pyzówki:
Ojciec jego był bacóm w dolinie Jarząbcej. Kie Jędruś był mały, to mu ociec kazował ognia w kolebie pinować. I w ogniu ukozoła się Jędrusiowi prowda. Bo ogień jest taki: ciśnies do ognia gałązkę, on jom obłapi jak miełośnik jaki, a gałązka się cało gnie i cyrwiyni. Kie już jom na syćkie stóny wyobłapio, to z gałązki zostaje sóm popiół, a reśta w górę ku niebu leci. Jędruś zapatrzowoł się w ogień i we świat. Wycuł, ze w tym jest rozumno myśl. Wycuł, a dużo nie godoł: „syćko z ognia i bez ogień”. Tak pedzioł. Casym cuś ogień w sobie — we wnuku. Cujes, jak cie poli. Cujes go w zozdrości. Cujes w zolu. Cujes w tęsknocie. I w miełości tyz. I wte zyjes jakby sobie samemu na sprzycność. Ogień tardze cie na dwie połówki. Jedna chciałaby się przybliżyć do warty, a drugo od warty ucieko. Takiś jakbyś był ćmom i wilkiem naroz. Ćma do ognia ciągnie. Wilk od ognia ucieko. A casym takiś, jakbyś był dymem i popiołym. Jedno cie w góre ciągnie, a drugie w dół. Ks. Józef Tischner, Historia filozofii po góralsku, wyd. Znak, Kraków, 2018, s. 15.

Zastanów się, czym było fatum w greckiej tragedii oraz jakie funkcje pełniły mity.
Mówi się, że Grecy wynaleźli religię piękna. Jest w tym dużo prawdy. Religia niesie człowiekowi zbawienie. Grecy pragnęli się zbawić poprzez piękno. Odkryli prostą prawdę: cierpieć to żadna sztuka. Sztuką jest pięknie cierpieć. Kto potrafi ze swego bólu uczynić pomnik, ten dozna wyzwolenia. Wprawdzie nie przestanie cierpieć, ale nada swemu cierpieniu znaczenie godne człowieka.
Ks. Józef Tischner, Wędrówki w krainę filozofów, wyd. Znak, Kraków 2017, s. 91.

Przykładowa odpowiedź: Antygona, Edyp, Elektra, Syzyf, Orfeusz i Eurydyka, Ikar, Prometeusz, Apollo i Marsjasz.

Tak więc mają swoje iluzje artyści i mają swoje iluzje filozofowie. Iluzje artystów są przynajmniej piękne. Iluzje filozofów nie są piękne i, co gorsze, nie są przez filozofów podawane jako iluzje, lecz jako prawdy. Dlatego zdaniem Nietzschego, filozofowie mają największą winę. Ks. Józef Tischner, Wędrówki w krainę filozofów, wyd. Znak, Kraków 2017, s. 47.

Jest to przestroga przed przyjmowaniem prawd filozoficznych bez własnej refleksji. Zachęta do analizowania i interpretowania, a nie skupiania się np. na myśli jednego filozofa. Może to być także zdystansowanie się wobec siebie i czytelnika — Tischner deklaruje tu w ironiczno‑absurdalny sposób, że nie rości sobie prawa do jedynej prawdy. Wskazuje też na absurd jako pewną metodę, którą posłuży się w kolejnych rozdziałach (lub w przypadku przedstawienia skeczach kabaretowych).

Rozum to władza wydawania sądów i uznawania sądów, które inni wydali. Nie jesteśmy oczywiście w stanie sprawdzić wszystkich sądów, jakie przyjmujemy. Nic więc dziwnego, że przenikają nas równie przesądy. Może ich być nawet bardzo dużo i mogą przenikać bardzo głęboko. Można wtedy powiedzieć: cały człowiek jest jednym wielkim przesądem. I stąd błądzenie. Stąd gubienie siebie. Stąd też pragnienie prawdy. Jak zaspokoić to pragnienie? Jak znaleźć właściwą drogę? Filozofowie mówią: szansą jest myślenie. Myślenie ze swej natury dąży do prawdy. Ono, i tylko ono, wynosi człowieka ponad półmrok jego świata. Ks. Józef Tischner, Wędrówki w krainę filozofów, wyd. Znak, Kraków 2017, s. 22–23.

„święta prawda”
„też prawda”
„gówno prawda”

Zastanów się, jak stereotypowo postrzegane jest życie w mieście przez mieszkańców wsi.

1. Kobiety w miastach nie pracują zawodowo.

2. Kobiety w miastach są zamożne — mają samochód suzuki, modne buty oraz automaty czyszczące i piorące.

3. Kobiety w miastach wiodą modne życie — piją piwo i jedzą modne, niezdrowe jedzenie.

4. Kobiety w miastach nie troszczą się o swoje dzieci.

5. Kobiety w miastach potrafią zdominować swych mężów, namówić ich do zakupu drogich sprzętów i podwiezienia ich samochodem w każde miejsce.